Księżycowa obłuda Heliocentryzmu.

 https://niebocentryzm.blogspot.com/2021/02/ksiezycowa-obuda-heliocentryzmu.html

  17.02.2020

 

     W dniu dzisiejszym w Kościele Katolickim wypada  środa popielcowa.

     Rozpoczyna się okres Wielkiego Postu.

 

 

                                Spis treści.

 

          1. Wstęp.

          2. Teza.

          3. Opis ruchów wykonywanych przez Księżyc.

          4. Precesja osi obrotu Księżyca.

          5. Rysunkowa prezentacja pominiętych przez

            astronomię skutków precesji osi obrotu Księżyca.

          6. Precesja osi obrotu Ziemi.

          7. Wnioski.

 

                          1. Wstęp.

 

     O Księżycu możemy powiedzieć najwięcej ze wszyst-

kich ciał niebieskich  obserwowanych w Kosmosie.

Wiedza ta nie wynika jedynie z faktu, iż znajduje się on najbliżej naszej planety, lecz głównie z tego, iż to tylko na jego powierzchni kilkakrotnie wylądowali  ludzie.

Gwoli sprawiedliwości należałoby wspomnieć, iż spora

grupa osób kwestionuje te dokonania.

     W opracowaniu tym nie będę odnosił się do całej

wiedzy jaka została zgromadzona na temat naszego naturalnego satelity, lecz jedynie do najistotniejszego według mnie jej fragmentu.

Jest nim precesja jego osi obrotu.

 

                          2.  Teza.

                                                 

     Po rozważeniu ruchów jakie wykonuje Księżyc przyj-

muję tezę, iż z  Ziemi powinniśmy oglądać całą powie-rzchnię naszego naturalnego satelity.

Stwierdzenie to wypływa z Teorii Heliocentrycznej, po-

nieważ według jej zasad jest zbudowany nasz układ sło-

neczny.

Moje rozumowanie opieram na oficjalnych obserwa-

cjach astronomicznych i  opracowaniach naukowych dotyczących  Ziemi i Księżyca.

     Jestem świadom, iż teza ta będzie poważnym proble-

mem wizerunkowym dla całej nowożytnej astronomii.

 

          3. Opis ruchów wykonywanych przez Księżyc .

 

              1. Obieg Ziemi przez Księżyc.

 

     Obiega on naszą planetę po trajektorii, która jest

elipsą.

Półoś wielka elipsy wynosi 384.400 km. , półoś mała 383.800 km.

Elipsa po której Księżyc porusza się wokół Ziemi jest

prawie kołowa, różnica długości półosi to tylko 0,16%.

Perygeum Księżyca wynosi 362.600 km. , a apogeum

405.400 km., różnica 12 % .

 Pełny obieg satelity wokół Ziemi trwa  27,321.661 dób.

Okres ten nazywamy miesiącem gwiazdowym.              

Kierunek obiegu jest z przeciwny do kierunku ruchu

wskazówek zegara, czyli z zachodu na wschód.

Przeciętna odległość względna, jaką pokonuje Księżyc

w ciągu doby, wynosi 13,176⁰.

Płaszczyzna jego ruchu jest zbliżona do płaszczyzny ekliptyki.

Średnie nachylenie jego orbity do płaszczyzny ekliptyki wynosi 5,14 5⁰ , gdyż waha się od 4,99⁰ do 5,30⁰ .

Okres pełnego wahnięcia  wynosi około 18,6 lat.     Orbita Księżyca nie jest stała, lecz ulega zmianom.

 

          2. Ruch obrotowy względem własnej osi.

 

Jeden taki pełny obrót trwa 27,321.661 dób, i jest zgodny z kierunkiem obiegu, czyli jest przeciwny do kierunku ruchu wskazówek zegara.

Owa zgodność czasu obiegu i obrotu sprawia, iż jest on

w orbicie synchronicznej z Ziemią.

Dzięki temu  jest on stale skierowany ku niej  tą samą stroną.

Obrót synchroniczny powoduje, że widzimy jedynie    50 % powierzchni satelity.

 

                    3. Libracja w długości.  

 

Obrót synchroniczny jest prawdziwy jedynie dla uśrednionej orbity, ponieważ Księżyc posiada określoną

ekscentryczność .W wyniku tego moment pędu Księżyca zmienia się w miarę obrotu wokół Ziemi i jego prędkość kątowa na orbicie oscyluje wokół wartości prędkości kątowej ruchu obrotowego Księżyca.

Dzięki tym zmianom prędkości bryła satelity ulegały małym wahnięciom, w efekcie czego możemy ujrzeć dodatkowe 9 % jego powierzchni

 

                       4.Precesja linii absyd.

 

   Innym ruchem związanym z orbitą jest precesja linii

absyd.

Elipsa orbity Księżyca  obraca się powoli w kierunku

przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.

Okres tego obrotu  wynosi 18,5996 lat.

 

                           5. Węzły orbity. 

 

   Węzłami orbity nazywamy punkty, w których orbita

Księżyca przecina ekliptykę.

Satelita przecina ten sam węzeł co 27,2122 dni.

Dla obserwatora na Ziemi, linia węzłów, czyli linia  przecięcia dwóch odpowiednich płaszczyzn orbity w odstępie 27,2122 dni ,  porusza się w kierunku zachodnim, wstecznie.

Obrót ten odbywa się wzdłuż ekliptyki  i trwa 18,6 lat,

lub 19,3549 ⁰ w ciągu roku.

 

                3. Precesja osi obrotu Księżyca.  

 

     Jak nie trudno zauważyć , nasz naturalny satelita

posiada bardzo skomplikowaną kinematykę.

Momentami odnoszę wrażenie, że ta złożoność jest z

lekka przesadzona.

Staram się jednak zachować niezachwiane przekonanie, iż wszystkie te ruchy zostały wykazane dzięki obserwacjom astronomicznym, a nie wynikają z rozważań teoretycznych.

 

 

 

                   Rys. 1

 

     W tym momencie przechodzę do najważniejszej czę-

ści tego opracowania.

Wiemy już, że Księżyc obraca się wokół własnej osi z

prędkością jednego obrotu w ciągu 27,321.661 dób.

Oś tego obrotu nie jest prostopadła do płaszczyzny  

obiegu Księżyca wokół Ziemi, lecz jest pochylona do niej pod kątem 83,312⁰

Oś precesji osiowej jest prostopadła do płaszczyzny

obiegu Księżyca wokół Ziemi.

Okres precesji osi obrotu wynosi  18,599.6 lat.

Jej kierunek jest zgodny z kierunkiem obrotu satelity,

jak również z kierunkiem obiegu wokół Ziemi.

Włoski uczony Jacques Cassini w 1722 roku odkrył, iż

oś Księżyca precesuje z taką samą prędkością jak pła-

szczyzna jego orbity, ale jest przesunięta o 180⁰ .

Dlatego, kąt pomiędzy  księżycowym równikiem a ekli-

ptyką jest zawsze równy 1,543       ⁰ .

     Jak to już wcześniej pisałem Księżyc jest zawsze

skierowany jedną stroną w kierunku Ziemi.

Skutkiem tego oglądamy jedynie 50 % jego powierzchni.

Efekt ten wynika ze złożenia dwóch ruchów przez niego

wykonywanych.

Obrotu wokół własnej osi oraz obiegu wokół Ziemi, które trwają tyle samo czasu, obieg synchroniczny.

     Ponieważ Księżyc wykonuje ruch obrotowy wokół

własnej osi, to na skutek różnego rodzaju pływów oraz

oddziaływań Ziemi, Słońca a nawet innych planet układu słonecznego  podlega precesji.

Jego oś obrotu odchyliła się od pionu, jaki powinna

tworzyć z płaszczyzną obiegu wokół Ziemi.

Odchylenie to wynosi 6,688⁰ .

Skutkiem tego oś obrotu satelity zatacza w przestrzeni

stożek o kącie wierzchołkowym 13,376⁰ .      

Oś wokół której wiruje oś obrotu satelity jest prosto-padła do płaszczyzny obiegu wokół Ziemi.

Taki ruch określamy mianem precesji osi obrotu Księżyca.

Z jego powierzchni moglibyśmy  obserwować jak przemieszcza się ona na tle gwiazd sfery niebieskiej.

Czas pełnego obrotu osi obrotu Księżyca wynosi         18,599.6  lat.

Kiedy porównamy ten czas z okresem precesji Ziemi, który wynosi prawie 26000 lat, to możemy stwierdzić,

iż jest on znikomy.

Nie wiem, czy uznać ten fakt za fatum, czy też za szczę-śliwy zbieg okoliczności?

Dla Teorii Heliocentrycznej Mikołaja Kopernika jest to

na pewno zły omen.

W jeszcze trudniejszej sytuacji znajdą się współcześni

astronomowie, chyba żebym się mylił.

 

         Obliczenie kąta rocznej precesji Księżyca.  

 

      α= 360⁰  /  roczny okres precesji    [ ⁰ / rok ]

          α = 360⁰ / 18,599.6                                   

                  α = 19,355.3   [ ⁰ / rok ]

     O taką wartość kąta Księżyc w ciągu roku obróci się

wokół osi prostopadłej do płaszczyzny  orbity.

Kierunek tego obrotu jest zgodny z kierunkiem jego

obrotu względem własnej osi, jak również z kierunkiem

obiegu wokół planety.

      

     Obliczenie kąta miesięcznej precesji Księżyca.

 

        α_m = 19,355.3 ⁰  / ( 365,2422 / 27,3 )

          α_m = 1,446.7  [ ⁰ / miesiąc ]

   

       Obliczenie czasu po upływie którego powinniśmy

              ujrzeć całą niewidzialną część Księżyca.

 

      Kąt odchylenia osi obrotu Księżyca od osi precesji

wynosi tylko 6,688⁰ .

Dla ziemskiego obserwatora obrót satelity wokół obu osi będzie nieodróżnialny.

Odniesie on wrażenie, iż w ciągu miesiąca Księżyc obiegł Ziemię o 360⁰ oraz obrócił się o kąt będący sumą

360⁰ oraz 1,446.7⁰ , czyli o kąt 361,446.7⁰ .

W takim przypadku wypadkowy obrót przestanie być

obrotem synchronicznym Księżyca.

Każdego miesiąca będzie on dodawał 1,446.7⁰   do części widocznej z Ziemi.

      Przyjmę, iż z powierzchni Ziemi widzimy tylko 50%

powierzchni satelity, wynosi to 180⁰ .

                t = 180⁰ / α_m

                t = 180⁰ / 1,446.7⁰ 

                t = 124,421.1    [ miesięcy księżycowych]

                t = 9,3            [ lat ]

      Po 9,3 latach o momentu obserwacji Księżyca, zgo-

dnie z Teorią Heliocentryczną powinniśmy ujrzeć całą

jego powierzchnię.

Jedyny wniosek jaki się w tej sytuacji nasuwa,  sugeruje

nam,  iż całą powierzchnię Księżyca powinniśmy oglą-

dać prawie 10 lat po opublikowaniu Teorii Heliocentry-

cznej Mikołaja Kopernika w 1543 roku.

Skoro nie ujrzeliśmy jej do tej pory, to muszą istnieć jakieś poważne przesłanki, które to uniemożliwiają.

 

    5. Rysunkowa prezentacja pominiętych przez  astro-

        nomię skutków precesji osi obrotu Księżyca.

 

 

 

 

                                     Rys.2

 

    Ob. - obserwator

    α_m = 1,446.7 ^{0     _}kąt precesji miesięcznej

    2 α_m = 2,893.4 ⁰  -  kąt precesji dwumiesięcznej 

    3α_m = 4,340.1 ⁰  -  kąt precesji trzymiesięcznej 

    A,B,A₁ ,B₁, A₂, B₂, A_3,B₃  - punkty na obwodzie Księ-

     życa

   —   fragment Księżyca widoczny po miesiącu   

   - - fragment Księżyca widoczny po drugim miesiącu  

  ••  fragment Księżyca widoczny po trzecim miesiącu

 

    Na rysunku tym przestawiłem prostą rysunkową ani-

mację, ukazująca przemieszczanie się osi obrotu Księży-ca w trakcie jego obiegu wokół Ziemi.

Ponieważ oś obrotu satelity obraca się wokół osi prece-

sji, to cały Księżyc dokonuje dodatkowego obrotu wo-

kół tej osi.

Dzięki temu powinniśmy obserwować z naszej planety

powolne ukazywanie się fragmentów jego powierzchni

uważanych za niewidoczne z Ziemi.

Każdego księżycowego miesiąca powinniśmy dostrzec

dodatkowe 1,446.7⁰  tej niedostępnej naszym oczom

części.

Dla przykładu zaprezentowałem jedynie 3 miesiące,

z  trwającego  ponad dziewięć lat zjawiska astronomicznego.

    Obserwacje rozpoczynamy w chwili kiedy Księżyc

znajduje się w pełni.

Z powierzchni Ziemi widzimy wówczas połowę jego po-

wierzchni.

Na rysunku obrazuje to linia AB widziana przez obser-

watora Ob.

     Po upływie miesiąca, kiedy satelita znajdzie się w

tym samym miejscu na orbicie, ponownie powinniśmy

ujrzeć  połowę jego powierzchni opisaną linią A₁B₁ .

Nie powinna to być jednak ta sama powierzchnia, któ-

rą oglądaliśmy poprzednio.

W wyniku obrotu Księżyca spowodowanego precesją

zobaczymy jej nowy fragment opisany przez linię AA₁.

Ten nowy fragment wynika z dodatkowego obrotu sa-

telity o kąt α_m = 1,446.7 ⁰ .     

      Po upływie dwóch miesięcy sytuacja się powtórzy,

lecz obszar widziany zostanie opisany przez linię A₂ B₂ .

Kolejna, nowo widziana powierzchnia pojawi się w wy-

niku precesji Księżyca o kąt α_m = 1,446.7 ⁰ .

Od początku obserwacji, wielkość  kąta przyrostu do-

datkowej obserwowanej części wzrosła do  2α_m = 2,893.4 ⁰

Opisuje ją linia AA₂ .

      Analogiczne działanie powinno występować w ko-

lejny miesiącach i latach.

Po  124,421.1  miesiącach  księżycowych lub 9,3 latach ziemskich, ponownie powinniśmy w czasie pełni ujrzeć powierzchnię Księżyca taką jaką oglądamy obecnie podczas każdej pełni, czyli opisaną prze linię AB.

 

                                      Uwagi.

 

      Jestem ogromnie zaskoczony pojawieniem się tak zaskakującej sprzeczności w Heliocentryźmie.

Byłem święcie przekonany, iż wszystkie ruchy obiektów

kosmicznych są dokładnie zmierzone i zgodne z teorią.

Zapewne większość entuzjastów astronomii uważa

podobnie.

Zakwalifikowałem wstępnie to zjawisko do paradoksów

astronomii. 

Powinno ono istnieć, lecz nie można go dostrzec na firmamencie nieba.

Nie zapominajmy przy tym, iż odległość tej astronomi-cznej obserwacji jest najmniejsza z możliwych.

 

              6. Precesja osi obrotu Ziemi.

 

      Kiedy przeprowadzimy analizę porównawczą kine-

matyki  i dynamiki Księżyca, Ziemi oraz pozostałych planet układu słonecznego, to spostrzeżemy iż funkcjonują one według tych samych zasad. 

     Czas pełnego obrotu Ziemi wokół własnej osi wynosi

23h 56 min 4,091 sek.

Okres precesji jej osi obrotu 25.776 lat.

W odniesieniu do naszego globu precesja osi obrotu

jest istotna w odniesieniu do powstawania pór roku

na planecie.

Zachowanie stałego kierunku pochylenia osi obrotu w

przestrzeni, skutkuje różnym stopniem oświetlenia jej

powierzchni przez Słońce.

Dzięki temu w naszej strefie klimatycznej mamy cztery

pory roku.

Innym, lecz już historycznym zjawiskiem, było wykorzy-stywnie stałego kierunku ustawienia osi obrotu Ziemi

w przestrzeni kosmicznej.

Obecnie jest ona skierowana w stronę Gwiazdy Polarnej, która wskazuje na Ziemi północ geograficzną.

Zjawisko to pozwalało żeglującym  w nocy odnosić się do stałego punktu w przestrzeni.

Podobnie wykorzystywali tę możliwość wędrowcy na

pustyniach.

     Na skutek poważnej deprecjacji tego zjawiska przez

Księżyc, musimy się poważnie zastanowić, czy podobny

proces nie występuje w odniesieniu do Ziemi.

Skoro w tak niewielkiej odległości od nas, oczywiście

w kategoriach astronomicznych, precesja osi obrotów

jest złudzeniem, to czy nie jest podobnie w odniesieniu

do naszej planety.

Logicznym jest, iż nie można wówczas uzasadniać pow-

stawania pór roku jaki i zachowania stałego kierunku osi obrotu Ziemi, precesją osi obrotu planety.

 

                            7. Wnioski.

 

  1.    Teorię Heliocentryczną stworzoną przez Mikołaja

      Kopernika uważa się za dzieło dokonane, skończone.

      Spotkałem się nawet z uwagami, iż nie powinno się

      wobec niej używać określenia teoria.  

  2.     Nie jestem z wykształcenia, ani fizykiem, ani as-

      tronomem.

      Pominięcie w opisie astronomicznym efektów pre-

      cesji osi obrotów Księżyca nie uważam za błąd, lecz

      za zamierzone działanie.

  3.    Teoria Heliocentryczna jest bardzo dobrze dopra-

      cowana pod każdym względem.

      Nie jest jednak ona zgodna z obserwacją astronomi-

     czną, ponieważ nie radzi sobie z widocznością po-

      wierzchni Księżyca z Ziemi.

      Nie jest to wcale dla niej mały defekt.

      Odkrycie tego faktu, tuż po jej opublikowaniu, na

      pewno spowodowałoby zakwestionowanie jej przez

      ówczesnych astronomów. 

  4.     Zaakceptowanie paradoksu jako metody  uniknię-

      cia obserwowanych problemów z precesją osi obro-

      tów Księżyca nie jest możliwe i sensowne.

      Odnosząc się ironicznie do tego paradoksu, można

      go porównać z istnieniem duchów.

      Wielu uważa, iż istnieją, lecz nikt ich nie spotyka.

  5.     Znacznie poważniejszy dramat dotknie naszą Zie-

      mię.

      Jak logicznie wyjaśnić powstawanie pór roku oraz

      przemieszczanie się osi obrotu planety na tle  zwie-

      rzyńca niebieskiego?

  6.     Zachowanie stałego kierunku osi obrotów wirują-

      cych brył wynika z prawa zachowania momentu

      pędu.

      Dotyczy to również Ziemi ,Księżyca oraz wszystkich

      pozostałych  ciał niebieskich w Kosmosie.

      Wyłamanie się Księżyca z tej naukowej zasady skut-

      kuje zamętem  poznawczym w  mechanice klasycz-

      nej.

      To ona właśnie dała naukowe uzasadnienie dla ta-

      kich interpretacji zjawisk dziejących się w Kosmosie.

      Sprawdza się w tym przypadku stara prawnicza za-

      sada z czasów bezprawia, dajcie mi człowieka, a pa-

      ragraf się znajdzie.

  7.     Każde zjawisko fizyczne i astronomiczne powinno

      posiadać  realistyczne wyjaśnienie.

      Z pośród znanych mi teorii astronomicznych, Niebo-

      centryzm w największym stopniu wyjaśnia tę nie-

      zgodność.