niedziela, 26 września 2021

Anty grawitacyjne prawo powszechnego ciążenia Izaaka Newtona.

 

 12.09.202

 

  https://niebocentryzm.blogspot.com/2021/09/anty-grawitacyjne-prawo-powszechnego_0656290317.html


 

                            Spis treści.

       1. Wstęp.

       2.Krótki rys historyczny.

       3. Teza.

       4. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną

               w centralnym polu grawitacyjnym.

       5.    Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną

                        w polu  anty grawitacyjnym.

       6. Wyprowadzenie wzoru na  potencjał pola

                        grawitacyjnego.

       7. Wyprowadzenie wzoru na potencjał  pola

                   anty grawitacyjnego.

       8. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym

                          polu grawitacyjnym.

       8.1.  Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym

              polu grawitacyjnym zgodnym z obowiązującą

                                   teorią.

       8.2. Wyprowadzenie wzoru na pracę w  centralnym

              polu grawitacyjnym przy pomocy rachunku

                            całkowego.

       9. Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty

                      grawitacyjnym. 

       9.1 Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty

               grawitacyjnym z zastosowaniem energii

               potencjalnej.

       9.2.  Wyprowadzenie wzoru na pracę w  polu anty

                  grawitacyjnym przy pomocy rachunku

                               całkowego.

       10.  Grawitacyjny paradoks Izaaka Newtona.

       11.  Wnioski.

 

                            1.Wstęp.

 

     Już od dłuższego czasu usiłuję zgłębić niekonsekwen-

cje pojawiające się w interpretacji praw, które  pocho-

dzą od prawa powszechnego ciążenia odkrytego przez Izaaka Newtona.

Moje poważne wątpliwości budzą wzory na energię potencjalną, potencjał pola grawitacyjnego oraz pracę

w polu grawitacyjnym

Wątpliwości te wynikają z  faktu, iż owe wielkości przyj-

mują niewłaściwe ujemne wartości, a także wzory na

ich wyliczanie są wyprowadzane  z uwzględnieniem

tych  minusowych wielkości.

Specyfikę tą uważam za niezgodną z elementarną logiką, pomimo uzasadniania jej przez  luminarzy nowożytnej nauki.

Podczas analizowania wyprowadzanych wzorów na owe  zależności dopatrzyłem się poważnych uchybie   logicz- nych  oraz fizycznych w nich zawartych.

Po długotrwałych i intensywnych dociekaniach ustali-

łem przyczynę tych wszystkich rozbieżności.

Przez pewien czas,  z tego właśnie powodu przeżywałem  wstrząs poznawczy , ponieważ w najśmielszy snach nie przyszłaby mi do głowy taka manipulacja naukowa.

 Do tej pory byłem przekonany, iż Izaak Newton był niewzruszonym fundamentem nauki.

Okazało się jednak, iż był kolejnym członkiem parady oszustów jaki zafundowała  ona ludzkości.

 

                  2. Krótki rys  historyczny.

 

      Rozwój nowożytnej nauki rozpoczął się od publiko-

wania w 1543 roku, przez Mikołaja Kopernika  astrono-micznego dzieła „ O obrotach sfer niebieskich”

Z niezrozumiałych powodów opracowanie to szybko stało się przyczynkiem do podważenia teorii Ptolemeusza, chociaż nie pojawił się w nim najmniejszy powód, który uzasa- dniałby takie podejście.

Dokonała się wówczas w sferach naukowych rewolucja

intelektualna, która zamieniła układ geocentryczny Pto-

lemeusza w heliocentryczny Mikołaja Kopernika.

Ziemia przestała być środkiem Wszechświata  a Słońce

stało się centrum naszego Układu Słonecznego.

Nasz glob zaś jedną z kilku planet  je okrążających.

     Do czasu opublikowania w roku 1687  przez Izaaka

Newtona dzieła „Philosophiae naturalis principia mathematica  ” oba układy były używane równorzędnie.

Prawo powszechnego ciążenia, które zdefiniował, dało asumpt do wyznaczenia orbit i mas planet oraz Słońca.

Do pełni szczęścia brakowało jeszcze znajomości  stałej grawitacji.

 

     Wzór opisujący przyciąganie się dwóch ciał.

 

                      F = GMm/r2      [ N ]

 

     F -  siła z jaką przyciągają się dwa ciała   [ N ]

      G-  6.67259 x 10-11   - stała grawitacji -   [ m3/(kg s2)

      M -   masa ciała        [ kg ]

      m  -  masa ciała        [ kg ]

      r – odległość pomiędzy środkami ciał     [ m ]

 

W 1798 roku Henry Cavendish za pomocy wagi skręceń

dokładnie wyznaczył  wartość stałej grawitacji.

Teoria Heliocentryczna od tego momentu zyskała ma-

tematyczno fizyczne podstawy i zapanowała niepodzielnie w astronomii.

     Stała grawitacji była jedyną wartością we wzorze Newtona, która posiadała oparcie w eksperymencie

fizycznym.

Uczony ustalił wielkość siły z jaką przyciągają się dwie

określone masy.

Ponieważ zmierzył również odległość pomiędzy nimi,

to ze wzoru Newtona mógł wyliczyć wartość stałej

grawitacji.

                         G = Fr2 / Mm     [ m3/(kg s2)

 

     Stała  grawitacji została jednak wyznaczona ze wzo-

ru, który wcale nie jest nieskazitelnie grawitacyjny.

Ostatnie pomiary stałej grawitacji wykazały, iż nie jest

ona stała, lecz zmienia się w czasie.

 

                              3.Teza.   

 

      Przyjmuję tezę, iż niutonowskie prawo powszechnego ciążenia jest powszechnym prawem odpychania się materii.                                                                     Poprawna jego interpretacja jest sprzeczna z tym co przez kilka wieków wmawiały nam naukowe oraz światowe elity.

Według jego zasad nie może istnieć żadne ciało niebie-

skie jak i jakikolwiek inny układ oparty o taką zasadę.

     W opracowaniu tym wykażę, iż wzory na pracę oraz energię potencjalną jak i potencjał pola grawitacyjnego

są słuszne jedynie przy założeniu, że prawo Newtona dotyczy odpychania się materii.

      Nie zdecyduję się na kolejną tezę, wypływającej z poprzedniej, iż nie żyjemy w Układzie Słonecznym.

Na pewno uprawniona jest jednak  opinia , iż powinna zostać opracowana nowa teoria grawitacji, która uzasadniałaby  takie przekonanie.

W przypadku niemożności spełnienia tego wymogu,

zaistnieje konieczność stworzenia nowej teorii  opisują-

cej budowę Kosmosu.

Po prawie pięciu wiekach nauka cofa się do czasów antycznych.

Stanisław Ignacy Witkiewicz zakwalifikowałby takie

zdarzenie do kabaretu metafizycznego  ludzkości.

 

     4. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną

               w centralnym polu grawitacyjnym.

 

     Energia potencjalna w centralnym polu grawitacyjnym jest równa ilości pracy jaką trzeba wykonać podczas przemieszczenia ciała o  masie m, z   odległości r od środka masy M ( wytwarzającej pole grawitacyjne ) do nieskończonej odległości  od  tej masy .                               Przyjęcie takiego założenia pozwala na odniesienie potencjału istniejącego w punkcie nieskończenie odległym od masy M, gdzie jego wartość jest równa 0, do punktu odległego od masy M o r.  

      Działanie takie można zapisać za pomocą poniższe-

 go wzoru.

             ΔEp =  Ep∞  - Epr =   Wr∞     

       ΔEp – różnica energii potencjalnej

      Epr – energia potencjalna  w odległości r od masy M

      Ep∞ ­- energia potencjalna w nieskończoności

      Wr∞ - praca potrzebna do przesunięcia ciała o masie

           m z  odległości r  od masy  M do nieskończoności.

   ΔEp = Ep (∞ ) - Ep (r)  =  Wr∞   =r∫ Fdr =

=r∫(GMm)/r2 dr = - (GMm)/r ]r = 

= - (-GMm)/r ]  r  =   (GMm)/r ] r    =

=   GMm (1/∞  -1/r  ) =  GMm/ ( 0 – 1/r ) =

= - GMm/r  

                    Ep = - GMm/r    [ - J/kg ]

 

     Tak wygląda wzór na obliczenie  energii potencjalnej,

istniejącej w dowolnym punkcie centralnego pola

grawitacyjnego.

Wartość energii wyliczona w ten sposób jest ujemna.

W rozumieniu fizycznym nie może ona być energią potencjalną.

Taki wzór został jednak przyjęty w fizyce do obliczania wartości energii potencjalnej w centralnym polu grawitacyjnym.

Pozwala on ukryć prawdę, że energia potencjalna maleje wraz z oddalaniem się od centrum pola grawitacyjnego.

Dzięki znakowi minus przed wzorem, energia potencjalna na każdej kolejnej orbicie, licząc od masy M, wzrasta w stosunku do niższej orbity.

Jej wartość jest jednak zawsze ujemna.

     Proszę w przystępny sposób wyjaśnić, jak można sobie wyobrazić energię, której jest mniej niż nic i to jeszcze o określoną wartość?

 

   5. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną w

                  polu  anty grawitacyjnym.

 

     Przyjmuję, iż siła z jaką oddziałują na siebie dwa cia-

ła jest siłą odpychającą, czyli anty grawitacyjną.

.W takim przypadku energia potencjalna w centralnym polu anty grawitacyjnym będzie równa pracy jaką należy

wykonać przy zbliżaniu ciał do siebie.

Założę, że pracę tą wykonamy przesuwając ciało o masie m z nieskończoności do punktu odległego od ciała M o odległość r.

         ΔEp = Ep (r) -  Ep (∞ )  =  W∞r   =  r∫ Fdr =

=     r∫ (GMm)/r2 dr =   [ (-GMm)/r ]r  =

 = - GMm  ( 1/∞ - 1/r ) = -GMm (  0 - 1/r ) =  =GMm/ r

            Ep =  GMm/r        [ J/ kg ]

 

                           Uwagi.

     Energia potencjalna obliczona w ten sposób jest

dodatnia, czyli mogąca realnie istnieć.

 W polu grawitacyjnym o takich cechach, jej wartość

będzie zmieniała się w odmienny sposób, niż zostaliśmy

do tego przyzwyczajeni.

Będzie wzrastała wraz ze zmniejszaniem się orbity, a malała w trakcie oddalania się od  centrum pola grawitacyjnego.

Ponieważ jej wartość jest większa na niższej orbicie w stosunku do wyższej, dlatego ciała z jej powierzchni

powinny oddalać się od niej.

Zniknie siła, która wiąże grawitacyjnie materię.

Stąd wziął się zapewne pomysł na dołączenie znaku minus przed wzorem, aby uchronić Ziemię oraz cały Układ Słoneczny przed dezintegracją.

Cel zaiste chwalebny, a szczególnie dla ugruntowania ciemnoty i zabobonu w astronomii oraz nauce.

 

       6. Wyprowadzenie wzoru na  potencjał pola

                        grawitacyjnego.

 

     Potencjałem pola grawitacyjnego nazywamy stosu-

nek energii potencjalnej grawitacji ciała do jego masy.

                 V = Ep / m

                V = (- GMm / r ) / m

                V = - GM/r      [ - J / kg ]

      V – potencjał pola grawitacyjnego  [ -J/ kg ]   

 

                                Uwagi.

 

    W ujęciu klasycznym potencjał pola grawitacyjnego

jest ujemny, ponieważ do wyprowadzenia tego wzoru

wykorzystuje się wzór na ujemną energię potencjalną w

centralnym polu grawitacyjnym.

 

     7. Wyprowadzenie wzoru na potencjał  pola

                   anty grawitacyjnego.

 

    

                       V = Ep / m

                V = ( GMm / r ) / m

                V =  GM/r      [ J / kg ]

 

                           Uwagi.

     Wzór na potencjał pola grawitacyjnego wyprowadzony według takich założeń  wykazuje dodatnią jego  wartość. Wzrasta on w miarę zbliżania się do masy tworzącej anty grawitacyjne pole.

 

        8. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym

                          polu grawitacyjnym.

 

     Zaprezentuję poniżej różne sposoby wyprowadzenia

owej zależności w centralnym polu grawitacyjnym.

Ostateczny efekt tego działania będzie zależny od me-

tody jaką wykorzystam do tego celu.

     Pracę w centralnym polu grawitacyjnym wykonujemy  podczas przemieszczania masy w tym polu.

Kiedy dokonujemy tej czynności oddalając od siebie oba, lub jedno z ciał to praca jest dodatnia, ponieważ wykonuj- emy ją w kierunku przeciwnym do zwrotu pola grawita- cyjnego.    

 

            W (  r1→ r2 )  = G m1m2 ( 1/ r1 – 1/ r2

 

    W (  r1→ r2 )  -  praca wykonana przez siłę zewnętrzną

równoważącą siłę grawitacji, przy przemieszczaniu

mas punktowych m1 , m2 , z odległości r1 na odległość

         r2  .

    m1 , m2  -  masy ciał     [kg ]

    r1  - początkowa odległość pomiędzy ciałami   [ m ]

    r2 – końcowa odległość pomiędzy ciałami   [ m ]

                         r1 < r2  

 

    8.1.  Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym

        polu grawitacyjnym zgodnym z obowiązującą

                                   teorią.

 

       W (  r1→ r2 )  -  praca wykonana przez siłę zewnętrzną

równoważącą siłę grawitacji, przy przemieszczaniu

mas punktowych m1 , m2 , z odległości r1 na odległość

r2  .

                  W (  r1→ r2 )  = Ep ( r2 ) – Ep  ( r1 )

   W (  r1→ r2 )  =  (- Gm1m2 / r2 )   - ( - Gm1m2 / r1 ) =

  = (  Gm1m2 / r1 ) – ( Gm1m2 / r2 )= Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )

             W (  r1→ r2 )  = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )  > 0

 

                                    Uwagi.

 

    Powyższy wzór jest zgodny ze stanem faktycznym.

Praca obliczona podczas oddalania mas od siebie po-

siada wartość dodatnią.                                                       Nie można jednak pominąć faktu, iż został on wypro-wadzony z wykorzystaniem ujemnej energii potencjalnej na obu orbitach. 

Z tego powodu nie jest on wiarygodny.

  

     8.2. Wyprowadzenie wzoru na pracę w  centralnym

              polu grawitacyjnym przy pomocy rachunku

                            całkowego.

 

             W r1 –r2  = r2r1∫ Fdr 

Wr1 r 2  =r2r1∫(GMm)/r2 dr =   (-GMm)/r ]r2r1 =

- (-GMm)/r ]r1r2 = GMm)/r ]r1r2 =                         = GMm (  1/r2 – 1/r1 )  

               Wr1→r2  =  GMm(1/r2 –1/r1 ) < 0    [-J ]

 

                         Uwagi.

 

     Ta metoda wyprowadzenia wzoru na pracę w cent-

ralnym polu grawitacyjnym jest oczywista i najprostsza.

Nie dokonuje się jednak takiej operacji z powodu uzys-

kania wzoru, który w jednoznaczny sposób wykazuje, iż

praca wykonana w trakcie przemieszczania ciała z niż-

szej orbity na wyższą jest ujemna.

Jest to całkowicie sprzeczne z obserwacją, dlatego dla

uniknięcia kompromitacji wykonuje się takie działania

z wykorzystaniem energii potencjalnej, która  również

jest wykazana z ujemną wartością.

Dla Izaaka Newtona sprawy te nie były tajemnicą, po-

nieważ był on współtwórcą rachunku całkowego oraz

różniczkowego i wykorzystywał go w swoich pracach

naukowych.

  

   9. Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty gra-

                          witacyjnym.  

 

  9.1 Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty grawi-

         tacyjnym z zastosowaniem energii potencjalnej.

 

 

          W (  r2→ r1 )  -  praca wykonana przez siłę zewnętrzną równoważącą siłę grawitacji, przy przemieszczaniu  mas punktowych m1 , m2 , z odległości r2 na odległość r1  .

                                       r1 < r2  

 

 

                       W (  r2→ r1 )  = Ep ( r1 ) – Ep  ( r2 )

   W (  r2→ r1 )  =  Gm1m2 / r1   - Gm1m2 / r2 =

   = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )

             W (  r2→ r1 )  = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )  > 0   [ J ]

 

                                     Uwagi.

 

    Praca wykonywana w polu anty grawitacyjnym,

wyliczona  przy pomocy energii potencjalnej  posiada

wartość  dodatnią.

 

   9.2  Wyprowadzenie wzoru na pracę w  polu  anty gra-

     witacyjnym przy pomocy rachunku całkowego.

 

                W r2 →r1  = r1r2∫ Fdr 

  W r2 →r1  =r1r2∫(GMm)/r2 dr = - (GMm)/r ]r1r2 =

  =  -GMm (  1/r2 – 1/r1 ) = GMm (  1/r1 – 1/r2 )

                   Wr1-r2  =  GMm(1/r1 –1/r2 > 0

 

                          Uwagi.

 

   Wzór na pracę wykonaną w polu anty grawitacyjnym za pomocą rachunku całkowego jest zgodny

z logiką, ponieważ praca wyliczona za jego pomocą przyjmuje wartości dodatnie.    

 

 

     10. Grawitacyjny paradoks Izaaka Newtona.*    

 

     Kilka dni po opublikowaniu tego opracowania spos-

trzegłem, iż grawitacja Newtona obciążona jest jeszcze

jedną nielogicznością.

Związana jest ona z niekonsekwentnym operowaniem

pracą w polu grawitacyjnym.

     Energia potencjalna w centralnym polu grawitacyj-nym jest równa ilości pracy jaką trzeba wykonać pod-czas przemieszczenia ciała o  masie m, z   odległości r od środka masy M ( wytwarzającej pole grawitacyjne ) do nieskończonej odległości  od  tej masy .          

             ΔEp =  Ep∞  - Epr =   Wr∞  

    Wr∞   =r∫ Fdr =r∫(GMm)/r2 dr =   - (GMm)/r ]r =   =- (-GMm)/r ]  r  = (GMm)/r ] r = GMm (1/∞  -1/r  ) =

= GMm/ ( 0 – 1/r ) = - GMm/r   < 0

Wartość wykonanej pracy jest ujemna.

 

        Pracę w centralnym polu grawitacyjnym wykonuje-my  podczas przemieszczania masy w tym polu.

Przemieszczenia dokonujemy  od centrum pola w kie -

runku nieskończoności.

Wartości  r1 oraz r2  dotyczą  jednak odległości znacznie mniejszych  od tych położonych w nieskończoności.

                                  r1 < r2  

                    W (  r1→ r2 )  = Ep ( r2 ) – Ep  ( r1 )

   W (  r1→ r2 )  =  (- Gm1m2 / r2 )   - ( - Gm1m2 / r1 ) =

  = (  Gm1m2 / r1 ) – ( Gm1m2 / r2 )= Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )

             W (  r1→ r2 )  = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )  > 0

 

     Wartość wykonanej pracy jest dodatnia.

 

                                     Uwagi.

 

     Kiedy oblicza się pracę w polu grawitacyjnym to sto-

suje się identyczną zasadę dla obu przypadków.

Wykonuje się ją od centrum pola grawitacyjnego w kie-

runku na zewnątrz , czyli w stronę nieskończoności.

Logicznym jest, iż w tej sytuacji praca wykonywana w ten sposób powinna posiadać ten sam charakter fizy-

czny. Jej wartości  powinna być dodatnie.

Uzyskujemy jednak jej przeciwstawne wielkości, uje-mną oraz dodatnią.

Uważam to za ogromny paradoks grawitacyjny.

Jest to chyba największy paradoks naukowy z jakim się

spotkałem w swoim życiu.

Charakter pracy w centralnym polu grawitacyjnym  za-

leży od odległości od centrum tego pola.

Przy  przemieszczaniu  masy  w nieskończoność,  praca niezauważalnie zamienia się w ujemną.

Pozostaje jeszcze ustalić  położenie tego niezwykłego

miejsca we Wszechświecie.

   

                           11. Wnioski.

 

  1.   Z powyżej zaprezentowanych wyliczeń wynika, iż

        pełną zgodność  parametrów fizycznych dotyczą-

        cych oddziaływań pomiędzy  masami uzyskujemy

        jedynie w przypadku, kiedy grawitację zastąpimy

        anty grawitacją.

  2.   Współczesna nauka bez najmniejszego zażenowa-

        nia  obnosi się  ujemnymi potencjałami, energiami

        potencjalnymi oraz zmanipulowaną pracą w po-

        lu grawitacyjnym.

  3.   Takie bezkrytyczne działanie wynika zapewne

        z przekształcenia się nowożytnej nauki w sektę

        religijną.

        Posiada już ona wiele dogmatów naukowych,

        z którymi nie można polemizować.

        Uzależnienie uczonych od grantów oraz lęk przed

        napiętnowaniem przez dogmatyczne środowisko,

        paraliżuje jakiekolwiek odruchy przyzwoitości.

        Ludzkość jest przekonana, że skoro już nie płoną

        stosy , to  panuje powszechna swoboda myślenia.             

  4.  Niutonowskie prawo powszechnego ciążenia jest 

        w istocie prawem powszechnego odpychania się

        materii.

  5. W przypadku kiedy najmniejsze cząstki materii od-

      pychają się od siebie ,niemożliwe jest istnienie

      jakichkolwiek ciał niebieskich.

  6. Teoria Wielkiego Wybuchu we fragmencie, który

      dotyczy koncentracji się materii jest pozbawiona

      podstaw  fizycznych oraz logicznych.

   7.  W astronomii  powszechnie stosuje się metodę

        zakładającą równowagę pomiędzy siłą grawitacyj

        nego przyciągania się ciał, a siłą odśrodkową wyni–

         kającą z ruchu obiektów kosmicznych po torach

        eliptycznych lub kołowych.

        Obie siły posiadają przeciwne kierunki działania.

        W przypadku kiedy siła grawitacji jest siłą odpycha-

        nia to jej  kierunek działania jest zgodny z kierun -

        kiem siły odśrodkowej.

        W takiej sytuacji nie jest możliwy ruch planet wo

        kół Słońca, ani  także krążenie satelitów wokół

        Ziemi, ponieważ zostałyby  one odrzucone w Kos-

        mos.

  8.   Nie mogą mieć  miejsca  ruchy  obrotowe galaktyk

        jak również  mega galaktyk we Wszechświecie.

  9.   Z  pobieżnych analiz wynika, iż łatwiej jest odkryć

        nowy system astronomiczny, który będzie zgodny z

         grawitacyjnym przyciąganiem materii, niźli wymy-

        ślić nową teorię grawitacyjną poprawnie opisującą

        przyciąganie materii w Heliocentryźmie.

10.   Zamierzam w przyszłości ponownie odnieść się do

        tych kwestii, lecz w rozszerzonym zakresie.

11. * Wzór Izaaka Newton na przyciąganie grawitacyjne

        materii powinien być potwierdzany przez  oblicze-

        nia grawitacyjne,  w których  on występuje.

        To jednak nie ma miejsca, ponieważ pojawiają się

        istotne różnice, które go dyskredytują.

        Pełną poprawność uzyskuje w przypadku, kiedy siły

        przyciągania grawitacyjnego zastąpimy anty gra-

        witacyjnym odpychaniem.  

12*.   Kolejną przeszkodą do zaakceptowania w nauce

        przyciągania grawitacyjnego Newtona jest para-

        doks grawitacyjny, który zaprzecza wręcz logiczno-

        ści tej teorii.   

 

  26.09.2021 *  Oznaczone  gwiazdką fragmenty zostały

                            dołączone już po opublikowania

                             opracowania.

 

  

 


 

                            Spis treści.

       1. Wstęp.

       2.Krótki rys historyczny.

       3. Teza.

       4. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną

               w centralnym polu grawitacyjnym.

       5.    Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną

                        w polu  anty grawitacyjnym.

       6. Wyprowadzenie wzoru na  potencjał pola

                        grawitacyjnego.

       7. Wyprowadzenie wzoru na potencjał  pola

                   anty grawitacyjnego.

       8. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym

                          polu grawitacyjnym.

       8.1.  Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym

              polu grawitacyjnym zgodnym z obowiązującą

                                   teorią.

       8.2. Wyprowadzenie wzoru na pracę w  centralnym

              polu grawitacyjnym przy pomocy rachunku

                            całkowego.

       9. Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty

                      grawitacyjnym. 

       9.1 Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty

               grawitacyjnym z zastosowaniem energii

               potencjalnej.

       9.2.  Wyprowadzenie wzoru na pracę w  polu anty

                  grawitacyjnym przy pomocy rachunku

                               całkowego.

       10.  Grawitacyjny paradoks Izaaka Newtona.

       11.  Wnioski.

 

                            1.Wstęp.

 

     Już od dłuższego czasu usiłuję zgłębić niekonsekwen-

cje pojawiające się w interpretacji praw, które  pocho-

dzą od prawa powszechnego ciążenia odkrytego przez Izaaka Newtona.

Moje poważne wątpliwości budzą wzory na energię potencjalną, potencjał pola grawitacyjnego oraz pracę

w polu grawitacyjnym

Wątpliwości te wynikają z  faktu, iż owe wielkości przyj-

mują niewłaściwe ujemne wartości, a także wzory na

ich wyliczanie są wyprowadzane  z uwzględnieniem

tych  minusowych wielkości.

Specyfikę tą uważam za niezgodną z elementarną logiką, pomimo uzasadniania jej przez  luminarzy nowożytnej nauki.

Podczas analizowania wyprowadzanych wzorów na owe  zależności dopatrzyłem się poważnych uchybie   logicz- nych  oraz fizycznych w nich zawartych.

Po długotrwałych i intensywnych dociekaniach ustali-

łem przyczynę tych wszystkich rozbieżności.

Przez pewien czas,  z tego właśnie powodu przeżywałem  wstrząs poznawczy , ponieważ w najśmielszy snach nie przyszłaby mi do głowy taka manipulacja naukowa.

 Do tej pory byłem przekonany, iż Izaak Newton był niewzruszonym fundamentem nauki.

Okazało się jednak, iż był kolejnym członkiem parady oszustów jaki zafundowała  ona ludzkości.

 

                  2. Krótki rys  historyczny.

 

      Rozwój nowożytnej nauki rozpoczął się od publiko-

wania w 1543 roku, przez Mikołaja Kopernika  astrono-micznego dzieła „ O obrotach sfer niebieskich”

Z niezrozumiałych powodów opracowanie to szybko stało się przyczynkiem do podważenia teorii Ptolemeusza, chociaż nie pojawił się w nim najmniejszy powód, który uzasa- dniałby takie podejście.

Dokonała się wówczas w sferach naukowych rewolucja

intelektualna, która zamieniła układ geocentryczny Pto-

lemeusza w heliocentryczny Mikołaja Kopernika.

Ziemia przestała być środkiem Wszechświata  a Słońce

stało się centrum naszego Układu Słonecznego.

Nasz glob zaś jedną z kilku planet  je okrążających.

     Do czasu opublikowania w roku 1687  przez Izaaka

Newtona dzieła „Philosophiae naturalis principia mathematica  ” oba układy były używane równorzędnie.

Prawo powszechnego ciążenia, które zdefiniował, dało asumpt do wyznaczenia orbit i mas planet oraz Słońca.

Do pełni szczęścia brakowało jeszcze znajomości  stałej grawitacji.

 

     Wzór opisujący przyciąganie się dwóch ciał.

 

                      F = GMm/r2      [ N ]

 

     F -  siła z jaką przyciągają się dwa ciała   [ N ]

      G-  6.67259 x 10-11   - stała grawitacji -   [ m3/(kg s2)

      M -   masa ciała        [ kg ]

      m  -  masa ciała        [ kg ]

      r – odległość pomiędzy środkami ciał     [ m ]

 

W 1798 roku Henry Cavendish za pomocy wagi skręceń

dokładnie wyznaczył  wartość stałej grawitacji.

Teoria Heliocentryczna od tego momentu zyskała ma-

tematyczno fizyczne podstawy i zapanowała niepodzielnie w astronomii.

     Stała grawitacji była jedyną wartością we wzorze Newtona, która posiadała oparcie w eksperymencie

fizycznym.

Uczony ustalił wielkość siły z jaką przyciągają się dwie

określone masy.

Ponieważ zmierzył również odległość pomiędzy nimi,

to ze wzoru Newtona mógł wyliczyć wartość stałej

grawitacji.

                         G = Fr2 / Mm     [ m3/(kg s2)

 

     Stała  grawitacji została jednak wyznaczona ze wzo-

ru, który wcale nie jest nieskazitelnie grawitacyjny.

Ostatnie pomiary stałej grawitacji wykazały, iż nie jest

ona stała, lecz zmienia się w czasie.

 

                              3.Teza.   

 

      Przyjmuję tezę, iż niutonowskie prawo powszechnego ciążenia jest powszechnym prawem odpychania się materii.                                                                     Poprawna jego interpretacja jest sprzeczna z tym co przez kilka wieków wmawiały nam naukowe oraz światowe elity.

Według jego zasad nie może istnieć żadne ciało niebie-

skie jak i jakikolwiek inny układ oparty o taką zasadę.

     W opracowaniu tym wykażę, iż wzory na pracę oraz energię potencjalną jak i potencjał pola grawitacyjnego

są słuszne jedynie przy założeniu, że prawo Newtona dotyczy odpychania się materii.

      Nie zdecyduję się na kolejną tezę, wypływającej z poprzedniej, iż nie żyjemy w Układzie Słonecznym.

Na pewno uprawniona jest jednak  opinia , iż powinna zostać opracowana nowa teoria grawitacji, która uzasadniałaby  takie przekonanie.

W przypadku niemożności spełnienia tego wymogu,

zaistnieje konieczność stworzenia nowej teorii  opisują-

cej budowę Kosmosu.

Po prawie pięciu wiekach nauka cofa się do czasów antycznych.

Stanisław Ignacy Witkiewicz zakwalifikowałby takie

zdarzenie do kabaretu metafizycznego  ludzkości.

 

     4. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną

               w centralnym polu grawitacyjnym.

 

     Energia potencjalna w centralnym polu grawitacyjnym jest równa ilości pracy jaką trzeba wykonać podczas przemieszczenia ciała o  masie m, z   odległości r od środka masy M ( wytwarzającej pole grawitacyjne ) do nieskończonej odległości  od  tej masy .                               Przyjęcie takiego założenia pozwala na odniesienie potencjału istniejącego w punkcie nieskończenie odległym od masy M, gdzie jego wartość jest równa 0, do punktu odległego od masy M o r.  

      Działanie takie można zapisać za pomocą poniższe-

 go wzoru.

             ΔEp =  Ep∞  - Epr =   Wr∞     

       ΔEp – różnica energii potencjalnej

      Epr – energia potencjalna  w odległości r od masy M

      Ep∞ ­- energia potencjalna w nieskończoności

      Wr∞ - praca potrzebna do przesunięcia ciała o masie

           m z  odległości r  od masy  M do nieskończoności.

   ΔEp = Ep (∞ ) - Ep (r)  =  Wr∞   =r∫ Fdr =

=r∫(GMm)/r2 dr = - (GMm)/r ]r = 

= - (-GMm)/r ]  r  =   (GMm)/r ] r    =

=   GMm (1/∞  -1/r  ) =  GMm/ ( 0 – 1/r ) =

= - GMm/r  

                    Ep = - GMm/r    [ - J/kg ]

 

     Tak wygląda wzór na obliczenie  energii potencjalnej,

istniejącej w dowolnym punkcie centralnego pola

grawitacyjnego.

Wartość energii wyliczona w ten sposób jest ujemna.

W rozumieniu fizycznym nie może ona być energią potencjalną.

Taki wzór został jednak przyjęty w fizyce do obliczania wartości energii potencjalnej w centralnym polu grawitacyjnym.

Pozwala on ukryć prawdę, że energia potencjalna maleje wraz z oddalaniem się od centrum pola grawitacyjnego.

Dzięki znakowi minus przed wzorem, energia potencjalna na każdej kolejnej orbicie, licząc od masy M, wzrasta w stosunku do niższej orbity.

Jej wartość jest jednak zawsze ujemna.

     Proszę w przystępny sposób wyjaśnić, jak można sobie wyobrazić energię, której jest mniej niż nic i to jeszcze o określoną wartość?

 

   5. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną w

                  polu  anty grawitacyjnym.

 

     Przyjmuję, iż siła z jaką oddziałują na siebie dwa cia-

ła jest siłą odpychającą, czyli anty grawitacyjną.

.W takim przypadku energia potencjalna w centralnym polu anty grawitacyjnym będzie równa pracy jaką należy

wykonać przy zbliżaniu ciał do siebie.

Założę, że pracę tą wykonamy przesuwając ciało o masie m z nieskończoności do punktu odległego od ciała M o odległość r.

         ΔEp = Ep (r) -  Ep (∞ )  =  W∞r   =  r∫ Fdr =

=     r∫ (GMm)/r2 dr =   [ (-GMm)/r ]r  =

 = - GMm  ( 1/∞ - 1/r ) = -GMm (  0 - 1/r ) =  =GMm/ r

            Ep =  GMm/r        [ J/ kg ]

 

                           Uwagi.

     Energia potencjalna obliczona w ten sposób jest

dodatnia, czyli mogąca realnie istnieć.

 W polu grawitacyjnym o takich cechach, jej wartość

będzie zmieniała się w odmienny sposób, niż zostaliśmy

do tego przyzwyczajeni.

Będzie wzrastała wraz ze zmniejszaniem się orbity, a malała w trakcie oddalania się od  centrum pola grawitacyjnego.

Ponieważ jej wartość jest większa na niższej orbicie w stosunku do wyższej, dlatego ciała z jej powierzchni

powinny oddalać się od niej.

Zniknie siła, która wiąże grawitacyjnie materię.

Stąd wziął się zapewne pomysł na dołączenie znaku minus przed wzorem, aby uchronić Ziemię oraz cały Układ Słoneczny przed dezintegracją.

Cel zaiste chwalebny, a szczególnie dla ugruntowania ciemnoty i zabobonu w astronomii oraz nauce.

 

       6. Wyprowadzenie wzoru na  potencjał pola

                        grawitacyjnego.

 

     Potencjałem pola grawitacyjnego nazywamy stosu-

nek energii potencjalnej grawitacji ciała do jego masy.

                 V = Ep / m

                V = (- GMm / r ) / m

                V = - GM/r      [ - J / kg ]

      V – potencjał pola grawitacyjnego  [ -J/ kg ]   

 

                                Uwagi.

 

    W ujęciu klasycznym potencjał pola grawitacyjnego

jest ujemny, ponieważ do wyprowadzenia tego wzoru

wykorzystuje się wzór na ujemną energię potencjalną w

centralnym polu grawitacyjnym.

 

     7. Wyprowadzenie wzoru na potencjał  pola

                   anty grawitacyjnego.

 

    

                       V = Ep / m

                V = ( GMm / r ) / m

                V =  GM/r      [ J / kg ]

 

                           Uwagi.

     Wzór na potencjał pola grawitacyjnego wyprowadzony według takich założeń  wykazuje dodatnią jego  wartość. Wzrasta on w miarę zbliżania się do masy tworzącej anty grawitacyjne pole.

 

        8. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym

                          polu grawitacyjnym.

 

     Zaprezentuję poniżej różne sposoby wyprowadzenia

owej zależności w centralnym polu grawitacyjnym.

Ostateczny efekt tego działania będzie zależny od me-

tody jaką wykorzystam do tego celu.

     Pracę w centralnym polu grawitacyjnym wykonujemy  podczas przemieszczania masy w tym polu.

Kiedy dokonujemy tej czynności oddalając od siebie oba, lub jedno z ciał to praca jest dodatnia, ponieważ wykonuj- emy ją w kierunku przeciwnym do zwrotu pola grawita- cyjnego.    

 

            W (  r1→ r2 )  = G m1m2 ( 1/ r1 – 1/ r2

 

    W (  r1→ r2 )  -  praca wykonana przez siłę zewnętrzną

równoważącą siłę grawitacji, przy przemieszczaniu

mas punktowych m1 , m2 , z odległości r1 na odległość

         r2  .

    m1 , m2  -  masy ciał     [kg ]

    r1  - początkowa odległość pomiędzy ciałami   [ m ]

    r2 – końcowa odległość pomiędzy ciałami   [ m ]

                         r1 < r2  

 

    8.1.  Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym

        polu grawitacyjnym zgodnym z obowiązującą

                                   teorią.

 

       W (  r1→ r2 )  -  praca wykonana przez siłę zewnętrzną

równoważącą siłę grawitacji, przy przemieszczaniu

mas punktowych m1 , m2 , z odległości r1 na odległość

r2  .

                  W (  r1→ r2 )  = Ep ( r2 ) – Ep  ( r1 )

   W (  r1→ r2 )  =  (- Gm1m2 / r2 )   - ( - Gm1m2 / r1 ) =

  = (  Gm1m2 / r1 ) – ( Gm1m2 / r2 )= Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )

             W (  r1→ r2 )  = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )  > 0

 

                                    Uwagi.

 

    Powyższy wzór jest zgodny ze stanem faktycznym.

Praca obliczona podczas oddalania mas od siebie po-

siada wartość dodatnią.                                                       Nie można jednak pominąć faktu, iż został on wypro-wadzony z wykorzystaniem ujemnej energii potencjalnej na obu orbitach. 

Z tego powodu nie jest on wiarygodny.

  

     8.2. Wyprowadzenie wzoru na pracę w  centralnym

              polu grawitacyjnym przy pomocy rachunku

                            całkowego.

 

             W r1 –r2  = r2r1∫ Fdr 

Wr1 r 2  =r2r1∫(GMm)/r2 dr =   (-GMm)/r ]r2r1 =

- (-GMm)/r ]r1r2 = GMm)/r ]r1r2 =                         = GMm (  1/r2 – 1/r1 )  

               Wr1→r2  =  GMm(1/r2 –1/r1 ) < 0    [-J ]

 

                         Uwagi.

 

     Ta metoda wyprowadzenia wzoru na pracę w cent-

ralnym polu grawitacyjnym jest oczywista i najprostsza.

Nie dokonuje się jednak takiej operacji z powodu uzys-

kania wzoru, który w jednoznaczny sposób wykazuje, iż

praca wykonana w trakcie przemieszczania ciała z niż-

szej orbity na wyższą jest ujemna.

Jest to całkowicie sprzeczne z obserwacją, dlatego dla

uniknięcia kompromitacji wykonuje się takie działania

z wykorzystaniem energii potencjalnej, która  również

jest wykazana z ujemną wartością.

Dla Izaaka Newtona sprawy te nie były tajemnicą, po-

nieważ był on współtwórcą rachunku całkowego oraz

różniczkowego i wykorzystywał go w swoich pracach

naukowych.

  

   9. Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty gra-

                          witacyjnym.  

 

  9.1 Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty grawi-

         tacyjnym z zastosowaniem energii potencjalnej.

 

 

          W (  r2→ r1 )  -  praca wykonana przez siłę zewnętrzną równoważącą siłę grawitacji, przy przemieszczaniu  mas punktowych m1 , m2 , z odległości r2 na odległość r1  .

                                       r1 < r2  

 

 

                       W (  r2→ r1 )  = Ep ( r1 ) – Ep  ( r2 )

   W (  r2→ r1 )  =  Gm1m2 / r1   - Gm1m2 / r2 =

   = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )

             W (  r2→ r1 )  = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )  > 0   [ J ]

 

                                     Uwagi.

 

    Praca wykonywana w polu anty grawitacyjnym,

wyliczona  przy pomocy energii potencjalnej  posiada

wartość  dodatnią.

 

   9.2  Wyprowadzenie wzoru na pracę w  polu  anty gra-

     witacyjnym przy pomocy rachunku całkowego.

 

                W r2 →r1  = r1r2∫ Fdr 

  W r2 →r1  =r1r2∫(GMm)/r2 dr = - (GMm)/r ]r1r2 =

  =  -GMm (  1/r2 – 1/r1 ) = GMm (  1/r1 – 1/r2 )

                   Wr1-r2  =  GMm(1/r1 –1/r2 > 0

 

                          Uwagi.

 

   Wzór na pracę wykonaną w polu anty grawitacyjnym za pomocą rachunku całkowego jest zgodny

z logiką, ponieważ praca wyliczona za jego pomocą przyjmuje wartości dodatnie.    

 

 

     10. Grawitacyjny paradoks Izaaka Newtona.*    

 

     Kilka dni po opublikowaniu tego opracowania spos-

trzegłem, iż grawitacja Newtona obciążona jest jeszcze

jedną nielogicznością.

Związana jest ona z niekonsekwentnym operowaniem

pracą w polu grawitacyjnym.

     Energia potencjalna w centralnym polu grawitacyj-nym jest równa ilości pracy jaką trzeba wykonać pod-czas przemieszczenia ciała o  masie m, z   odległości r od środka masy M ( wytwarzającej pole grawitacyjne ) do nieskończonej odległości  od  tej masy .          

             ΔEp =  Ep∞  - Epr =   Wr∞  

    Wr∞   =r∫ Fdr =r∫(GMm)/r2 dr =   - (GMm)/r ]r =   =- (-GMm)/r ]  r  = (GMm)/r ] r = GMm (1/∞  -1/r  ) =

= GMm/ ( 0 – 1/r ) = - GMm/r   < 0

Wartość wykonanej pracy jest ujemna.

 

        Pracę w centralnym polu grawitacyjnym wykonuje-my  podczas przemieszczania masy w tym polu.

Przemieszczenia dokonujemy  od centrum pola w kie -

runku nieskończoności.

Wartości  r1 oraz r2  dotyczą  jednak odległości znacznie mniejszych  od tych położonych w nieskończoności.

                                  r1 < r2  

                    W (  r1→ r2 )  = Ep ( r2 ) – Ep  ( r1 )

   W (  r1→ r2 )  =  (- Gm1m2 / r2 )   - ( - Gm1m2 / r1 ) =

  = (  Gm1m2 / r1 ) – ( Gm1m2 / r2 )= Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )

             W (  r1→ r2 )  = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )  > 0

 

     Wartość wykonanej pracy jest dodatnia.

 

                                     Uwagi.

 

     Kiedy oblicza się pracę w polu grawitacyjnym to sto-

suje się identyczną zasadę dla obu przypadków.

Wykonuje się ją od centrum pola grawitacyjnego w kie-

runku na zewnątrz , czyli w stronę nieskończoności.

Logicznym jest, iż w tej sytuacji praca wykonywana w ten sposób powinna posiadać ten sam charakter fizy-

czny. Jej wartości  powinna być dodatnie.

Uzyskujemy jednak jej przeciwstawne wielkości, uje-mną oraz dodatnią.

Uważam to za ogromny paradoks grawitacyjny.

Jest to chyba największy paradoks naukowy z jakim się

spotkałem w swoim życiu.

Charakter pracy w centralnym polu grawitacyjnym  za-

leży od odległości od centrum tego pola.

Przy  przemieszczaniu  masy  w nieskończoność,  praca niezauważalnie zamienia się w ujemną.

Pozostaje jeszcze ustalić  położenie tego niezwykłego

miejsca we Wszechświecie.

   

                           11. Wnioski.

 

  1.   Z powyżej zaprezentowanych wyliczeń wynika, iż

        pełną zgodność  parametrów fizycznych dotyczą-

        cych oddziaływań pomiędzy  masami uzyskujemy

        jedynie w przypadku, kiedy grawitację zastąpimy

        anty grawitacją.

  2.   Współczesna nauka bez najmniejszego zażenowa-

        nia  obnosi się  ujemnymi potencjałami, energiami

        potencjalnymi oraz zmanipulowaną pracą w po-

        lu grawitacyjnym.

  3.   Takie bezkrytyczne działanie wynika zapewne

        z przekształcenia się nowożytnej nauki w sektę

        religijną.

        Posiada już ona wiele dogmatów naukowych,

        z którymi nie można polemizować.

        Uzależnienie uczonych od grantów oraz lęk przed

        napiętnowaniem przez dogmatyczne środowisko,

        paraliżuje jakiekolwiek odruchy przyzwoitości.

        Ludzkość jest przekonana, że skoro już nie płoną

        stosy , to  panuje powszechna swoboda myślenia.             

  4.  Niutonowskie prawo powszechnego ciążenia jest 

        w istocie prawem powszechnego odpychania się

        materii.

  5. W przypadku kiedy najmniejsze cząstki materii od-

      pychają się od siebie ,niemożliwe jest istnienie

      jakichkolwiek ciał niebieskich.

  6. Teoria Wielkiego Wybuchu we fragmencie, który

      dotyczy koncentracji się materii jest pozbawiona

      podstaw  fizycznych oraz logicznych.

   7.  W astronomii  powszechnie stosuje się metodę

        zakładającą równowagę pomiędzy siłą grawitacyj

        nego przyciągania się ciał, a siłą odśrodkową wyni–

         kającą z ruchu obiektów kosmicznych po torach

        eliptycznych lub kołowych.

        Obie siły posiadają przeciwne kierunki działania.

        W przypadku kiedy siła grawitacji jest siłą odpycha-

        nia to jej  kierunek działania jest zgodny z kierun -

        kiem siły odśrodkowej.

        W takiej sytuacji nie jest możliwy ruch planet wo

        kół Słońca, ani  także krążenie satelitów wokół

        Ziemi, ponieważ zostałyby  one odrzucone w Kos-

        mos.

  8.   Nie mogą mieć  miejsca  ruchy  obrotowe galaktyk

        jak również  mega galaktyk we Wszechświecie.

  9.   Z  pobieżnych analiz wynika, iż łatwiej jest odkryć

        nowy system astronomiczny, który będzie zgodny z

         grawitacyjnym przyciąganiem materii, niźli wymy-

        ślić nową teorię grawitacyjną poprawnie opisującą

        przyciąganie materii w Heliocentryźmie.

10.   Zamierzam w przyszłości ponownie odnieść się do

        tych kwestii, lecz w rozszerzonym zakresie.

11. * Wzór Izaaka Newton na przyciąganie grawitacyjne

        materii powinien być potwierdzany przez  oblicze-

        nia grawitacyjne,  w których  on występuje.

        To jednak nie ma miejsca, ponieważ pojawiają się

        istotne różnice, które go dyskredytują.

        Pełną poprawność uzyskuje w przypadku, kiedy siły

        przyciągania grawitacyjnego zastąpimy anty gra-

        witacyjnym odpychaniem.  

12*.   Kolejną przeszkodą do zaakceptowania w nauce

        przyciągania grawitacyjnego Newtona jest para-

        doks grawitacyjny, który zaprzecza wręcz logiczno-

        ści tej teorii.   

 

  26.09.2021 *  Oznaczone  gwiazdką fragmenty zostały

                            dołączone już po opublikowania

                             opracowania.

 

  

 

2 komentarze:

  1. W punktach 8.1 i 8.2 dowolnie zamieniasz kierunki co zaciemnia. Ale już nazajutrz tj. w punkcie 10 piszesz, że liczysz od r do nieskończoności a faktycznie liczysz od nieskończoności do r, stąd "paradox". Dobrze, że napisałeś, że wpadłeś na to nazajutrz, gdyż właśnie wtedy przeważnie jakiś "mały chochlik" (czytaj wielgachny system) usiłuje zgubić ideę w szczegółach. Znam to, nabrał cię, czujesz się jak głupek. Powiem ci, że kiedyś tak się nawalałem ze strażnikami symetrii, że komputer mi liczył co dzień co innego, w końcu z powodu chęci uniknięcia długu technomologicznego, zapiski robiłem ołówkiem albo węglem; nic to, bo czasem wredne mendy, żeby wygrać na dzień albo dwa zamieniały symbole znaczeniami. Wyobrażasz sobie, że raz 4 zamieniła się z 7? W każdym razie racjonalność bez księgowości idei nie działa prawidłowo.
    Rozumiem, że Twoja idea odpychania się mas w świecie wklęsłym (zapewne niebocentrycznym) jest tym co ma dopychać nas do gleby. Ciekawa idea, ale brakuje jej trzech elementów. Po pierwsze widzimy, że geometria gleby/płaszcza ziemi/skorupy ma tu kluczowe znaczenie. Inaczej dopycha na płaskim, inaczej wklęsłym i wypukłym, dobrze to opisuje nauka o gradiencie natężenia pola elektrycznego w kondensatorze o różnych kształtach. Po drugie skoro szukamy a priori wzoru podstawowego na grawitację, bez nawet pomysłu czym jest grawitacja i przykładowo czy ma związek z elektrycznością albo paramagnetyzmem odgęstościowym płaszcza ziemi albo nawet tylko atmosfery, to należy uwzględnić w tych rozważaniach coś co w innych postach opisałem w kontekscie odpychania elektrostatycznego jako: brak we wzorze Coulomba ładunku przestrzennego atomosfery odniesienia. Innymi słowy w gęstej zupie i w rzadkiej zupie to coś co moglibyśmy nazwać np. efektem cienia elektretu, sprawia że ciała naładowane odpychają się inaczej. Czyli raz geometria, dwa efekt cienia elektretu, no i trzy... z tego wynika, że superpozycja czyli wspomniane poszukiwanie a priori czynnika podstawowego musi być skategoryzowane według geometrii i efektu cienia. Kiedyś myślałem, że kluczem do określenia projektu bańki świata będzie poszukiwanie analogii w działań mikroskopowych, no i nawet wypłynęły pewne niezgodności z fizyką klasyczną bańki, ale szybko zostały zaplute pseudonauką typu fantomowe cząstki z komory Wilsona prosto z zabawy w kwadraty i tym podobne. Opcjonalnie po czwarte, te poszukiwania grawitacji w bańce poprzez analogię z elektrostatyką należałoby przenieść w analogię z elektrodynamiką, a przynajmniej zauważyć podobieństwo egipskiego mitu o stworzeniu świata w żarówie do głośnika plazmowego. ;-)

    OdpowiedzUsuń
  2. W Punktach 8.1 przedstawiłem obliczenie, które podaje oficjalna nauka. Nie jest to mój pomysł.
    W punkcie 8.2 zaproponowałem wyliczenie, które wykorzystuje całkowanie siły na drodze od r1 do r2.
    Jest to zgodne z logiką, ponieważ pracę wykonujemy przeciwko polu grawitacyjnemu.
    Wynik takiego obliczenia jest ujemny. Nie moja to wina, matematyka jest nieubłagana.
    W punkcie 10 liczę ΔEp = Ep∞ - Epr = Wr∞ .
    Praca jest równa różnicy energii potencjalnej od nieskończoności do r.
    Ale pracę liczymy od niższej orbity,czyli r do wyższej, do nieskończoności.
    Pracę musimy wykonywać przeciwko siłom grawitacji.
    Wszystko jest w porządku.
    Nie widzę żadnego błędu w moim rozumowaniu.
    Nad modelem dla Niebocentryzmu zacząłem dopiero się zastanawiać.
    Nie zaakceptowałem w nim od początku możliwości, iż zamiast siły grawitacji materia jest dociskana do powierzchni ziemi.
    Nie zgadza się w tym przypadku jeden bardzo ważny szczegół.
    W tej teorii obok świata wewnątrz ziemi istnieje jeszcze drugi na jej zewnętrznej stronie, czyli na kuli. Nazywa się Asgard.
    Połączone są one otworami na biegunach, które są otoczone wodami oceanów, tak że na drugą stronę ziemi można przepłynąć statkiem.
    Jeśliby w wewnętrznej części nie było grawitacji, lecz jakaś tajemna siła dociskałaby nas do ziemi,to również powodowałaby ona wyciskanie wód oceanów z naszej części na zewnątrz.
    Bez grawitacji nie da się chyba obyć.
    Zresztą, pomiar przyciągania się mas wykonany przez Henry Cavendisha jest tego dowodem.
    Reszta jest tylko błędną interpretacją.
    Przecież to doświadczenie można by wykonać i dla innego przypadku.
    Wielką kulę zastąpmy grubą taflą i uzyskamy podobny wynik.
    To, w którą stronę jest ona wygięta, nie stanowi chyba jakiegoś problemu.

    OdpowiedzUsuń