Radary dopplerowkie wykluczają Wszechświat.

https://niebocentryzm.blogspot.com/2020/08/radary-dopplerowkie-wykluczaja.html

                                                                                                                                             15.08.2020

       W dniu dzisiejszym, w Kościele  Katolickim świętu-

        jemy Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej                 

       Maryji Panny.

      Sto lat temu ,Wojsko Polskie powstrzymało pochód

      ciemnoty, zbrodni i barbarzyństwa w krwawej bit-

      twie z bolszewikami na przedpolach Warszawy.

      Zdarzenie to przeszło do historii jako Cud nad Wisłą.

     22 .05 2020        

                                                              

                                                                     A światło w ciemności świeci

                                                                      i ciemność jej nie ogarnęła.

                                                                          Ewangelia św. Jana 1.5

              

                        Spis treści.   

               

      1.   Wstęp.

      2.   Radary dopplerowskie o wiązce ciągłej.

      3.   Realny przykład pomiaru prędkości.

      4.   Teza.

      5.   Działanie radaru dopplerowskiego w Helioce-

             ntryźmie.

      6.   Prędkość wskazywana na całej powierzchni 

                  Ziemi.  

      7.   Pomiary prędkości pojazdów w odniesieniu   

            do ruchu  Ziemi wokół Słońca.

      8.   Pomiary prędkości pojazdów w odniesieniu

            do ruchu   Słońca wokół centrum galaktyki.

      9.   Pomiary prędkości pojazdów w odniesieniu  

            do ruchu Drogi Mlecznej w Kosmosie.

    10.   Wielki  Wybuch i rozszerzanie się Wszech-

             świata.

    11.   Działanie radia, telewizji, telefonii komórko-

             wej i łączności w Heliocentryźmie.

    12.   Satelity w Heliocentryźmie.          

    13.   Radary dopplerowskie a ustalenia Alberta

            Einsteina przyjęte w Ogólnej Teorii Względności.

 13.1.  Dopplerowski prędkościomierz absolutny.

    14. Pomiar wszelkich ruchów naszej planety.

    15.   Wnioski.

                           1. Wstęp.

     Od kilku już lat poszukuję prostego dowodu pozwa-lającego w jednoznaczny sposób ustalić  kinematykę naszej planety.

Najskuteczniejszy pod tym względem jest żyroskop, lecz nie zdołałem pozyskać tego cennego urządzenia.

Ogół ludzi jest tak bardzo zadufanych w  swojej wiedzy, że nie dopuszcza nawet myśli o gigantycznych manipulacjach jakim są poddawani przez całe swoje życie.

     Dopiero dzisiaj o świtaniu, uświadomiłem sobie z ogromnym zdumieniem, że na wielu drogach, ulicach i autostradach  całego świata jest ustawionych tysiące urządzeń, które w znacznie doskonalszy  sposób  pozwalają   ustalić ową prawdę.

Są nimi radary dopplerowskie służące do mierzenia prędkości pojazdów.

Szkoda, że kierowcy płacący mandaty  oraz policjanci je wystawiający nie uświadomili sobie jak ważną teorię astronomiczną potwierdzają w takich momentach.

Odczuwaliby z tego powodu wielką satysfakcję, która

osładzałaby im te przykre chwile.

          2. Radary dopplerowskie o wiązce ciągłej.

    Radary te wykorzystują zmianę częstotliwości odbitego sygnału w stosunku do wysyłanego, gdy ciało od którego odbiło się promieniowanie porusza się względem radaru.                                                                    Urządzenia  tego typu są używane do mierzenia prędkości oraz w obserwacjach  meteorologicznych. 

                            Efekt Dopplera.

     Efekt Dopplera jest wykorzystywany do określania prędkości przybliżania się lub oddalania źródła fali.

Prędkość poruszania się obiektu można określić na podstawie wzoru dla ruchomego źródła.

          v_s  = ( v/f  ) *Δ f     

           Δ f = f – f₀    

f d = 2 v r λ , {\displaystyle f_{d}={\frac {2v_{r}}{\lambda }},} f d = 2 v r λ , {\displaystyle f_{d}={\frac {2v_{r}}{\lambda }},} v r {\displaystyle v_{r}} v_s – prędkość obiektu  skierowanego w stronę   ra-

             daru

      v – prędkość fali emitowanej przez radar

      f₀ – częstotliwość fali emitowanej przez radar

      f-    częstotliwość fali odbieranej przez radar

            3. Realny przykład pomiaru prędkości.

     Dla wyjaśnienia tego zagadnienia posłużę się  radarem dopplerowskim Iskra-1.

Jest to radar o fali ciągłej, cały czas wysyła wiązkę pro-

mieniowania o określonej częstotliwości.

Został on już dawno temu został zastąpiony przez znacznie nowocześniejsze urządzenia przeznaczone do mierzenia prędkości samochodów.

Pracuje on na częstotliwości fali 24 GHz.

Zakres pomiaru prędkości od 20- 240 km/h.

Maksymalna odległość pomiaru 800 m.

Podczas pomiaru policjant wchodził z nim na drogę, a następnie nakierowywał go w stronę nadjeżdżającego pojazdu.

Wysyłał w jego stronę falę elektromagnetyczną o częstotliwości  24 GHz.

Ponieważ fala ta zbliżała się do pojazdu, a on do fali, to częstotliwość jej względem pojazdu wzrastała.

Po odbiciu się od jego karoserii zmieniała kierunek i po-wracała do odbiornika czyli radaru.

Jej prędkość jak i częstotliwość nie ulega wówczas zmianie.

Układ elektroniczny radaru porównał tą powracającą częstotliwość z tą którą posiadała fala wyemitowana  i ustalił prędkość pojazdu np. na 150 km/godz.

    Znając częstotliwość fali emitowanej przez radar, jej prędkość oraz prędkość pojazdu możemy obliczyć częstotliwość fali odebranej przez radar.

        v_s  = ( v/f  ) *Δ f     

           Δ f = f – f₀   

     f = f₀ v/( v- v_s )     [ Hz ]

 Ponieważ  fala emitowana prze radar jest falą elektro-magnetyczną to rozchodzi się z prędkością światła w próżni.

        f = f₀ c/( c- v_s )     [ Hz ]

     v = c = 3x 10⁸  [ m/s ]

     v_s = 150 km/ h  = 41,67  [m/s]

     f₀ = 24 GHz = 24 x 10 ⁹  [ Hz ]

    f =  f₀ * 3 x10⁸ / (3* 10⁸  –  41,67 )

    f = 1,000.000.139 f₀           GHz

     

            Sprawdzenie wyniku pomiaru.

     W tym przypadku procedura ta nie posiada większe-go  sensu, lecz w kolejnych okaże się  niezbędna.

              v_s  = ( v/f ) *Δ f     

                  Δ f = f – f₀              

               v_s = ( v/f ) * ( f – f₀ )

                 v_s = v ( 1 – f₀ / f )          v = c

                 v_s = c ( 1 – f₀ / f )     [ m/s ]   

                          

         v_s =  3x 10⁸ ( 1-  f₀ / 1,000000139  f₀

            v_s = 41,6699  [ m/s ]  ~ 41,67 [ m/s]

            v_s = 150,0116 [km/h ] ~ 150  [ km/h ]

    Należy jeszcze zauważyć, iż pomiaru takim radarem można dokonać w każdym miejscu  jak i kierunku na Ziemi.

Ich wyniki będą zależne jedynie od prędkości pojazdu

i zgodności kierunku jazdy pojazdu z kierunkiem fali emitowanej przez radar.

                         4. Teza.

     Przedstawię teraz tezę, która jest wręcz szokująca.

Opisana powyżej metoda pomiaru prędkości pojazdów w jednoznaczny sposób podważa całą Teorię Heliocen-tryczną.

Ten sposób wysyłania i odbierania fali elektromagnetycznej  możliwy jest tylko w przypadku nieruchomej Ziemi oraz nieruchomego Kosmosu.                                          Zaprzecza tym samym Wielkiemu Wybuchowi oraz rozsze-rzaniu się Wszechświata.

Model statycznego Kosmosu został już dawno zaniechany z powodu jego przewidywalnej niestabilności.                     W modelu geocentrycznym powinien on krążyć wokół nieruchomej Ziemi.

Trudno jednak sobie wyobrazić prawie nieskończony Wszechświat dokonujący w ciągu doby pełnego obrotu wokół centralnie umieszczonej Ziemi.

Teoria płaskiej Ziemi z powodu przemieszczania się planety z przyśpieszeniem 10 m/s² także nie kwalifikuje

się do rozważania.

Do poważnego rozpatrywania pozostał tylko Niebocen-tryzm.

     Moja znajomość fizyki fal elektromagnetycznych jest skromna, dlatego konieczna będzie rzetelna dyskusja w tej materii.

    5. Działanie radaru dopplerowskiego w Heliocen-

                            tryźmie.

     Bardzo łatwo jest przedstawić nawet najdziwniejszą tezę.

Problem pojawia się jednak niezwykle szybko, należy jej jeszcze dowieść.                                                            Mam nadzieję, iż sprostam temu karkołomnemu wręcz zadaniu.

                          Założenia.

Wykorzystam  do tego celu, podobnie jak poprzednio, radar Iskra -1  o częstotliwości fali 24 GHz .

Przyjmuję, że wszystkie pomiary będą wykonywane  na równiku Ziemi, na którym prędkość  obrotowa  wynosi

1674 km/h, czyli 465 m/s.

Samochód porusza się z prędkością  150 km/h, czyli

41,67 m/s.

Obliczanie prędkości, którą powinien wskazać radar będę przeprowadzał dla dwóch przypadków.

1. Samochód będzie się poruszał w kierunku zachodnim, czyli zgodnie z kierunkiem obrotu planety.

2. Jego ruch będzie przebiegał w kierunku wschodnim, czyli przeciwnie do kierunku obrotu Ziemi wokół własnej osi.

    Pozostałe założenia przyjmę dla każdego przypadku.

     Wyprowadzenie wzoru na prędkość  samochodu,

      kiedy porusza się on przeciwnie do kierunku

      obrotu Ziemi.

                            Rys.1            

          Obliczenie częstotliwość fali emitowanej przez

            radar.

     Radar generuje falę częstotliwości  24 GHz

Ponieważ Ziemia się obraca, to fala elektromagnetyczna wychodząca z radaru zmieni swoją częstotliwość proporcjonalnie do prędkości obrotowej planety

    Kierunek fali emitowanej przez radar jest zgodny z kierunkiem ruchu radaru, dlatego jego częstotliwość ulegnie zwiększeniu.

                    f₁ = f₀ c /  (c - v_z  )

    f₁  - częstotliwość fali radaru spowodowana przez

           prędkość obrotową Ziemi  [ Hz ]

    v_z –  465 [ m/s ] - prędkość obrotowa Ziemi

          Obliczenie częstotliwość fali odbitej od   

                     samochodu.

  

    Fala pochodząca od radaru, kiedy zbliża się do samo-chodu będącego w ruchu zmienia względem niego swoją częstotliwość.

W trakcie odbijania się od jego karoserii nie zmienia swojej prędkości ani częstotliwości.

W tym przypadku oprócz prędkości samochodu musimy również uwzględnić prędkość obrotową planety, ponieważ pojazd porusza się po jej powierzchni.

Dlatego częstotliwość odbita będzie  mniejsza od nadbiega-jącej, gdyż wypadkowa prędkość pojazdu i Ziemi jest zgodna z prędkością fali zbliżającej się do samochodu.

Samochód oddala się od źródła fali.

           f₂ = f₁ c / [ c + ( v_z – v_s  ) ]      [ Hz ]

    f₂ – częstotliwość  fali  odbitej od samochodu  [ Hz ]

    f₂ = [f₀ c /  (c - v_z  ) ] * [c /  c + ( v_z – v_s  ) ]

        f₂ = f₀ c² / [ (c - v_z  ) * ( c + v_z - v_s  ) ]

          Obliczenie częstotliwość fali powracającej do

                radaru.

    Fala zbliżająca się do radaru, nie będzie zbliżała się do nieruchomego urządzenia, lecz do takiego, które przemieszcza się  z prędkością obrotową planety.

Kierunek fali i kierunek ruchu radaru są przeciwnie skierowane, dlatego częstotliwość fali  wzrośnie.

Radar, czyli w tym przypadku odbiornik zbliża się do nadbiegającej fali.

          f₃ = f₂ c /  (c – v_z  )         [ Hz ]

   f₃ – częstotliwość fali powracającej do radaru

    f₃ = f₀ c² / {[ (c - v_z  ) * ( c + v_z - v_s  )]* c/ (c-v_z )}

   f₃ = f₀ c³ / [ (c – v_z  )² * ( c +v_z -v_s  )]      [GHz]

  f₃ =  f₀ *(3*10⁸ )³ / [( 3*10⁸ – 465)² * (3*10⁸ +465-

           – 41,67)]

                 f₃  =  1,000.001.689 f₀     GHz

 

 

          Obliczenie wskazania  radaru.

               v_s = c ( 1 – f₀ / f₃ )                       

               v_s = 3* 10⁸  (1- f₀  / 1,000.001.689 f ₀ )

                  v_s = ­ 507  m/s  = 1825  km/ h

        

     Radar powinien wskazać prędkość samochodu wynoszącą 150 km/h , a wskaże   240 km/h , ponieważ tylko tyle wynosi jego maksymalny zakres pomiarowy. Jeśli byłby odpowiedni  to powinien pokazać  1825 km/h.

Ta zastanawiająco wielka prędkość wynika z postulatów Szczególnej Teorii Względności Alberta Einsteina.

Głosi ona, iż prędkość światła  jest stała i nie zależy od prędkości źródła, które je emituje.

    5.3. Wyprowadzenie wzoru na prędkość samochodu

            kiedy porusza się on zgodnie z obrotem Ziemi.

          Obliczenie częstotliwość fali emitowanej

                  przez radar.

    Kierunek emitowanej fali jest przeciwny do kierunku obrotu Ziemi, dlatego jego częstotliwość ulegnie zmnie-  jszeniu.

Radar będzie się oddalał od emitowanej fali.

                    f₁ = f₀ c /  (c + v_z  )

 

     Obliczenie częstotliwość fali odbitej od  samo-   

                chodu .

  

     W tym przypadku oprócz prędkości samochodu musimy również uwzględnić prędkość obrotową planety, ponieważ pojazd porusza się po jej powierzchni.

W tej sytuacji częstotliwość odbita będzie  większa od nadbiegającej, gdyż wypadkowa prędkość pojazdu i Ziemi jest przeciwna do kierunku fali zbliżającej się do samochodu.

Fala radarowa i samochód będą się do siebie zbliżały.

           f₂ = f₁ c / [( c  -  (v_z + v_s  )]       [ Hz ]

    f₂ – częstotliwość  fali  odbitej od samochodu  [ Hz ]

    f₂ = [f₀ c /  (c + v_z  )] * [c / ( c - v_z -v_s  ) ]

        f₂ = f₀ c² / [ (c + v_z  ) * ( c - v_z - v_s  ) ]

     Obliczenie częstotliwość fali powracającej do

                        radaru.

    Fala zbliżająca się do radaru, nie będzie zbliżała się do nieruchomego urządzenia, lecz do takiego, które przemieszcza się  z prędkością obrotową planety.

Kierunek fali i kierunek ruchu radaru są zgodnie  skierowane, dlatego częstotliwość fali  zmaleje.

Radar będzie się oddalał od nadbiegającej fali.

          f₃ = f₂ c /  (c + v_z  )         [ Hz ]

   f₃ – częstotliwość fali powracającej do radaru

    f₃ = f₀ c² / [ (c + v_z  ) * ( c -v_z - v_s  )]* c/ ( c + v_z )

    f₃ = f₀ c³ / [ (c + v_z  )² * ( c -v_z - v_s  )]

      f₃ =  f₀ *(3*10⁸ )³ / [( 3*10⁸ + 465)² * (3*10⁸ - 465-

           – 41,67)]

           f₃ =    0,999.998.588.9 f₀        [ Hz ]

 

 

           Obliczenie wskazania  radaru.

       v_s = c ( 1 –  f₀ / f₃ )     [ m/s ]      

        v_s = 3* 10⁸  (1- f₀ / 0,9999985889 f₀ )

    

        v_s = 423,33   m/s    > 41,67  m/s

        v_s = 1524       km/h 

      Radar powinien wskazać prędkość samochodu wynoszącą 150 km/h , a wskaże 240 km/h, ponieważ taki jest jego maksymalny zakres pomiarowy.                                          

Jest on mniejszy od 1524 km/h.

     6. Prędkość wskazywana na całej powierzchni  

          Ziemi.

     Wzory, które powyżej zaprezentowałem odnosiły się do częstotliwości fali elektromagnetycznej oraz prędkości Ziemi na równiku.

Obliczenia takie możemy również przeprowadzić dla każdego miejsca na planecie.

Różnica w wynikach będzie zależna jedynie od szerokości geograficznej na której będą się odbywały.

                   v_z = ω r

                   r = R cosα 

                   v_z = ω R cosα 

   ω – 7,2685 x 10^{- 5}   [ 1/s ]  - prędkość kątowa Ziemi

   R –  6371, 224  [ km ] – średni promień Ziemi

   α  - szerokość geograficzna Ziemi

    Wzór na prędkość pojazdu, kiedy porusza się on

  przeciwnie do kierunku obrotu Ziemi.

      f₃ = f₀ c³ / [ (c –  ω R cosα  )² * ( c + ω R cosα  - v_s )]     

              v_s = c ( 1 – f₀ / f₃ )  

    Wzór na prędkość pojazdu, kiedy porusza się on      

        zgodnie z kierunkiem obrotu Ziemi.

        f₃ = f₀ c³ / [ (c + ω R cosα )² * ( c - ω R cosα - v_s  )]  

         v_s = c ( 1 – f₀ / f₃ )  

Kąt szerokości geograficznej planety zmienia się od

zera  do 90⁰ .

Na równiku wynosi zero stopni, a na biegunach osiąga

90⁰ .

Z tego powodu cosinus kąta przyjmuje wartość od 1 do zera.

Kiedy mierzylibyśmy prędkość pojazdów na obracającej się Ziemi to jej wartość zmieniałaby się od zera do mak-symalnej, którą osiągałaby na równiku.

Za każdym razem należałoby jednak przestawiać  para-metry radaru zależnie od szerokości geograficznej, na której dokonujemy pomiaru.

Stan taki jest niezgodny z rzeczywistością.

       Pomiar prędkości w kierunkach  niezgodnych

            prędkością  obrotową Ziemi.

     Warunkiem poprawnego przeprowadzenia pomiaru przez radar jest zgodność kierunku poruszania się  pojazdu z kierunkiem prędkości obrotowej planety.

W przypadku, kiedy pojazd porusza się pomiędzy równoleżnikami należy uwzględnić kąt jaki istnieje pomiędzy linią równoleżnika a torem jazdy samochodu.

Spełnienie tego warunku nie zwalnia mierzących prędkość pojazdu od zachowania zasady, iż pomiar należy wykonywać w linii poruszania się samochodu.

    Wzór  na prędkość samochodu  kiedy porusza

            się przeciwnie do kierunku obrotu  Ziemi. 

         f₃ = f₀ c³ / [ (c – v_z )² * ( c + v_z – v_s cosβ )]

         v_s = c ( 1 – f₀ / f₃ )

  β – kąt pomiędzy linią równoleżnika a kierunkiem jaz-

        dy samochodu.

       Wzór na prędkość pojazdu, kiedy porusza się on

          zgodnie z kierunkiem obrotu Ziemi.

        f₃ = f₀ c³ / [ (c + v_z )² * ( c - v_z - cosβ v_s )]

                v_s = c ( 1 – f₀ / f₃ )

     Kąt β zmienia się od 0⁰  do 90⁰ , wartość cosinusa kąta będzie zmieniała się od 1 do 0 , dlatego wartość prędkości będzie się zmieniała od zera do  maksymalnej osiąganej przy zerowym kącie.

     Ze wzoru wynika, iż  mierzona prędkość będzie w poważnym stopniu uzależniana od zorientowania drogi względem równoleżnika.

W każdym przypadku dokonujący pomiarów musieliby ustalać położenie odcinka drogi względem równika, a następnie wprowadzać tę wartość do urządzenia pomiarowego.

W praktyce nie występuje taka konieczność, dlatego jedynym wyjaśnieniem tego fenomenu jest przyjęcie poglądu, iż nasza planeta nie obraca się wokół własnej osi.

       Wytypowanie kierunków pomiarów w Helioce-

            ntryźmie zgodnych z rzeczywistością.

     Można w naszej rzeczywistości wykazać kierunek  pomiarów za pomocą radarów dopplerowskich, które-go wyniki będą zgodne w przypadku nieruchomej i obracającej się Ziemi.

Tym uprzywilejowanym kierunkiem jest pomiar wzdłuż

południków  globu.

W takim przypadku wektor prędkości obrotowej planety będzie prostopadły do kierunku jazdy pojazdu.

Nie będzie wówczas wpływał na jego prędkość wypadkową, czyli pomiar będzie dotyczył jedynie jego prędkości.

   Te wszystkie pomiary, które powyżej zaprezentowałem zostałyby uzyskane pod warunkiem, że nasza planeta wykonywałaby jedynie ruch obrotowy wokół własnej osi.

    7. Pomiary prędkości pojazdów w odniesieniu do

           ruchu  Ziemi wokół Słońca.

     W  celu rozpatrzenia tej wersji pomiarów ograniczę się ze względy na przejrzystość rozważań jedynie do prędkości obiegowej planety wokół naszej gwiazdy.

Nie będę uwzględniał prędkości obrotowej Ziemi wokół własnej osi.

Czas pełnego obiegu globu ziemskiego wokół Słońca wynosi jeden rok.

Jeśliby Ziemia nie obracała się wokół własnej osi, to kąt pomiędzy kierunkiem pomiaru a wektorem prędkości obiegowej planety zmieniał się w tempie 360⁰ na rok.

Wynosi to prawie 1⁰ na dobę , czyli niewiele.

W modelu heliocentrycznym, kiedy uwzględnimy  obrót planety, zmienia się z szybkością 15⁰ na godzinę.

W przypadku pomiarów jest to spora wartość.

Dla zachowania dokładności pomiarów kalibrowanie radarów należałoby przeprowadzać w znacznie szybszym rytmie.

     Do zobrazowania wpływu ruchu obiegowego planety nie będę wyprowadzał nowych wzorów, lecz ograni-czę się do zmodyfikowania poprzednich.

Zmiana sprowadzi się do zastąpienia prędkości obrotowej Ziemi prędkością obiegową wokół gwiazdy.

Ponownie rozpatrzę dwa przypadki;

1. Pomiar przeprowadzamy w przypadku radar jest ustawiony w kierunku obiegu Ziemi.

2. Pomiaru dokonujemy kiedy radar jest skierowany  przeciwnie do tego kierunku.

       Obliczenie prędkości poruszania się pojazdu w

       przypadku kierunku jego jazdy przeciwnej do

       kierunku   obiegu Ziemi wokół Słońca.

   f₃ = f₀ c³ / [ (c – v_g  )² * ( c +v_g -v_s  )]      [GHz]

    v_g – 30000   [m/s ]  -  prędkość obiegowa Ziemi wokół

                                          Słońca.

  f₃ =  f₀ *(3*10⁸ )³ / [( 3*10⁸ – 30000)² * (3*10⁸ + 30000-

           – 41,67)]

                 f₃  =  1,000100159 f₀     GHz

               v_s = c ( 1 – f₀ / f₃ )                       

               v_s = 3* 10⁸  (1- f₀ / 1,000100169  f₀  )

               v_s = ­ 30.047,7 m/s                                

               v_s = ­  108.172 km/ h  > 150   km/h       

     Radar powinien wskazać prędkość samochodu wy- noszącą 150 km/h a wykaże  240 km/h ponieważ jego zakres pomiarowy jest mniejszy od 108.172km/h.                                

       Obliczenie prędkości poruszania się pojazdu w

        przypadku kierunku jego jazdy zgodnej z kieru-

        nkiem obiegu  Ziemi wokół Słońca.

          f₃ = f₀ c³ / {[ (c + v_z  )² * ( c -v_z - v_s  )]

          f₃ =  f₀ *(3*10⁸ )³ / [( 3*10⁸ + 30000)² * (3*10⁸ -  

            - 30000 – 41,67 ) ]      [  Hz ]

          f₃ =    0,999.900.158.9 f₀        [ Hz ]

       v_s = c ( 1 – f₀  / f₃ )     [ m/s ]      

        v_s = 3* 10⁸  (1- f ₀/ 0,999.900.158.9 f₀ )

    

        v_s = 29.955   m/s    > 41,67  m/s

        v_s = 107.838      km/h  > 150 km/h    

  W tym przypadku radar powinien wskazać prędkość 150 km/h , a wskaże 240 km/ h , ponieważ jego zakres pomiarowy jest mniejszy od 107.838 km/h.

    Podczas uwzględniania tylko ruch obrotowego Ziemi właściwą prędkość moglibyśmy zmierzyć  jedynie w przypadku, kiedy pojazdy poruszałyby się wzdłuż południków Ziemi.

Kiedy mierzymy prędkość z uwzględnieniem  ruchu obiegowego planty, to pomiar zgodny  z rzeczywistością możemy  jedynie uzyskać, kiedy pojazdy poruszają się wzdłuż dróg ułożonych prostopadle do płaszczyzny ekliptyki Ziemi.

Ruch ten powinien być odchylony o 23,5⁰  od osi obrotu planety.

     W przypadku kiedy do rozważań przyjmiemy  prędkość wypadkową pochodzącą od ruchu obrotowego i obiegowego Ziemi, to nie można wytypować miejsca na jej powierzchni, w którym pomiar prędkości radarem dopplerowskim byłby zgodny z rzeczywistym.

      8. Pomiary prędkości pojazdów w odniesieniu do

           ruchu   Słońca wokół centrum galaktyki.

     Nasz Układ Słoneczny jest częścią galaktyki zwanej Drogą Mleczną.

Znajduje się on w odległości od  25000 do 28000 lat świetlnych od jej centrum.

Porusza się on z prędkością około 220 km/s wokół tego

środka.

Pełny obrót, czyli rok galaktyczny trwa od 225 – 250 milionów lat.

     Jak wynika z tych informacji,  Ziemia doświadcza jeszcze jednego ruchu, który jest efektem obrotu naszego układy słonecznego wokół centrum Drogi Mlecznej.

     Nie będę ustalał w jakim przypadku nastąpi ustawienie radaru, tak żeby pomiar nastąpił kiedy samochód będzie poruszał się zgodnie  z wektorem jego prędkości.

Na pewno na powierzchni Ziemi można znaleźć takie miejsca.  Sprzyja temu także ruch obrotowy planety oraz obiegowy wokół Słońca.

Przy rozpatrywaniu kolejnego ruchu, tak jak poprzednio, nie będę uwzględniał  w obliczeniach prędkości obrotowej i obiegowej Ziemi.

  Do obliczeń wykorzystam zmodyfikowany  pierwotny wzór, w którym prędkość obrotową Ziemi zastąpię  jej prędkością obrotową wokół centrum naszej galaktyki.

        Obliczenie prędkości poruszania się pojazdu w

         przypadku kierunku jego jazdy przeciwnej do

        kierunku  obrotu naszej galaktyki.

          f₃ = f₀ c³ / [ (c - v_G  )² * ( c +v_G - v_s  )]

    v_G – 220.000  [m/s] – prędkość obiegowa Ziemi wo-

            kół centrum naszej galaktyki.

          f₃ =  f₀ *(3*10⁸ )³ / [( 3*10⁸ - 220000)² * (3*10⁸ +

            +220000 – 41,67 ) ]      [  Hz ]

          f₃ =    1,000.734.549  f₀        [ Hz ]

        v_s = c ( 1 – f₀ / f₃ )     [ m/s ]

        v_s = 3* 10⁸  (1- f₀ / 1,000.734.549 f₀ )

    

        v_s = 220.203   m/s    > 41,67  m/s

        v_s = 792.731    km/h  > 150 km/h   

  W tym przypadku radar powinien wskazać prędkość 150 km/h , a wskaże  240 km/h , ponieważ jego maksymalny zakres pomiarowy jest mniejszy od 792.731  km/h.

        Obliczenie prędkości poruszania się pojazdu w

        przypadku kierunku jego jazdy zgodnej z kieru-

        nkiem  obrotu naszej galaktyki.

          f₃ = f₀ c³ / [ (c + v_G  )² * ( c - v_G - v_s  )]

          f₃ =  f₀ *(3*10⁸ )³ / [( 3*10⁸ + 220000)² * (3*10⁸  -

            - 220000 – 41,67 ) ]      [ G Hz ]

          f₃ =  0,999.267.880.3  f₀        [ GHz ]

       v_s = c ( 1 – f₀ / f₃ )     [ m/s ]       

        v_s = 3* 10⁸  (1-  f₀ /  0,999.267.880.3 f₀ )

    

        v_s = 219.797  m/s    > 41,67  m/s

        v_s = 791.269    km/h  > 150 km/h        

  W tym przypadku radar powinien wskazać prędkość 150 km/h , a wskaże 240 km/h , ponieważ jego maksymalny zakres pomiarowy jest mniejszy od 791.269  km/h.

      9.  Pomiary prędkości pojazdów w odniesieniu do

           Ruchu Drogi Mlecznej w Kosmosie.

     Droga Mleczna przemieszcza się w Kosmosie w stro-nę Super Gromady Lokalnej. Tą z kolei przyciąga Wielki

Atraktor. Jest  to ogromne skupisko galaktyk pogrupo-wanych  w gromady i w super gromady.

Oddziaływanie grawitacyjne pomiędzy Drogą Mleczną a

Wielkim Atraktorem skutkuje poruszaniem się Drogi Mlecznej w jego kierunku z prędkością 555 km/s .

Z taką prędkością również nasza planeta przemieszcza się w tą stronę.

     Jest to już ostatni ruch, który uwzględnię w rozważa-niach.

Nie będę i w tym przypadku przywoływał do obliczeń pozostałych  ruchów planety.

Przyjmę również, iż dzięki obrotowi Ziemi wokół własnej osi oraz jej obiegu wokół Słońca można na jej powierzchni wytypować miejsca, w których ruch pojazdów odbywa się wzdłuż kierunku prędkości przyciągania Ziemi przez Wielkiego Atraktora.

        Obliczenie prędkości poruszania się pojazdu w

        przypadku kierunku jego jazdy przeciwnej do

        kierunku ruchu Drogi Mlecznej w Kosmosie.

          f₃ = f₀ c³ / [ (c – v_M  )² * ( c + v_M - v_s  )]

    v_M – 555.000  [m/s] – prędkość  Ziemi w kierunku

            wielkiego Atraktora.

          f₃ =  f₀ *(3*10⁸ )³ / [( 3*10⁸  - 555.000 )² * (3*10⁸ +  

            + 555.000 – 41,67 ) ]      [  Hz ]

          f₃ = 1,001.856.997  f₀        [ Hz ]

       v_s = c ( 1 – f₀  / f₃ )     [ m/s ]       

        v_s = 3* 10⁸  (1- f₀ / 1,001.856.997  f₀ )

    

        v_s = 556.066  m/s    > 41,67  m/s

        v_s = 2.001.838     km/h  > 150 km/h

  W tym przypadku radar powinien wskazać prędkość 150 km/h , a wskaże  240 km/h , ponieważ jego maksymalny zakres pomiarowy jest mniejszy od 2.001.838 km/h.

        Obliczenie prędkości poruszania się pojazdu w

        przypadku jego jazdy w  kierunku zgodnym  z

        kierunkiem ruchu Drogi Mlecznej w Kosmosie. 

         f₃ = f₀ c³ / {[ (c + v_M  )² * ( c –v_M - v_s  )]

          f₃ =  f₀ *(3*10⁸ )³ / [( 3*10⁸ + 555000)² * (3*10⁸ -  

            - 555000 – 41,67 ) ]      [  Hz ]

          f₃ =      0,998.156.971.2  f₀        [ Hz ]

          v_s = c ( 1 –f₀ / f₃ )     [ m/s ]     

          v_s = 3* 10⁸  (1- f₀ / 0,998.156.971.2  f₀ )

    

          v_s = 553.930  m/s    > 41,67  m/s

          v_s = 1.994.148     km/h  > 150 km/h    

  W tym przypadku radar powinien wskazać prędkość 150 km/h , a wskaże 240 km/h , ponieważ jego maksymalny  zakres pomiarowy jest mniejszy od 1.994.148 km/h.

   10. Wielki  Wybuch i rozszerzanie się Wszechświata .

     Obowiązująca obecnie Teoria Wielkiego Wybuchu zakłada, iż cały Wszechświat nieustannie się rozszerza.

Wykorzystując efekt Dopplera i przesunięcie widma światła ku czerwieni uczeni wyliczają z jakimi  prędkościami  galaktyki oddalają się od siebie.

Te , które położone są  w największych odległościach od Ziemi, dokonują tego wyczynu z prędkością wielokrotnie przekraczającą prędkość światła w próżni.

W myśl  Szczególnej Teorii Względności Alberta Einsteina zachowanie takie jest absurdalne i niedopuszczalne.

Jak nisko cenią sobie inteligencję całej populacji zamie-szkującej Ziemię, świadczy uzasadnienie tego faktu.

Astronomowie uważają iż, to nie galaktyki się od siebie oddalają, lecz przestrzeń się rozszerza.

Nie jest wielkim problemem wykazanie za pomocą logiki , że rozszerzanie się Kosmosu jest nieprawdopodobne.

     W przypadku pomiarów radarem dopplerowskim na Ziemi, owe prędkości winny również zostać  wykazane.

Pojawi się  wówczas jednak nowy problem, który nie miał miejsca we wcześniejszych wyliczeniach.

Kiedy będziemy liczyć prędkość Ziemi przy  przyjętym jej kierunku ruchu, to uzyskamy wówczas  ogromną liczbę tych prędkości.

Wynika to z faktu, że podczas obserwacji przestrzeni w jednym kierunku natrafiamy na galaktyki oddalające się od nas z różnymi prędkościami.

Panuje zasada, że prędkość ta wzrasta wraz z odległością od Ziemi.

Zgodnie z zasadą względności ruchu nie potrafimy bez udziału obserwatora zewnętrznego ustalić które ciało się porusza i z jaką prędkością. 

Skoro Wszechświat rozszerza się we wszystkich kierunkach, to nasza Ziemia również oddala się z różnymi prędkościami w odniesieniu do dowolnych części Kosmosu. 

Wobec tych najodleglejszych prędkość ta powinna być przeogromna.

Te wszystkie ruchy powinny zostać odzwierciedlone w

działaniu radarów dopplerowskich oraz innych urządzeń wykorzystujących fale elektromagnetyczne.

Pojawiające się wówczas różnice częstotliwości uniemożli-wiłyby ich funkcjonowanie.

Skoro nic podobnego nie obserwujemy, to oznacza, iż Kosmos jest jedynie urojonym Wszechświatem uczonych.

     Naukowcy w swoich interpretacjach rozszerzania się

Wszechświata założyli tylko jedną możliwość.

Nie rozważyli przypadku, iż w tamtych obszarach Kos-

mosu czas może płynąć szybciej niźli na Ziemi.

Uzyskamy wówczas, przy nieruchomej przestrzeni iden-

tyczny efekt fizyczny.

Długość widma fali docierającej do Ziemi będzie rów-

nież wskazywało przesunięcie ku czerwieni.

     Wielki Wybuch, a tym samym rozszerzający się Wszechświat są kolejnym mitami zafundowanymi ludzkości przez zdeprawowanych naukowców.

11. Działanie radia, telewizji, telefonii komórkowej  i

         łączności w Heliocentryźmie.

 

     Tą część opracowania poświęcę zagadnieniu działania fal elektromagnetycznych w odniesieniu do powyżej przedstawionych urządzeń.

 

  11.1 Technika radiowa, telewizyjna, telefonia komór-

            kowa oraz łączność w Heliocentryźmie.

     Zasada fizyczna wykorzystana do przekazywanie informacji przez sieć naziemnych nadajników radia, telewizji, telefonii komórkowej oraz łączności jest niezwykle prosta.

Z wysokich wierz i z zainstalowanych  na nich nadajników emituje się fale elektromagnetyczne z zakodowanymi  w  nich informacjami.

Fale te posiadają określoną częstotliwość, charaktery-styczną dla każdego zakresu fal.

Docierają one do anten połączonych z odbiornikami

lub bezpośrednio do samych odbiorników.

Owe urządzenia odbiorcze muszą posiadać częstotliwść

pracy identyczną z tą, którą emituje nadajnik.

W odbiorniku, fala elektromagnetyczna jest przetwarzana  na impulsy elektryczne, które wytwarzają obraz oraz głos.

 Sygnał, który wysyła antena nadawcza rozchodzi się we wszystkich kierunkach z tą samą częstotliwością.

Odbiorniki działają na tej samej częstotliwości, niezależnie od ich położenia względem nadajnika czy ustawienia wobec kierunków świata. 

        Obliczenie częstotliwości sygnału odebranego

            przez odbiorniki w naszej rzeczywistości.

                 f₁ = f₀ c/( c- v)     [ Hz ]

     v – prędkość  ruchu Ziemi                   [ m/s ]

      f₀ – częstotliwość pracy  nadajnika      [ Hz ]

    f₁  - częstotliwość  fali w przypadku nieruchomego

          nadajnika

    Zakładam, iż Ziemia nie wykonuje żadnych ruchów,

    dlatego  v = 0

                         f₁ = f₀ c/( c- 0)    

                          f₁ = f₀         [ Hz ]

     W przypadku nieruchomej Ziemi fala elektromagne-tyczna wysyłana przez nadajnik nie zmienia swojej czę-

stotliwości.

     Fala ta dociera do odbiornika, który również nie wy-

konuje żadnych ruchów.

            f₂ = f₁ * [ c/ ( c – v )]

            f₂ = f₀ c/( c- 0)  

            f₂ = f₁ = f₀                     [ Hz ]

     W przypadku nieruchomej Ziemi fala wysłana przez nadajnik dociera do odbiornika z niezmienioną często-tliwością.

Z taką sytuacją mamy do czynienia w rzeczywistości.

        Obliczenie częstotliwości fali elektromagne-

             tycznej docierającej do odbiornika w przypa-

             dku ruchomej  Ziemi.

      Przyjmuję, iż nadajnik i odbiornik są nieruchome, czyli takie, które nie wykonują względem powierzchni

planety żadnych przemieszczeń.

Nie będę się odnosił z osobna do każdego jej ruchu astronomicznego, który wykonuje Ziemia w Teorii Helio-centrycznej.

Za przyjętą prędkość v można przyjąć każdą z jej prędkości osobno lub jako wypadkową w ich dowolnej konfiguracji.

Wyprowadzone wzory odnoszą się do sytuacji, w której kierunek fali wyemitowanej przez nadajnik  oraz odbiornik, znajdują się na linii wyznaczającej kierunek ruchu planety.

                                     Rys.2

        Obliczenie częstotliwości fali docierającej do

              odbiornika w przypadku emisji fali w kierunku

              przeciwnym do kierunku ruchu Ziemi.

          Częstotliwość fali oddalającej się od nadaj-

                  nika.

     Fala, która opuszcza nadajnik pod wpływem prędkości Ziemi zmniejszy swoją częstotliwość, ponieważ jego ruch będzie się odbywał w kierunku zgodnym z kierunkiem wektora prędkości Ziemi.

      f₁ = f₀ c/( c + v )     [ Hz ]       

    f₀ – częstotliwość pracy nadajnika

    f₁ – częstotliwość fali po jej  wyemitowaniu przez

          nadajnik

    v – prędkość Ziemi    [ m/s ]

        Częstotliwość fali docierającej do odbiornika.

     Fala elektromagnetyczna biegnąca od nadajnika zbliża się nie do statycznego odbiornika, lecz do takiego, który przemieszcza się z prędkością planety.

Ponieważ kierunek jego ruchu jest przeciwny do wektora prędkości fali elektromagnetycznej, to częstotlwość fali do niego docierającej będzie wzrastała.

       f₂ = f₁ c/( c - v )     [ Hz ]

      f₂ – częstotliwość fali docierająca do odbiornika

 

      f₂ = [ f₀ c / ( c + v )]  * [ c / ( c- v ) ]     [ Hz ]

      f₂ =  f₀ c² / ( c²- v² )          [ Hz ]   

        Obliczenie częstotliwości fali docierającej do

              odbiornika w przypadku emisji fali w kier zgo-

              dnym z kierunkiem ruchu Ziemi. 

          Częstotliwość fali oddalającej się od nadaj-

                  nika.

     Fala, która opuszcza nadajnik pod wpływem prędkości Ziemi zwiększy swoją częstotliwość, ponieważ jej ruch będzie się odbywał w kierunku zgodnym z kierunkiem prędkości Ziemi.

      f₁ = f₀ c/( c - v )     [ Hz ]

          Częstotliwość fali  zbliżającej się do odbior-

                  nika.

     Fala elektromagnetyczna biegnąca od nadajnika zbliża się nie do statycznego odbiornika, lecz do takiego, który przemieszcza się z prędkością planety.

Ponieważ kierunek jego ruchu jest zgodny z  kierunkiem prędkości fali elektromagnetycznej, to częstotliwość fali do niego docierającej będzie malała.

       f₂ = f₁ c/( c + v )     [ Hz ]

      f₂ – częstotliwość fali docierająca do odbiornika

 

      f₂ = [ f₀ c / ( c- v )]  * [ c / ( c + v ) ]     [ Hz ]

      f₂ =  f₀ c² / ( c²- v² )          [ Hz ]   

     Kiedy porównamy  wartości częstotliwości fali docie-rające do odbiorników w obu przypadkach, to są one identyczne.

Oba wzory zostały wyprowadzone dla przypadku, kiedy nadajnik i odbiornik są umieszczone zgodnie z kierunkiem ruch planety lub równolegle do niego.

Kiedy jednak rozważymy przypadek gdy fale elektroma-gnetyczne  wysłane z nadajnika dotrą do odbiorników ustawionych prostopadle do  wektora prędkości plane-

ty, to wówczas częstotliwość ich będzie zgodna z  częstotliwości pracy nadajnika.

                         f₂ = f₀           [ Hz ]

     Działanie takie wynika z faktu, iż w obu przypadkach

kierunek emitowanej fali jest prostopadły do kierunku ruchu planety, a pomiędzy prędkością nadajnika i od-

biornika nie występuje różnica prędkości.

Sytuacja ta jest identyczna jak przy nieruchomej Ziemi i Wszechświecie.

Z rozważań tych wynika, że fala elektromagnetyczna emitowana przez nadajnik, w przypadku ruchomej Ziemi, nie będzie docierała do wszystkich odbiorców z identyczną częstotliwością.

Wartość jej będzie się zmieniała od częstotliwości pracy

nadajnika  f₀ aż do wartości równej f₀ c² / ( c²- v² ).

Wielkość ta będzie zależna od wartości kąta zawartego pomiędzy kierunkiem emitowanej fali a kierunkiem ruchu planety.

        

        f₂ = f₀ c² / [ c² – ( ω R cosα  )² ]     [ Hz ]

             

  α – kąt pomiędzy kierunkiem ruchu a kierunkiem emi-

        kowanej fali elektromagnetycznej.

     Z powyżej przedstawionego rozważania wynika, iż

częstotliwości pracy nadajnika i odbiornika nie są identyczne.

Stan taki nie jest zgodny z rzeczywistością ale tylko dla bardzo dużych wartości prędkości Ziemi.

Przykładowo dla prędkości zbliżania się Drogi Mlecznej do Wielkiego Atraktora czyli 555 km/s ;

                       f₂  = 1.000.003.422 f₀ 

     Znacznie poważniejsze zmiany w częstotliwościach sygnałów docierających z nadajników do odbiorników powstawałyby w przypadku prędkości pochodzących

od rozszerzającego się Wszechświata.

Uniemożliwiałyby one jakąkolwiek łączność za pomocą

fal elektromagnetycznych.

Stan taki byłby najpoważniejszym dowodem potwier-dzającym Wielki Wybuch.

Skoro łączność radiowa na naszej planecie jest szeroko stosowana, to Wielki Wybuch i rozszerzający się z tej

przyczyny Wszechświat jest absurdem naukowym.

                 12. Satelity w Heliocentryźmie.

     Już od wielu dziesiątek lat umieszcza się satelity na orbitach wokół Ziemi.

Ich przeznaczenie jest różnorakie, od rakiet z kosmonautami  po szpiegowskie, badawcze, obserwacyjne a także pozycyjne.

We współczesnym  świecie rola ich jest nie do przecenienia.

Wiele z nich transmituje i przekazuje informacje z powierzchni planety.

Przepływ tych wszystkich informacji odbywa się za pomocą  fal elektromagnetycznych.

Nie spotkałem się nigdzie z poglądem, iż uwzględnia się w  tym działaniu wpływ prędkości Ziemi na ich częstotliwość.

Jedynym znanym mi problemem jest powstawanie spowolnienia czasu wywołane zmniejszoną grawitacją, ktra  wpływa na szybkość transmisji sygnału.

Jest to zarazem dowód potwierdzający Ogólną Teorię Względności Alberta Einsteina.

              Satelity geostacjonarne.

     Szczególną grupę satelitów są satelity stacjonarne.

Rozmieszczone są one na orbicie leżącej nad równikiem, w odległości 42.164  km. od środka globu. Obracają się one wraz z Ziemią. Ponieważ wykonują je-den pełny obrót na dobę, dlatego nie zmieniają swoje-go położenia względem powierzchni planety.

Wykorzystuje się je głównie w celu przesyłania  danych telekomunikacyjnych, meteorologicznych, i telefoni-cznych.

     W świetle moich wcześniejszych ustaleń, najpoważ-niejszym problemem satelitów geostacjonarnych jest sam fakt ich istnienia.

Fale elektromagnetyczne wykazują, iż Ziemia nie może wykonywać ruchu obrotowego wokół własnej osi.

Jak wobec tego, ten rodzaj satelity może nieruchomy

unosić się nad powierzchnią planety?

Fizyczne wyjaśnienie tego zjawiska opiera się na równowadze pomiędzy siłą grawitacji a siłą odśrodkową powstającą w okrążającym Ziemię satelicie.

Skoro glob się nie obraca, to dla utrzymania owej rów-

nowagi, satelita powinien go obiegać.

Jeżeli przemieszczałby się on nad Ziemią, to utraciłaby  statut  geocentryczności.

     Jedynym wytłumaczeniem tego fenomenu może być

przyjęcie tezy, że satelity geostacjonarne są jedynie ba-

lonami wznoszącymi się nad nieruchomą planetą, lub

nadajnikami przymocowanymi do szkła nieba.

       Fale elektromagnetyczne docierające i powra-

               cające od satelitów geostacjonarnych.

     Wątek ten rozważę dla przypadku funkcjonowania

satelitów w Heliocentryźmie.

Satelita może odbierać sygnały z powierzchni Ziemi i

przesyłać  je z powrotem na jej powierzchnię.

Zdarza się, że wysyła jedynie sygnały w kierunku pla-

nety.

     Częstotliwość fal elektromagnetycznych dociera-

      jących do satelity i przesłanych z powrotem na

      Ziemię.

     Taki sposób pracy satelitów geostacjonarnych jest

najczęściej spotykany.

Wykorzystywany jest do przesyłania informacji pomię-

dzy bardzo odległymi miejscami na planecie, jak rów-

nież do transmisji sygnałów telewizyjnych i radiowych.

W takich przypadkach wykorzystuje się  cały system

tych urządzeń rozlokowanych w przestrzeni kosmicznej nad równikiem.

     Kiedy rozważymy sposób przesyłania sygnałów jedynie w odniesieniu do obracającej się planety, to ich wartość jest jednakowa dla każdego miejsca na globie, pod warunkiem, że sygnał jest transmitowany w kierunku prostopadłym do wektora prędkości obrotowej.

Stan ten ulega zmianie w przypadku kiedy pomiędzy kierunkiem fali elektromagnetycznej a wektorem prędkości satelity istnieje rozbieżność.

Podobna sytuacja pojawia się również w sytuacji transmisji sygnałów pomiędzy satelitami.

Jego maksymalna różnica pojawi się w przypadku, kiedy kąt po między dwoma satelitami na orbicie wynosi 90⁰.

Zmiany w częstotliwości będą narastały, kiedy tranami-towany sygnał będzie wielokrotnie przesyłany pomię-

dzy satelitami.

W każdym przypadku jest on wysyłany przez ruchomy nadajnik i przebiega w kierunku ruchomego odbiornika.

         Częstotliwość fali w przypadku uwzględnienia

         innych ruchów Ziemi.

     Nie możemy zapominać, że pozostałe ruchy, którym podlega nasz glob w przestrzeni kosmicznej również będą wpływały na częstotliwość sygnałów przepływających pomiędzy odbiornikami i nadajnikami umieszczonymi na powierzchni planety oraz tymi, które są umieszczone w satelitach geocentrycznych.

     W przypadku kiedy położenie linia łącząca środek Ziemi  z satelitą na orbicie będzie zgodne z  kierunkiem prędkości obiegowej wokół Słońca, lub do kierunkiem prędkości obiegowej wokół centrum galaktyki, czy też

z ruchem Drogi Mlecznej w stronę Wielkiego Atraktora, to częstotliwość ta będzie ulegała poważnym zmianom.

Ponieważ planeta dokonuje pełnego obrotu w ciągu doby, to do takiego ustawienia powinno dochodzić dwukrotnie.

                                +

     Wzór na częstotliwość fali, kiedy satelita poprzedza

    Ziemię w kierunku jej ruchu.

    

      f = f₀ c³ / [ (c – v)² * ( c + v   )]       [ Hz ]

  

       Wzór na częstotliwość fali , kiedy Ziemia poprze-

       dza satelitę w kierunku jej ruchu.

          f = f₀ c³ / [ (c + v)² * ( c – v )]      [ Hz ]

     W sytuacjach, kiedy  linia łącząca satelitę z środkiem

planety  jest ustawiona prostopadle do kierunku ruchu Ziemi w przestrzeni kosmicznej to częstotliwość fali elektromagnetycznej nie ulega zmianie.

                                f = f₀              [ Hz ] 

   Przy uwzględnieniu tych założeń częstotliwość sygnału  wysłanego z powierzchni Ziemi w stronę satelity geostacjonarnego będzie się wahała od f₀ do wartości

f = f₀ c³ / [ (c – v)² * ( c + v )] lub f = f₀ c³ / [ (c + v)² * ( c –

 -  v )]

W przypadku dalszego przesyłania sygnału pomiędzy satelitami rozmieszczonymi na orbitach planety jego wielkość będzie ulegała kolejnym zmianom.

     W naszej planetarnej  rzeczywistości nigdy nie spotkałem się z podobnymi uwarunkowaniami dlatego uwa-

żam, iż musimy zamieszkiwać nieruchomą Ziemię oraz statyczny Kosmos.

                     Sztuczne satelity Ziemi.

    W przestrzeni okołoziemskiej rozmieszczono tysiące

innych satelitów przeznaczonych do różnych celów.

Okrążają on planetę na różnych orbitach w prawie wszystkich kierunkach.

Pod względem funkcjonowania nie różnią się od tego, które zaprezentowałem w odniesieniu do satelitów geostacjonarnych.

Posiadają z reguły niższe orbity, przez co skraca się czas przepływu sygnałów pomiędzy nimi jak powierzchnią planety.

     Istniejący obrót Ziemi jak i jej pozostałe ruchy, które wykonuje zgodnie z obowiązującymi teoriami astrono-micznymi powinny uniemożliwić ich funkcjonowanie.

Tak jak poprzednio stajemy przed dylematem, czy istnieją one naprawdę, czy są tylko mitem naukowym?

   13.Radary dopplerowskie a ustalenia Alberta Eins-

        teina przyjęte w Ogólnej Teorii Względności.

     13.1 Dopplerowski prędkościomierz absolutny.

     W 1916  roku Albert Einstein opublikował ,, Ogólną

Teorię Względności ‘’

Zaproponował  w niej między innymi do zasadę równo-

ważności.

Głosi ona,  że w układzie lokalnym nie można przepro-wadzić doświadczenia, dzięki któremu dałoby się odróżnić spadek swobodny w polu grawitacyjnym od ruchu jednostajnego przy braku pola grawitacyjnego.      Inaczej  mówiąc, w układzie odniesienia związanym z ciałem spadającym swobodnie nie ma grawitacji. Oznacza to, że obserwowana na powierzchni Ziemi grawitacja jest siłą obserwowaną w układzie odniesienia związanym z materią na powierzchni, która nie jest „wolna”, lecz na którą oddziałuje materia z wnętrza Ziemi.

     Dla wykazania niepoprawności tej tezy zaproponuję

 ideę przyrządy pomiarowego, który pozwoliłby ustalić dowolny rodzaj ruchu bez odnoszenia się do obserwatora zewnętrznego.

W skrajnym przypadku umożliwiłby on nawet określić prędkość układu, kiedy na świecie nie istniałaby poza

nim, żadna inna cząstka materii.

Nazwałem to urządzenie dopplerowskim prędkościo-mierzem absolutnym.

     W ostatnim czasie, w sposobie pomiarów prędkości dokonuje się duży postęp. Pojawia się coraz więcej precyzyjnych prędkościomierzy laserowych, które za-stępują prędkościomierze dopplerowskie.

Pragnąc zachować  ciągłość naukową tradycji 20 wieku , wykażę, iż tezę OTW można  podważyć za pomocą  odkrycia Christiana  Dopplera.

                   Opis prędkościomierza.

                                    Rys.3

     Umieśćmy na belce radar dopplerowski oraz rucho-

mą metalową tarczę.

Sztywną belkę mocujemy do obrotowego mechanizmu, którym możemy obracać we wszystkich kierunkach.

Tarcza powinna posiadać możliwość przemieszczania się na wózku wzdłuż belki, z określoną prędkością.

Jest to konieczne dla ustalenia kierunku ruchu.

        Pomiar prędkości z jaką porusza się rakieta.

                                 Rys. 4

     Radar skierowany zgodnie z  kierunkiem ruchu

     rakiety. 

     Fala elektromagnetyczna podąża w kierunku nieru-

chomej tarczy, zgodnie z kierunkiem poruszającej się rakiety.

           Częstotliwość fali opuszczającej radar.

     Radar nie stoi w miejscu, lecz porusza się wraz z ra-kietą. Ponieważ kierunek fali i ruch rakiety są zgodne, dlatego emitowana częstotliwość fali będzie wyższa niż

ta, którą generuje radar.

                  f₁ = f₀ c /  (c - v )        [ Hz ]

    f₀  - częstotliwość pracy radaru   [ Hz ]

    f₁  - częstotliwość fali radaru spowodowana przez

           prędkość rakiety  [ Hz ]

    v -  prędkość rakiety  [ m ]

          Obliczenie częstotliwość fali odbitej od tarczy.

    Fala pochodząca od radaru, kiedy zbliża się do tarczy będącej w ruchu zmienia względem niej swoją często-tliwość.

Kierunek ruchu fali oraz tarczy są zgodne, dlatego częstotliwość fali zbliżającej się do niej będzie malała.

W trakcie odbijania się od tarczy nie zmieni swoich

parametrów.

           f₂ = f₁ c / ( c + v )      [ Hz ]

    f₂ – częstotliwość  fali  odbitej od tarczy  [ Hz ]

    f₂ = [f₀ c /  (c - v ) ] * [c / ( c + v ) ]

        f₂ = f₀ c² /  (c² – v² )

          Obliczenie częstotliwość fali powracającej do

                radaru.

    Fala zbliżająca się do radaru, nie będzie zbliżała się do nieruchomego urządzenia, lecz do takiego, które przemieszcza się  z prędkością  rakiety.

Kierunek fali i kierunek ruchu radaru są przeciwnie skierowane, dlatego częstotliwość fali  wzrośnie.

          f₃ = f₂ c /  (c – v  )         [ Hz ]

   f₃ – częstotliwość fali powracającej do radaru

    f₃ = f₀ c² / [ (c² – v² ) * c / ( c + v )]

   f₃ = f₀ c³ / [ (c² – v² ) * ( c +v )]      [GHz] 

      Radar skierowany przeciwnie do  kierunku ruchu

      rakiety. 

     Dla zobrazowania  sobie tej części obliczeń, proszę obrócić w wyobraźni prędkościomierz o 180⁰ .

Fala elektromagnetyczna podąża wówczas w kierunku przeciwnym do kierunku poruszającej się rakiety.

Tarcza znajdzie się tam, gdzie poprzednio stał radar, czyli  w ogonie rakiety.

           Częstotliwość fali opuszczającej radar.

     Radar nie stoi w miejscu, lecz porusza się wraz z rakietą. Ponieważ kierunek fali i ruch rakiety są przeciwne, dlatego emitowana częstotliwość fali będzie mniejsza  niż ta, którą generuje radar.

                  f₁ = f₀ c /  (c + v )       [ Hz ]

          Obliczenie częstotliwość fali odbitej od tarczy.

    Fala pochodząca od radaru, kiedy zbliża się do tarczy będącej w ruchu zmienia względem niej swoją często-tliwość.

Kierunek ruchu fali oraz tarczy są przeciwne, dlatego częstotliwość fali zbliżającej się do niej będzie wzrastała.

W trakcie odbijania się od tarczy nie zmieni swoich

parametrów.

           f₂ = f₁ c / ( c - v )      [ Hz ]

    f₂ = [f₀ c /  (c - v ) ] * [c / ( c + v ) ]

        f₂ = f₀ c² /  (c² – v² )

          Obliczenie częstotliwość fali powracającej do

                radaru.

    Fala zbliżająca się do radaru, nie będzie zbliżała się do nieruchomego urządzenia, lecz do takiego, które przemieszcza się  z prędkością  rakiety.

Kierunek fali i kierunek ruchu radaru są zgodnie  skierowane, dlatego częstotliwość fali  zmaleje.

          f₃ = f₂ c /  (c + v  )         [ Hz ]

   f₃ – częstotliwość fali powracającej do radaru

    f₃ = f₀ c² / [ (c² – v² ) * c / ( c + v )]

   f₃ = f₀ c³ / [ (c² – v² ) * ( c +v )]      [GHz] 

                Obliczenie prędkości rakiety.       

                    v = c ( 1 – f₀ / f₃ ) 

     Wyznaczanie wartości oraz kierunku prędkości  

      dopplerowskim prędkościomierzem absolutnym.

     Kiedy pragniemy ustalić prędkość poruszania się rakiety, w sytuacji gdy porusza się ona w wiadomym nam kierunku to ustawiamy  zgodnie z nim prędkościomierz

i dokonujmy pomiaru.

Zdarza się jednak, iż podlega ona innym ruchom nie wynikającym z jej ustalonej prędkości, lub też ograniczeniom, które powziąłem, żeby wykazać istnienie możliwości dokonania takiego pomiaru bez odnoszenia się do obserwatora zewnętrznego.

Pomiar taki nie różni się niczym od tego, który już zprezentowałem.

     Wzór, który zaproponowałem pozwalał wyznaczyć prędkość rakiety w przypadku kiedy kierunek fali elek-

tromagnetycznej emitowanej przez radar jest zgodny z kierunkiem lotu rakiety.

Radary dopplerowski umożliwiają również wyznaczać prędkość obiektów poruszających się niezgodnie z tym kierunkiem.

          f₃ = f₀ c³ / [ (c² –  v² cos² β )* ( c - v cosβ )]

         v = c ( 1 – f₀ / f₃ )

  β– kąt pomiędzy kierunkiem fali elektromagnetycznej

         emitowanej przez radar a kierunkiem lotu rakiety

Mechanizm zastosowany w konstrukcji prędkościomierza umożliwia ustawienie go w dowolnym kierunku.

Wystarczy dokonywać kolejnych pomiarów, aż do momentu w którym mierzona prędkość osiągnie największą wartość.

Kąt β wyniesie wówczas 0⁰, czyli kierunek fali i wektora prędkości są zgodne ze sobą.

          

            Ustalenie zwrotu wektora prędkości.

     Oba wyprowadzone wzory wskazują identyczną czstotliwość fali .

Są one niezależne od zwrotu  wektora prędkości rakiety.

W przypadku ruchu jednostajnie przyśpieszonego, ten zwrot wskazuje nam siła bezwładności.

     Ponieważ zadeklarowałem, iż za pomocą prędkościo-mierza dopplerowskiego można również ustalić kierunek ruchu inercyjnego, oraz swobodnego spadku w polu grawitacyjnym bez odwoływania się do czynników zewnętrznych, to jestem zobligowany do dopełnienia i tej formalności.

     

                            
                           Rys. 5

     Na początku opracowania opisałem pomiar prędkości samochodów radarem dopplerowskim.

W przypadku dodatkowych ruchów Ziemi, efekt badania zależał od kierunku takiego pomiaru.

W przypadku pomiaru zgodnym z kierunkiem ruchu planety był mniejszy, niźli w kierunku przeciwnym.

Wykorzystanie tej różnicy w odniesieniu do  poruszającej się rakiety umożliwi wskazanie zwrotu wektora prędkości.

    Nie będę ponownie wyprowadzał wzoru, lecz wykorzystam ten wcześniejszy, ponieważ jest on zgodny z tym przypadkiem.

Kiedy ustali się już kierunek prędkości, to należy jeszcze wykonać dwa dodatkowe pomiary.

W konstrukcji prędkościomierza założyłem przemiesz-czanie się tarczy z określoną prędkością wzdłuż linii pomiaru.

Pierwszy pomiar wykonujemy zgodnie z kierunkiem te-go, który ustalił prędkość rakiety.

W drugim obracamy prędkościomierz o 180⁰ i ponownie mierzymy prędkość rakiety.

Zwrot wektora prędkości zostanie przypisany pomiarowi o większej wartości.  

Pomiaru prędkości dokonujemy w przypadku kiedy tar-cza porusza się w kierunku radaru.

                                       v > v_t

                                                               

                           Pierwszy pomiar.   

   

       f = f₀ c³ / [ (c + v  )² * ( c -v – v_t  )]      [ Hz ]

       v = c ( 1 –  f₀ / f₃ )     [ m/s ]

     v – prędkość rakiety   [ m/s ]

     v_t – prędkość tarczy  [ m/s ]

              

                              Drugi pomiar.

          f = f₀ c³ / [ (c - v  )² * ( c + v – v_t  )]      [ Hz ]

          v = c ( 1 –  f₀ / f₃ )     [ m/s ]

     Zwrot wektora prędkości rakiety będzie odpowiadał

przypadkowi, kiedy kierunek fali elektromagnetycznej emitowanej przez radar będzie zgodny z wektorem prędkości rakiety, czyli drugiemu  pomiarowi.

Wartość  prędkości osiąga wówczas większą wartość niż w pierwszym pomiarze.

   Kolejność pomiarów jest  dowolna, nie wynika z żadnych przesłanek.

     Zaprezentowana powyżej metoda pomiarów prędkości rakiety przez wykorzystanie radaru dopplerowski-ego pozwala  ustalić prędkość każdego obiektu w dowolnym czasie bez odwoływania się do czynników zewnętrznych.

Rozwiązuje ona nabrzmiały od czasów Newtona problem istnienia obserwatora zewnętrznego.

Albert Einstein również przecenił jego znaczenie.

Teoria eteru proponowała nieruchomy eter, w odniesieniu do którego można było oceniać wszelki ruch materii.

Jego istnienie w nauce zostało jednak wykluczone.

W zaproponowanym tutaj modelu wszelki ruch można odnosić do prędkości i kierunku światła.

 Fala elektromagnetyczna posiada niezmienną prędkość w próżni, dlatego wyśmienicie nadaje się do tego ro-dzaju odniesień.

                 Pomiar przyśpieszenia rakiety.

     Kiedy ustalimy prędkość i kierunek lotu rakiety, to bez trudu możemy również wykazać, czy porusza się ona ruchem jednostajnie przyśpieszonym.

Wystarczy w tym celu wykonać dwa pomiary prędkości

rakiety w określonym czasie .

Jeśli ich wartości będą zgodne to rakieta porusza się ruchem jednostajnym.

W przypadku różnych wielkości prędkości wystarczy

odjąć ich wartości od siebie i powstałą różnicę podzielić

przez czas, który upłynął pomiędzy dwoma pomiarami.

Otrzymamy wówczas wartość przyspieszenia rakiety.

     Pomiar przyspieszenia grawitacyjnego przy spadku

    swobodnym rakiety w polu grawitacyjnym.

    Dla ustalenia, czy spadamy swobodnie w polu grawi-tacyjnym należy wykonać kilka pomiarów prędkości oraz ustalenie kierunku ruchu.

Tak jak w przypadku ustalania przyspieszenia rakiety

wykonujemy je w określonych odstępach czasu.

Kiedy kolejne przyspieszenia będą charakteryzować się rosnącą wartością, to oznacza, że poruszamy się w polu

grawitacyjnym.

Wykonanie dwóch kolejnych pomiarów przy minimanej drodze jaką przybędzie rakieta umożliwi nawet ustalenie ze sporą dokładnością masy  wytwarzającej pole oraz odległości pojazdu od centrum tego pola.

    Ogólna Teoria Względności w promieniach radarów

    dopplerowskich.

     Nawet powierzchowna ocena OTW w odniesieniu

do  radarów dopplerowskich jest bardzo niekorzystna

dla tej teorii.

Spotkałem się z opinią, że samo podważenie założeń do niej nie jest aż tak istotne, ponieważ istnieje mnóstwo obserwacji ją potwierdzających.

Nie wiem, czy najistotniejsze jej ustalenie, iż grawitacja

zakrzywia czasoprzestrzeń może się ostać.

Potężne pola grawitacyjne otaczają gwiazdy oraz czarne dziury. To one właśnie mają zakrzywiać nawet promienie świetlne wokół siebie.

Poddaję to w wątpliwość, skoro radary dopplerowskie o fali ciągłej wykluczają istnienie Wszechświata w tej postaci, do której przyzwyczaili nas astronomowie.

     Wniosek sugerujący, iż Ziemia generuje największe pole grawitacyjne w całym Kosmosie nie jest wcale nieuprawniony.

         14. Pomiar wszelkich ruchów naszej planety.

     Nasz świat zamieszkuje  nieliczna grupa osób, które

nie przyjmują wszystkich ustaleń proponowanych przez

uczonych.

Zachęcam je do wykonania prostego dopplerowskiego

prędkościomierza absolutnego i przemierzenia przestrzeni nas otaczającej.

Przyrząd składałby się jedynie z radaru dopplerowskie-go,  umocowanego na obrotowej belce oraz nieruchomej tarczy.

Taka konstrukcja umożliwia tylko ustalenie istnienia ruchu i jego kierunku.

Obracając takim zestawem we wszystkich kierunkach można ustalić każde poruszenie naszej planety we Wszechświecie.

Poczciwy radar Iskra-1 znakomicie nadaje się do tej roli.

Wykaże on istnienie wszelkich ruchów, oprócz tych, które posiadają prędkość mniejszą od 2 km/ h.

Dla prędkości 240 km/ h i większych wskaże maksymalny zakres pomiarowy radaru.

Może się jednak okazać, iż radar nie wykaże żadnego ruchu naszego globu, po cóż więc kontynuować dalsze badania w tym kierunku.

Mam nadzieje, że w magazynach policyjnych zalega sporo nieużywanych już radarów Iskra-1.

                          15. Wnioski. 

1. Pomiary prędkości pojazdów radarami dopplerow-

    skimi przez policję jest potwierdzeniem faktu, iż 

    Ziemia  i Kosmos są pojęciami statycznymi.

    Przez tyle dziesiątek lat ludzie drwili sobie z policji,

    a okazuje się, że to właśnie oni dzierżyli w swoich

    rękach mnóstwo urządzeń pozwalających w bezpo-

    średni sposób ustalić prawdę astronomiczną o naszej

    Ziemi.

2. Obowiązywanie Teorii Heliocentrycznej skutkowało-

    by wskazywaniem przez radary dopplerowskie ich

    maksymalnej prędkości pomiarowej, a nie prędkości

    obiektu się poruszającego.

3. Przy bardzo dużej wartości maksymalnej prędkości

    pomiarów ich odczyty wskazywałby jedynie prędko-

    ści różnorakich ruchów Ziemi we Wszechświecie.

4. W przypadku karania kierowców za przekraczanie

    dozwolonej prędkości pojawia się problem natury

    prawnej.                                                                           

    Jak można dokonywać takiego działania, skoro radary

    które to wykazują są skonstruowane  niezgodnie z

    obowiązującą na Ziemi teorią astronomiczną?

    Wskazują one prędkość pojazdów, które poruszają

    się przynajmniej w geocentryzmie.

    Teoria ta już dawno przeszła w zapomnienie, a pomi-

    mo to jest pokątnie stosowana.

    Jakie skutki prawne i finansowe ponosiłaby służba

    zdrowia, kiedy lekarze leczyliby pacjentów metodami

    rodem ze Średniowiecza, a nie według ustaleń współ-

    czesnej medycyny?

5. Albert Einstein uważał, iż w fizyce istnieje zbyt mała

    ilość przeprowadzanych eksperymentów, a nadmiar

    teorii niepotwierdzanych pomiarami.

    W tej sytuacji możemy uzyskać stu procentowe pot-

    wierdzenie mojej tezy rozpisane na dziesiątki tysięcy

    radarów oraz setki milionów mandatów zapłaconych

    przez kierowców za przekraczanie dozwolonej pręd-

    kości.

    Możemy jeszcze do tej liczby dołączyć dziesiątki

    miliardów telefonów komórkowych, odbiorników

    radiowych i   telewizyjnych, którymi posługują się  

    ludzie zamieszkujący całą naszą planetę.

6. Dopplerowski prędkościomierz absolutny umożliwia

    pomiar prędkości i ustalenie rodzaju ruchu w  całko-

    witej izolacji od otoczenia.

    Podważa w ten sposób założenia Alberta Einsteina

    przyjęte w Ogólnej Teorii Względności.

7. Wyklucza on również najistotniejsze ustalenie OTW,

    iż grawitacja pochodząca od potężnych mas zakrzy-

    wia czasoprzestrzeń oraz światło.                                      8. Radary dopplerowskie są również budowane dla us-

    talania prędkości przemieszczania się chmur, a tym

    samym prędkości wiatru.

    W przypadku ruchomej Ziemi i Wszechświata pomia-

    ry nimi wykonywane wskazywałyby tylko maksyma-

    malny zakres pomiarowy radaru.

9. Kolejnym problemem jest działanie satelitów, które

    w układzie heliocentrycznym nie powinny poprawnie

    funkcjonować.

    Ruch satelitów geostacjonarnych jest wręcz wyklu-

    czony.

10. Wielki Wybuch i rozszerzający się Wszechświat są  

    mitami  współczesnej nauki. 

11. Po raz pierwszy w historii nauki pojawiła się metoda

    pomiarów, która jest niezależna od uczonych i ich po-

    tężnych protektorów.

    W jednej chwili jedni i drudzy stracili monopol na

    kreowanie fikcji naukowej.

12. W 1912 roku Vesto Silpher odkrył przesunięcie

    Dopplera linii spektralnych mgławic spiralnych.

    Prawie  wszystkie z nich były przesunięte ku czer-

    wieni.

    W roku 1929, Edwin Humbble wykazał związek po-

    między prędkością oddalania się galaktyk a ich odle-

    głością  od Ziemi.                                      

    Tym odkryciem stworzył  podwaliny pod Teorię

    Wielkiego  Wybuchu.

         W 2020 roku historia zatoczyła koło, lecz  nauka

    znalazła się nie w roku 1912, lecz w okresie przed

    kopernikańskim, czyli w  roku 1542 .

    Okazało się, iż wykorzystując to samo zjawisko dopp-

    lerowskie, można wykluczyć nie tylko Wielki Wy-

    buch, lecz także Teorię Heliocentryczną Mikołaja

    Kopernika.

    Ucieczkę galaktyk  rozważano jedynie teoretycznie,

    ponieważ nikt nigdy nie znalazł się w owych miejs-

    cach.

    Bardzo chętnie ją zaakceptowano, ponieważ podwa-

    żała biblijny opis stworzenia świata.

    Jest to jakiś złośliwy chichot historii, który jednak nie

    zmieni podejścia uczonych do prawdy.

13. Pomiar radarami dopplerowskimi wpisują się w nie-

    chlubną tradycję, kiedy opis zjawiska przedstawia

    się zgodnie ze stanem faktycznym przy milczącym

    założeniu, iż jest ono zgodne z Teorią Heliocentry-

    czną.

14. Trudno będzie się pogodzić z faktem, iż Ziemia jest

      największym ciałem astronomicznym wytwarzają-

      cym pole grawitacyjne.

      W nowej odsłonie to Słońce ponownie ją okrąża.

      Księżyc pozostał bez zmian.

      W modelu niebocentrycznym ich wielkość, masa

      oraz odległość od Ziemi zostaną drastycznie zredu-

      kowane

15. Najtrudniejszą sprawą w tym opracowaniu jest ta  

    okropna niepewność.

    Jestem świadomy, że w proces ponownego  zatrzy-

    mywania Ziemi , poruszenia Słońca, oraz  wyklucze-

    nia istnienia Wszechświata powinno zostać zaanga-

    żowane  liczne grono  specjalistów i uczonych. 

    Za zaistniałe ewentualne błędy i pomyłki gorąco prze-

    praszam.

    Mam nadzieję, iż nie będą one fundamentalne dla

    tego opracowania.                                

16. Niebocentryzm zyskuje coraz więcej argumentów.

17. Światło jest falą elektromagnetyczną, dlatego mo-

    żemy śmiało powiedzieć ;

                                                                

                    Światłość w ciemności świeci

                    i ciemność jej nie ogarnęła.