12.09.202
https://niebocentryzm.blogspot.com/2021/09/anty-grawitacyjne-prawo-powszechnego_0656290317.html
Spis treści.
1. Wstęp.
2.Krótki rys historyczny.
3. Teza.
4. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną
w centralnym polu grawitacyjnym.
5. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną
w polu anty grawitacyjnym.
6. Wyprowadzenie wzoru na potencjał pola
grawitacyjnego.
7. Wyprowadzenie wzoru na potencjał pola
anty grawitacyjnego.
8. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym
polu grawitacyjnym.
8.1. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym
polu grawitacyjnym zgodnym z obowiązującą
teorią.
8.2. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym
polu grawitacyjnym przy pomocy rachunku
całkowego.
9. Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty
grawitacyjnym.
9.1 Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu
anty
grawitacyjnym z zastosowaniem energii
potencjalnej.
9.2. Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty
grawitacyjnym przy pomocy rachunku
całkowego.
10. Grawitacyjny paradoks Izaaka Newtona.
11. Wnioski.
1.Wstęp.
Już od dłuższego czasu usiłuję zgłębić niekonsekwen-
cje pojawiające się w interpretacji praw, które pocho-
dzą od prawa powszechnego ciążenia odkrytego przez Izaaka Newtona.
Moje poważne wątpliwości budzą wzory na energię potencjalną, potencjał pola grawitacyjnego oraz pracę
w polu grawitacyjnym
Wątpliwości te wynikają z faktu, iż owe wielkości przyj-
mują niewłaściwe ujemne wartości, a także wzory na
ich wyliczanie są wyprowadzane z uwzględnieniem
tych minusowych wielkości.
Specyfikę tą uważam za niezgodną z elementarną logiką, pomimo uzasadniania jej przez luminarzy nowożytnej nauki.
Podczas analizowania wyprowadzanych wzorów na owe zależności dopatrzyłem się poważnych uchybie logicz- nych oraz fizycznych w nich zawartych.
Po długotrwałych i intensywnych dociekaniach ustali-
łem przyczynę tych wszystkich rozbieżności.
Przez pewien czas, z tego właśnie powodu przeżywałem wstrząs poznawczy , ponieważ w najśmielszy snach nie przyszłaby mi do głowy taka manipulacja naukowa.
Do tej pory byłem przekonany, iż Izaak Newton był niewzruszonym fundamentem nauki.
Okazało się jednak, iż był kolejnym członkiem parady oszustów jaki zafundowała ona ludzkości.
2. Krótki rys historyczny.
Rozwój nowożytnej nauki rozpoczął się od publiko-
wania w 1543 roku, przez Mikołaja Kopernika astrono-micznego dzieła „ O obrotach sfer niebieskich”
Z niezrozumiałych powodów opracowanie to szybko stało się przyczynkiem do podważenia teorii Ptolemeusza, chociaż nie pojawił się w nim najmniejszy powód, który uzasa- dniałby takie podejście.
Dokonała się wówczas w sferach naukowych rewolucja
intelektualna, która zamieniła układ geocentryczny Pto-
lemeusza w heliocentryczny Mikołaja Kopernika.
Ziemia przestała być środkiem Wszechświata a Słońce
stało się centrum naszego Układu Słonecznego.
Nasz glob zaś jedną z kilku planet je okrążających.
Do czasu opublikowania w roku 1687 przez Izaaka
Newtona dzieła „Philosophiae naturalis principia mathematica ” oba układy były używane równorzędnie.
Prawo powszechnego ciążenia, które zdefiniował, dało asumpt do wyznaczenia orbit i mas planet oraz Słońca.
Do pełni szczęścia brakowało jeszcze znajomości stałej grawitacji.
Wzór opisujący przyciąganie się dwóch ciał.
F = GMm/r2 [ N ]
F - siła z jaką przyciągają się dwa ciała [ N ]
G- 6.67259 x 10-11 - stała grawitacji - [ m3/(kg s2)
M - masa ciała [ kg ]
m - masa ciała [ kg ]
r – odległość pomiędzy środkami ciał [ m ]
W 1798 roku Henry Cavendish za pomocy wagi skręceń
dokładnie wyznaczył wartość stałej grawitacji.
Teoria Heliocentryczna od tego momentu zyskała ma-
tematyczno fizyczne podstawy i zapanowała niepodzielnie w astronomii.
Stała grawitacji była jedyną wartością we wzorze Newtona, która posiadała oparcie w eksperymencie
fizycznym.
Uczony ustalił wielkość siły z jaką przyciągają się dwie
określone masy.
Ponieważ zmierzył również odległość pomiędzy nimi,
to ze wzoru Newtona mógł wyliczyć wartość stałej
grawitacji.
G = Fr2 / Mm [ m3/(kg s2)
Stała grawitacji została jednak wyznaczona ze wzo-
ru, który wcale nie jest nieskazitelnie grawitacyjny.
Ostatnie pomiary stałej grawitacji wykazały, iż nie jest
ona stała, lecz zmienia się w czasie.
3.Teza.
Przyjmuję tezę, iż niutonowskie prawo powszechnego ciążenia jest powszechnym prawem odpychania się materii. Poprawna jego interpretacja jest sprzeczna z tym co przez kilka wieków wmawiały nam naukowe oraz światowe elity.
Według jego zasad nie może istnieć żadne ciało niebie-
skie jak i jakikolwiek inny układ oparty o taką zasadę.
W opracowaniu tym wykażę, iż wzory na pracę oraz energię potencjalną jak i potencjał pola grawitacyjnego
są słuszne jedynie przy założeniu, że prawo Newtona dotyczy odpychania się materii.
Nie zdecyduję się na kolejną tezę, wypływającej z poprzedniej, iż nie żyjemy w Układzie Słonecznym.
Na pewno uprawniona jest jednak opinia , iż powinna zostać opracowana nowa teoria grawitacji, która uzasadniałaby takie przekonanie.
W przypadku niemożności spełnienia tego wymogu,
zaistnieje konieczność stworzenia nowej teorii opisują-
cej budowę Kosmosu.
Po prawie pięciu wiekach nauka cofa się do czasów antycznych.
Stanisław Ignacy Witkiewicz zakwalifikowałby takie
zdarzenie do kabaretu metafizycznego ludzkości.
4. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną
w centralnym polu grawitacyjnym.
Energia potencjalna w centralnym polu grawitacyjnym jest równa ilości pracy jaką trzeba wykonać podczas przemieszczenia ciała o masie m, z odległości r od środka masy M ( wytwarzającej pole grawitacyjne ) do nieskończonej odległości od tej masy . Przyjęcie takiego założenia pozwala na odniesienie potencjału istniejącego w punkcie nieskończenie odległym od masy M, gdzie jego wartość jest równa 0, do punktu odległego od masy M o r.
Działanie takie można zapisać za pomocą poniższe-
go wzoru.
ΔEp = Ep∞ - Epr = Wr∞
ΔEp – różnica energii potencjalnej
Epr – energia potencjalna w odległości r od masy M
Ep∞ - energia potencjalna w nieskończoności
Wr∞ - praca potrzebna do przesunięcia ciała o masie
m z odległości r od masy M do nieskończoności.
ΔEp = Ep (∞ ) - Ep (r) = Wr∞ =∞r∫ Fdr =
=∞r∫(GMm)/r2 dr = - (GMm)/r ]∞r =
= - (-GMm)/r ] ∞ r = (GMm)/r ] ∞ r =
= GMm (1/∞ -1/r ) = GMm/ ( 0 – 1/r ) =
= - GMm/r
Ep = - GMm/r [ - J/kg ]
Tak wygląda wzór na obliczenie energii potencjalnej,
istniejącej w dowolnym punkcie centralnego pola
grawitacyjnego.
Wartość energii wyliczona w ten sposób jest ujemna.
W rozumieniu fizycznym nie może ona być energią potencjalną.
Taki wzór został jednak przyjęty w fizyce do obliczania wartości energii potencjalnej w centralnym polu grawitacyjnym.
Pozwala on ukryć prawdę, że energia potencjalna maleje wraz z oddalaniem się od centrum pola grawitacyjnego.
Dzięki znakowi minus przed wzorem, energia potencjalna na każdej kolejnej orbicie, licząc od masy M, wzrasta w stosunku do niższej orbity.
Jej wartość jest jednak zawsze ujemna.
Proszę w przystępny sposób wyjaśnić, jak można sobie wyobrazić energię, której jest mniej niż nic i to jeszcze o określoną wartość?
5. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną w
polu anty grawitacyjnym.
Przyjmuję, iż siła z jaką oddziałują na siebie dwa cia-
ła jest siłą odpychającą, czyli anty grawitacyjną.
.W takim przypadku energia potencjalna w centralnym polu anty grawitacyjnym będzie równa pracy jaką należy
wykonać przy zbliżaniu ciał do siebie.
Założę, że pracę tą wykonamy przesuwając ciało o masie m z nieskończoności do punktu odległego od ciała M o odległość r.
ΔEp = Ep (r) - Ep (∞ ) = W∞r = ∞r∫ Fdr =
= r∞∫ (GMm)/r2 dr = [ (-GMm)/r ]r∞ =
= - GMm ( 1/∞ - 1/r ) = -GMm ( 0 - 1/r ) = =GMm/ r
Ep = GMm/r [ J/ kg ]
Uwagi.
Energia potencjalna obliczona w ten sposób jest
dodatnia, czyli mogąca realnie istnieć.
W polu grawitacyjnym o takich cechach, jej wartość
będzie zmieniała się w odmienny sposób, niż zostaliśmy
do tego przyzwyczajeni.
Będzie wzrastała wraz ze zmniejszaniem się orbity, a malała w trakcie oddalania się od centrum pola grawitacyjnego.
Ponieważ jej wartość jest większa na niższej orbicie w stosunku do wyższej, dlatego ciała z jej powierzchni
powinny oddalać się od niej.
Zniknie siła, która wiąże grawitacyjnie materię.
Stąd wziął się zapewne pomysł na dołączenie znaku minus przed wzorem, aby uchronić Ziemię oraz cały Układ Słoneczny przed dezintegracją.
Cel zaiste chwalebny, a szczególnie dla ugruntowania ciemnoty i zabobonu w astronomii oraz nauce.
6. Wyprowadzenie wzoru na potencjał pola
grawitacyjnego.
Potencjałem pola grawitacyjnego nazywamy stosu-
nek energii potencjalnej grawitacji ciała do jego masy.
V = Ep / m
V = (- GMm / r ) / m
V = - GM/r [ - J / kg ]
V – potencjał pola grawitacyjnego [ -J/ kg ]
Uwagi.
W ujęciu klasycznym potencjał pola grawitacyjnego
jest ujemny, ponieważ do wyprowadzenia tego wzoru
wykorzystuje się wzór na ujemną energię potencjalną w
centralnym polu grawitacyjnym.
7. Wyprowadzenie wzoru na potencjał pola
anty grawitacyjnego.
V = Ep / m
V = ( GMm / r ) / m
V = GM/r [ J / kg ]
Uwagi.
Wzór na potencjał pola grawitacyjnego wyprowadzony według takich założeń wykazuje dodatnią jego wartość. Wzrasta on w miarę zbliżania się do masy tworzącej anty grawitacyjne pole.
8. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym
polu grawitacyjnym.
Zaprezentuję poniżej różne sposoby wyprowadzenia
owej zależności w centralnym polu grawitacyjnym.
Ostateczny efekt tego działania będzie zależny od me-
tody jaką wykorzystam do tego celu.
Pracę w centralnym polu grawitacyjnym wykonujemy podczas przemieszczania masy w tym polu.
Kiedy dokonujemy tej czynności oddalając od siebie oba, lub jedno z ciał to praca jest dodatnia, ponieważ wykonuj- emy ją w kierunku przeciwnym do zwrotu pola grawita- cyjnego.
W ( r1→ r2 ) = G m1m2 ( 1/ r1 – 1/ r2 )
W ( r1→ r2 ) - praca wykonana przez siłę zewnętrzną
równoważącą siłę grawitacji, przy przemieszczaniu
mas punktowych m1 , m2 , z odległości r1 na odległość
r2 .
m1 , m2 - masy ciał [kg ]
r1 - początkowa odległość pomiędzy ciałami [ m ]
r2 – końcowa odległość pomiędzy ciałami [ m ]
r1 < r2
8.1. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym
polu grawitacyjnym zgodnym z obowiązującą
teorią.
W ( r1→ r2 ) - praca wykonana przez siłę zewnętrzną
równoważącą siłę grawitacji, przy przemieszczaniu
mas punktowych m1 , m2 , z odległości r1 na odległość
r2 .
W ( r1→ r2 ) = Ep ( r2 ) – Ep ( r1 )
W ( r1→ r2 ) = (- Gm1m2 / r2 ) - ( - Gm1m2 / r1 ) =
= ( Gm1m2 / r1 ) – ( Gm1m2 / r2 )= Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )
W ( r1→ r2 ) = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 ) > 0
Uwagi.
Powyższy wzór jest zgodny ze stanem faktycznym.
Praca obliczona podczas oddalania mas od siebie po-
siada wartość dodatnią. Nie można jednak pominąć faktu, iż został on wypro-wadzony z wykorzystaniem ujemnej energii potencjalnej na obu orbitach.
Z tego powodu nie jest on wiarygodny.
8.2. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym
polu grawitacyjnym przy pomocy rachunku
całkowego.
W r1 –r2 = r2r1∫ Fdr
Wr1 → r 2 =r2r1∫(GMm)/r2 dr = (-GMm)/r ]r2r1 =
- (-GMm)/r ]r1r2 = GMm)/r ]r1r2 = = GMm ( 1/r2 – 1/r1 )
Wr1→r2 = GMm(1/r2 –1/r1 ) < 0 [-J ]
Uwagi.
Ta metoda wyprowadzenia wzoru na pracę w cent-
ralnym polu grawitacyjnym jest oczywista i najprostsza.
Nie dokonuje się jednak takiej operacji z powodu uzys-
kania wzoru, który w jednoznaczny sposób wykazuje, iż
praca wykonana w trakcie przemieszczania ciała z niż-
szej orbity na wyższą jest ujemna.
Jest to całkowicie sprzeczne z obserwacją, dlatego dla
uniknięcia kompromitacji wykonuje się takie działania
z wykorzystaniem energii potencjalnej, która również
jest wykazana z ujemną wartością.
Dla Izaaka Newtona sprawy te nie były tajemnicą, po-
nieważ był on współtwórcą rachunku całkowego oraz
różniczkowego i wykorzystywał go w swoich pracach
naukowych.
9. Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty gra-
witacyjnym.
9.1 Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty grawi-
tacyjnym z zastosowaniem energii potencjalnej.
W ( r2→ r1 ) - praca wykonana przez siłę zewnętrzną równoważącą siłę grawitacji, przy przemieszczaniu mas punktowych m1 , m2 , z odległości r2 na odległość r1 .
r1 < r2
W ( r2→ r1 ) = Ep ( r1 ) – Ep ( r2 )
W ( r2→ r1 ) = Gm1m2 / r1 - Gm1m2 / r2 =
= Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )
W ( r2→ r1 ) = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 ) > 0 [ J ]
Uwagi.
Praca wykonywana w polu anty grawitacyjnym,
wyliczona przy pomocy energii potencjalnej posiada
wartość dodatnią.
9.2 Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty gra-
witacyjnym przy pomocy rachunku całkowego.
W r2 →r1 = r1r2∫ Fdr
W r2 →r1 =r1r2∫(GMm)/r2 dr = - (GMm)/r ]r1r2 =
= -GMm ( 1/r2 – 1/r1 ) = GMm ( 1/r1 – 1/r2 )
Wr1-r2 = GMm(1/r1 –1/r2 > 0
Uwagi.
Wzór na pracę wykonaną w polu anty grawitacyjnym za pomocą rachunku całkowego jest zgodny
z logiką, ponieważ praca wyliczona za jego pomocą przyjmuje wartości dodatnie.
10. Grawitacyjny paradoks Izaaka Newtona.*
Kilka dni po opublikowaniu tego opracowania spos-
trzegłem, iż grawitacja Newtona obciążona jest jeszcze
jedną nielogicznością.
Związana jest ona z niekonsekwentnym operowaniem
pracą w polu grawitacyjnym.
Energia potencjalna w centralnym polu grawitacyj-nym jest równa ilości pracy jaką trzeba wykonać pod-czas przemieszczenia ciała o masie m, z odległości r od środka masy M ( wytwarzającej pole grawitacyjne ) do nieskończonej odległości od tej masy .
ΔEp = Ep∞ - Epr = Wr∞
Wr∞ =∞r∫ Fdr =∞r∫(GMm)/r2 dr = - (GMm)/r ]∞r = =- (-GMm)/r ] ∞ r = (GMm)/r ] ∞ r = GMm (1/∞ -1/r ) =
= GMm/ ( 0 – 1/r ) = - GMm/r < 0
Wartość wykonanej pracy jest ujemna.
Pracę w centralnym polu grawitacyjnym wykonuje-my podczas przemieszczania masy w tym polu.
Przemieszczenia dokonujemy od centrum pola w kie -
runku nieskończoności.
Wartości r1 oraz r2 dotyczą jednak odległości znacznie mniejszych od tych położonych w nieskończoności.
r1 < r2
W ( r1→ r2 ) = Ep ( r2 ) – Ep ( r1 )
W ( r1→ r2 ) = (- Gm1m2 / r2 ) - ( - Gm1m2 / r1 ) =
= ( Gm1m2 / r1 ) – ( Gm1m2 / r2 )= Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )
W ( r1→ r2 ) = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 ) > 0
Wartość wykonanej pracy jest dodatnia.
Uwagi.
Kiedy oblicza się pracę w polu grawitacyjnym to sto-
suje się identyczną zasadę dla obu przypadków.
Wykonuje się ją od centrum pola grawitacyjnego w kie-
runku na zewnątrz , czyli w stronę nieskończoności.
Logicznym jest, iż w tej sytuacji praca wykonywana w ten sposób powinna posiadać ten sam charakter fizy-
czny. Jej wartości powinna być dodatnie.
Uzyskujemy jednak jej przeciwstawne wielkości, uje-mną oraz dodatnią.
Uważam to za ogromny paradoks grawitacyjny.
Jest to chyba największy paradoks naukowy z jakim się
spotkałem w swoim życiu.
Charakter pracy w centralnym polu grawitacyjnym za-
leży od odległości od centrum tego pola.
Przy przemieszczaniu masy w nieskończoność, praca niezauważalnie zamienia się w ujemną.
Pozostaje jeszcze ustalić położenie tego niezwykłego
miejsca we Wszechświecie.
11. Wnioski.
1. Z powyżej zaprezentowanych wyliczeń wynika, iż
pełną zgodność parametrów fizycznych dotyczą-
cych oddziaływań pomiędzy masami uzyskujemy
jedynie w przypadku, kiedy grawitację zastąpimy
anty grawitacją.
2. Współczesna nauka bez najmniejszego zażenowa-
nia obnosi się ujemnymi potencjałami, energiami
potencjalnymi oraz zmanipulowaną pracą w po-
lu grawitacyjnym.
3. Takie bezkrytyczne działanie wynika zapewne
z przekształcenia się nowożytnej nauki w sektę
religijną.
Posiada już ona wiele dogmatów naukowych,
z którymi nie można polemizować.
Uzależnienie uczonych od grantów oraz lęk przed
napiętnowaniem przez dogmatyczne środowisko,
paraliżuje jakiekolwiek odruchy przyzwoitości.
Ludzkość jest przekonana, że skoro już nie płoną
stosy , to panuje powszechna swoboda myślenia.
4. Niutonowskie prawo powszechnego ciążenia jest
w istocie prawem powszechnego odpychania się
materii.
5. W przypadku kiedy najmniejsze cząstki materii od-
pychają się od siebie ,niemożliwe jest istnienie
jakichkolwiek ciał niebieskich.
6. Teoria Wielkiego Wybuchu we fragmencie, który
dotyczy koncentracji się materii jest pozbawiona
podstaw fizycznych oraz logicznych.
7. W astronomii powszechnie stosuje się metodę
zakładającą równowagę pomiędzy siłą grawitacyj
nego przyciągania się ciał, a siłą odśrodkową wyni–
kającą z ruchu obiektów kosmicznych po torach
eliptycznych lub kołowych.
Obie siły posiadają przeciwne kierunki działania.
W przypadku kiedy siła grawitacji jest siłą odpycha-
nia to jej kierunek działania jest zgodny z kierun -
kiem siły odśrodkowej.
W takiej sytuacji nie jest możliwy ruch planet wo
kół Słońca, ani także krążenie satelitów wokół
Ziemi, ponieważ zostałyby one odrzucone w Kos-
mos.
8. Nie mogą mieć miejsca ruchy obrotowe galaktyk
jak również mega galaktyk we Wszechświecie.
9. Z pobieżnych analiz wynika, iż łatwiej jest odkryć
nowy system astronomiczny, który będzie zgodny z
grawitacyjnym przyciąganiem materii, niźli wymy-
ślić nową teorię grawitacyjną poprawnie opisującą
przyciąganie materii w Heliocentryźmie.
10. Zamierzam w przyszłości ponownie odnieść się do
tych kwestii, lecz w rozszerzonym zakresie.
11. * Wzór Izaaka Newton na przyciąganie grawitacyjne
materii powinien być potwierdzany przez oblicze-
nia grawitacyjne, w których on występuje.
To jednak nie ma miejsca, ponieważ pojawiają się
istotne różnice, które go dyskredytują.
Pełną poprawność uzyskuje w przypadku, kiedy siły
przyciągania grawitacyjnego zastąpimy anty gra-
witacyjnym odpychaniem.
12*. Kolejną przeszkodą do zaakceptowania w nauce
przyciągania grawitacyjnego Newtona jest para-
doks grawitacyjny, który zaprzecza wręcz logiczno-
ści tej teorii.
26.09.2021 * Oznaczone gwiazdką fragmenty zostały
dołączone już po opublikowania
opracowania.
Spis treści.
1. Wstęp.
2.Krótki rys historyczny.
3. Teza.
4. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną
w centralnym polu grawitacyjnym.
5. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną
w polu anty grawitacyjnym.
6. Wyprowadzenie wzoru na potencjał pola
grawitacyjnego.
7. Wyprowadzenie wzoru na potencjał pola
anty grawitacyjnego.
8. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym
polu grawitacyjnym.
8.1. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym
polu grawitacyjnym zgodnym z obowiązującą
teorią.
8.2. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym
polu grawitacyjnym przy pomocy rachunku
całkowego.
9. Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty
grawitacyjnym.
9.1 Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu
anty
grawitacyjnym z zastosowaniem energii
potencjalnej.
9.2. Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty
grawitacyjnym przy pomocy rachunku
całkowego.
10. Grawitacyjny paradoks Izaaka Newtona.
11. Wnioski.
1.Wstęp.
Już od dłuższego czasu usiłuję zgłębić niekonsekwen-
cje pojawiające się w interpretacji praw, które pocho-
dzą od prawa powszechnego ciążenia odkrytego przez Izaaka Newtona.
Moje poważne wątpliwości budzą wzory na energię potencjalną, potencjał pola grawitacyjnego oraz pracę
w polu grawitacyjnym
Wątpliwości te wynikają z faktu, iż owe wielkości przyj-
mują niewłaściwe ujemne wartości, a także wzory na
ich wyliczanie są wyprowadzane z uwzględnieniem
tych minusowych wielkości.
Specyfikę tą uważam za niezgodną z elementarną logiką, pomimo uzasadniania jej przez luminarzy nowożytnej nauki.
Podczas analizowania wyprowadzanych wzorów na owe zależności dopatrzyłem się poważnych uchybie logicz- nych oraz fizycznych w nich zawartych.
Po długotrwałych i intensywnych dociekaniach ustali-
łem przyczynę tych wszystkich rozbieżności.
Przez pewien czas, z tego właśnie powodu przeżywałem wstrząs poznawczy , ponieważ w najśmielszy snach nie przyszłaby mi do głowy taka manipulacja naukowa.
Do tej pory byłem przekonany, iż Izaak Newton był niewzruszonym fundamentem nauki.
Okazało się jednak, iż był kolejnym członkiem parady oszustów jaki zafundowała ona ludzkości.
2. Krótki rys historyczny.
Rozwój nowożytnej nauki rozpoczął się od publiko-
wania w 1543 roku, przez Mikołaja Kopernika astrono-micznego dzieła „ O obrotach sfer niebieskich”
Z niezrozumiałych powodów opracowanie to szybko stało się przyczynkiem do podważenia teorii Ptolemeusza, chociaż nie pojawił się w nim najmniejszy powód, który uzasa- dniałby takie podejście.
Dokonała się wówczas w sferach naukowych rewolucja
intelektualna, która zamieniła układ geocentryczny Pto-
lemeusza w heliocentryczny Mikołaja Kopernika.
Ziemia przestała być środkiem Wszechświata a Słońce
stało się centrum naszego Układu Słonecznego.
Nasz glob zaś jedną z kilku planet je okrążających.
Do czasu opublikowania w roku 1687 przez Izaaka
Newtona dzieła „Philosophiae naturalis principia mathematica ” oba układy były używane równorzędnie.
Prawo powszechnego ciążenia, które zdefiniował, dało asumpt do wyznaczenia orbit i mas planet oraz Słońca.
Do pełni szczęścia brakowało jeszcze znajomości stałej grawitacji.
Wzór opisujący przyciąganie się dwóch ciał.
F = GMm/r2 [ N ]
F - siła z jaką przyciągają się dwa ciała [ N ]
G- 6.67259 x 10-11 - stała grawitacji - [ m3/(kg s2)
M - masa ciała [ kg ]
m - masa ciała [ kg ]
r – odległość pomiędzy środkami ciał [ m ]
W 1798 roku Henry Cavendish za pomocy wagi skręceń
dokładnie wyznaczył wartość stałej grawitacji.
Teoria Heliocentryczna od tego momentu zyskała ma-
tematyczno fizyczne podstawy i zapanowała niepodzielnie w astronomii.
Stała grawitacji była jedyną wartością we wzorze Newtona, która posiadała oparcie w eksperymencie
fizycznym.
Uczony ustalił wielkość siły z jaką przyciągają się dwie
określone masy.
Ponieważ zmierzył również odległość pomiędzy nimi,
to ze wzoru Newtona mógł wyliczyć wartość stałej
grawitacji.
G = Fr2 / Mm [ m3/(kg s2)
Stała grawitacji została jednak wyznaczona ze wzo-
ru, który wcale nie jest nieskazitelnie grawitacyjny.
Ostatnie pomiary stałej grawitacji wykazały, iż nie jest
ona stała, lecz zmienia się w czasie.
3.Teza.
Przyjmuję tezę, iż niutonowskie prawo powszechnego ciążenia jest powszechnym prawem odpychania się materii. Poprawna jego interpretacja jest sprzeczna z tym co przez kilka wieków wmawiały nam naukowe oraz światowe elity.
Według jego zasad nie może istnieć żadne ciało niebie-
skie jak i jakikolwiek inny układ oparty o taką zasadę.
W opracowaniu tym wykażę, iż wzory na pracę oraz energię potencjalną jak i potencjał pola grawitacyjnego
są słuszne jedynie przy założeniu, że prawo Newtona dotyczy odpychania się materii.
Nie zdecyduję się na kolejną tezę, wypływającej z poprzedniej, iż nie żyjemy w Układzie Słonecznym.
Na pewno uprawniona jest jednak opinia , iż powinna zostać opracowana nowa teoria grawitacji, która uzasadniałaby takie przekonanie.
W przypadku niemożności spełnienia tego wymogu,
zaistnieje konieczność stworzenia nowej teorii opisują-
cej budowę Kosmosu.
Po prawie pięciu wiekach nauka cofa się do czasów antycznych.
Stanisław Ignacy Witkiewicz zakwalifikowałby takie
zdarzenie do kabaretu metafizycznego ludzkości.
4. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną
w centralnym polu grawitacyjnym.
Energia potencjalna w centralnym polu grawitacyjnym jest równa ilości pracy jaką trzeba wykonać podczas przemieszczenia ciała o masie m, z odległości r od środka masy M ( wytwarzającej pole grawitacyjne ) do nieskończonej odległości od tej masy . Przyjęcie takiego założenia pozwala na odniesienie potencjału istniejącego w punkcie nieskończenie odległym od masy M, gdzie jego wartość jest równa 0, do punktu odległego od masy M o r.
Działanie takie można zapisać za pomocą poniższe-
go wzoru.
ΔEp = Ep∞ - Epr = Wr∞
ΔEp – różnica energii potencjalnej
Epr – energia potencjalna w odległości r od masy M
Ep∞ - energia potencjalna w nieskończoności
Wr∞ - praca potrzebna do przesunięcia ciała o masie
m z odległości r od masy M do nieskończoności.
ΔEp = Ep (∞ ) - Ep (r) = Wr∞ =∞r∫ Fdr =
=∞r∫(GMm)/r2 dr = - (GMm)/r ]∞r =
= - (-GMm)/r ] ∞ r = (GMm)/r ] ∞ r =
= GMm (1/∞ -1/r ) = GMm/ ( 0 – 1/r ) =
= - GMm/r
Ep = - GMm/r [ - J/kg ]
Tak wygląda wzór na obliczenie energii potencjalnej,
istniejącej w dowolnym punkcie centralnego pola
grawitacyjnego.
Wartość energii wyliczona w ten sposób jest ujemna.
W rozumieniu fizycznym nie może ona być energią potencjalną.
Taki wzór został jednak przyjęty w fizyce do obliczania wartości energii potencjalnej w centralnym polu grawitacyjnym.
Pozwala on ukryć prawdę, że energia potencjalna maleje wraz z oddalaniem się od centrum pola grawitacyjnego.
Dzięki znakowi minus przed wzorem, energia potencjalna na każdej kolejnej orbicie, licząc od masy M, wzrasta w stosunku do niższej orbity.
Jej wartość jest jednak zawsze ujemna.
Proszę w przystępny sposób wyjaśnić, jak można sobie wyobrazić energię, której jest mniej niż nic i to jeszcze o określoną wartość?
5. Wyprowadzenie wzoru na energię potencjalną w
polu anty grawitacyjnym.
Przyjmuję, iż siła z jaką oddziałują na siebie dwa cia-
ła jest siłą odpychającą, czyli anty grawitacyjną.
.W takim przypadku energia potencjalna w centralnym polu anty grawitacyjnym będzie równa pracy jaką należy
wykonać przy zbliżaniu ciał do siebie.
Założę, że pracę tą wykonamy przesuwając ciało o masie m z nieskończoności do punktu odległego od ciała M o odległość r.
ΔEp = Ep (r) - Ep (∞ ) = W∞r = ∞r∫ Fdr =
= r∞∫ (GMm)/r2 dr = [ (-GMm)/r ]r∞ =
= - GMm ( 1/∞ - 1/r ) = -GMm ( 0 - 1/r ) = =GMm/ r
Ep = GMm/r [ J/ kg ]
Uwagi.
Energia potencjalna obliczona w ten sposób jest
dodatnia, czyli mogąca realnie istnieć.
W polu grawitacyjnym o takich cechach, jej wartość
będzie zmieniała się w odmienny sposób, niż zostaliśmy
do tego przyzwyczajeni.
Będzie wzrastała wraz ze zmniejszaniem się orbity, a malała w trakcie oddalania się od centrum pola grawitacyjnego.
Ponieważ jej wartość jest większa na niższej orbicie w stosunku do wyższej, dlatego ciała z jej powierzchni
powinny oddalać się od niej.
Zniknie siła, która wiąże grawitacyjnie materię.
Stąd wziął się zapewne pomysł na dołączenie znaku minus przed wzorem, aby uchronić Ziemię oraz cały Układ Słoneczny przed dezintegracją.
Cel zaiste chwalebny, a szczególnie dla ugruntowania ciemnoty i zabobonu w astronomii oraz nauce.
6. Wyprowadzenie wzoru na potencjał pola
grawitacyjnego.
Potencjałem pola grawitacyjnego nazywamy stosu-
nek energii potencjalnej grawitacji ciała do jego masy.
V = Ep / m
V = (- GMm / r ) / m
V = - GM/r [ - J / kg ]
V – potencjał pola grawitacyjnego [ -J/ kg ]
Uwagi.
W ujęciu klasycznym potencjał pola grawitacyjnego
jest ujemny, ponieważ do wyprowadzenia tego wzoru
wykorzystuje się wzór na ujemną energię potencjalną w
centralnym polu grawitacyjnym.
7. Wyprowadzenie wzoru na potencjał pola
anty grawitacyjnego.
V = Ep / m
V = ( GMm / r ) / m
V = GM/r [ J / kg ]
Uwagi.
Wzór na potencjał pola grawitacyjnego wyprowadzony według takich założeń wykazuje dodatnią jego wartość. Wzrasta on w miarę zbliżania się do masy tworzącej anty grawitacyjne pole.
8. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym
polu grawitacyjnym.
Zaprezentuję poniżej różne sposoby wyprowadzenia
owej zależności w centralnym polu grawitacyjnym.
Ostateczny efekt tego działania będzie zależny od me-
tody jaką wykorzystam do tego celu.
Pracę w centralnym polu grawitacyjnym wykonujemy podczas przemieszczania masy w tym polu.
Kiedy dokonujemy tej czynności oddalając od siebie oba, lub jedno z ciał to praca jest dodatnia, ponieważ wykonuj- emy ją w kierunku przeciwnym do zwrotu pola grawita- cyjnego.
W ( r1→ r2 ) = G m1m2 ( 1/ r1 – 1/ r2 )
W ( r1→ r2 ) - praca wykonana przez siłę zewnętrzną
równoważącą siłę grawitacji, przy przemieszczaniu
mas punktowych m1 , m2 , z odległości r1 na odległość
r2 .
m1 , m2 - masy ciał [kg ]
r1 - początkowa odległość pomiędzy ciałami [ m ]
r2 – końcowa odległość pomiędzy ciałami [ m ]
r1 < r2
8.1. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym
polu grawitacyjnym zgodnym z obowiązującą
teorią.
W ( r1→ r2 ) - praca wykonana przez siłę zewnętrzną
równoważącą siłę grawitacji, przy przemieszczaniu
mas punktowych m1 , m2 , z odległości r1 na odległość
r2 .
W ( r1→ r2 ) = Ep ( r2 ) – Ep ( r1 )
W ( r1→ r2 ) = (- Gm1m2 / r2 ) - ( - Gm1m2 / r1 ) =
= ( Gm1m2 / r1 ) – ( Gm1m2 / r2 )= Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )
W ( r1→ r2 ) = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 ) > 0
Uwagi.
Powyższy wzór jest zgodny ze stanem faktycznym.
Praca obliczona podczas oddalania mas od siebie po-
siada wartość dodatnią. Nie można jednak pominąć faktu, iż został on wypro-wadzony z wykorzystaniem ujemnej energii potencjalnej na obu orbitach.
Z tego powodu nie jest on wiarygodny.
8.2. Wyprowadzenie wzoru na pracę w centralnym
polu grawitacyjnym przy pomocy rachunku
całkowego.
W r1 –r2 = r2r1∫ Fdr
Wr1 → r 2 =r2r1∫(GMm)/r2 dr = (-GMm)/r ]r2r1 =
- (-GMm)/r ]r1r2 = GMm)/r ]r1r2 = = GMm ( 1/r2 – 1/r1 )
Wr1→r2 = GMm(1/r2 –1/r1 ) < 0 [-J ]
Uwagi.
Ta metoda wyprowadzenia wzoru na pracę w cent-
ralnym polu grawitacyjnym jest oczywista i najprostsza.
Nie dokonuje się jednak takiej operacji z powodu uzys-
kania wzoru, który w jednoznaczny sposób wykazuje, iż
praca wykonana w trakcie przemieszczania ciała z niż-
szej orbity na wyższą jest ujemna.
Jest to całkowicie sprzeczne z obserwacją, dlatego dla
uniknięcia kompromitacji wykonuje się takie działania
z wykorzystaniem energii potencjalnej, która również
jest wykazana z ujemną wartością.
Dla Izaaka Newtona sprawy te nie były tajemnicą, po-
nieważ był on współtwórcą rachunku całkowego oraz
różniczkowego i wykorzystywał go w swoich pracach
naukowych.
9. Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty gra-
witacyjnym.
9.1 Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty grawi-
tacyjnym z zastosowaniem energii potencjalnej.
W ( r2→ r1 ) - praca wykonana przez siłę zewnętrzną równoważącą siłę grawitacji, przy przemieszczaniu mas punktowych m1 , m2 , z odległości r2 na odległość r1 .
r1 < r2
W ( r2→ r1 ) = Ep ( r1 ) – Ep ( r2 )
W ( r2→ r1 ) = Gm1m2 / r1 - Gm1m2 / r2 =
= Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )
W ( r2→ r1 ) = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 ) > 0 [ J ]
Uwagi.
Praca wykonywana w polu anty grawitacyjnym,
wyliczona przy pomocy energii potencjalnej posiada
wartość dodatnią.
9.2 Wyprowadzenie wzoru na pracę w polu anty gra-
witacyjnym przy pomocy rachunku całkowego.
W r2 →r1 = r1r2∫ Fdr
W r2 →r1 =r1r2∫(GMm)/r2 dr = - (GMm)/r ]r1r2 =
= -GMm ( 1/r2 – 1/r1 ) = GMm ( 1/r1 – 1/r2 )
Wr1-r2 = GMm(1/r1 –1/r2 > 0
Uwagi.
Wzór na pracę wykonaną w polu anty grawitacyjnym za pomocą rachunku całkowego jest zgodny
z logiką, ponieważ praca wyliczona za jego pomocą przyjmuje wartości dodatnie.
10. Grawitacyjny paradoks Izaaka Newtona.*
Kilka dni po opublikowaniu tego opracowania spos-
trzegłem, iż grawitacja Newtona obciążona jest jeszcze
jedną nielogicznością.
Związana jest ona z niekonsekwentnym operowaniem
pracą w polu grawitacyjnym.
Energia potencjalna w centralnym polu grawitacyj-nym jest równa ilości pracy jaką trzeba wykonać pod-czas przemieszczenia ciała o masie m, z odległości r od środka masy M ( wytwarzającej pole grawitacyjne ) do nieskończonej odległości od tej masy .
ΔEp = Ep∞ - Epr = Wr∞
Wr∞ =∞r∫ Fdr =∞r∫(GMm)/r2 dr = - (GMm)/r ]∞r = =- (-GMm)/r ] ∞ r = (GMm)/r ] ∞ r = GMm (1/∞ -1/r ) =
= GMm/ ( 0 – 1/r ) = - GMm/r < 0
Wartość wykonanej pracy jest ujemna.
Pracę w centralnym polu grawitacyjnym wykonuje-my podczas przemieszczania masy w tym polu.
Przemieszczenia dokonujemy od centrum pola w kie -
runku nieskończoności.
Wartości r1 oraz r2 dotyczą jednak odległości znacznie mniejszych od tych położonych w nieskończoności.
r1 < r2
W ( r1→ r2 ) = Ep ( r2 ) – Ep ( r1 )
W ( r1→ r2 ) = (- Gm1m2 / r2 ) - ( - Gm1m2 / r1 ) =
= ( Gm1m2 / r1 ) – ( Gm1m2 / r2 )= Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 )
W ( r1→ r2 ) = Gm1m2 ( 1/r1 – 1/r2 ) > 0
Wartość wykonanej pracy jest dodatnia.
Uwagi.
Kiedy oblicza się pracę w polu grawitacyjnym to sto-
suje się identyczną zasadę dla obu przypadków.
Wykonuje się ją od centrum pola grawitacyjnego w kie-
runku na zewnątrz , czyli w stronę nieskończoności.
Logicznym jest, iż w tej sytuacji praca wykonywana w ten sposób powinna posiadać ten sam charakter fizy-
czny. Jej wartości powinna być dodatnie.
Uzyskujemy jednak jej przeciwstawne wielkości, uje-mną oraz dodatnią.
Uważam to za ogromny paradoks grawitacyjny.
Jest to chyba największy paradoks naukowy z jakim się
spotkałem w swoim życiu.
Charakter pracy w centralnym polu grawitacyjnym za-
leży od odległości od centrum tego pola.
Przy przemieszczaniu masy w nieskończoność, praca niezauważalnie zamienia się w ujemną.
Pozostaje jeszcze ustalić położenie tego niezwykłego
miejsca we Wszechświecie.
11. Wnioski.
1. Z powyżej zaprezentowanych wyliczeń wynika, iż
pełną zgodność parametrów fizycznych dotyczą-
cych oddziaływań pomiędzy masami uzyskujemy
jedynie w przypadku, kiedy grawitację zastąpimy
anty grawitacją.
2. Współczesna nauka bez najmniejszego zażenowa-
nia obnosi się ujemnymi potencjałami, energiami
potencjalnymi oraz zmanipulowaną pracą w po-
lu grawitacyjnym.
3. Takie bezkrytyczne działanie wynika zapewne
z przekształcenia się nowożytnej nauki w sektę
religijną.
Posiada już ona wiele dogmatów naukowych,
z którymi nie można polemizować.
Uzależnienie uczonych od grantów oraz lęk przed
napiętnowaniem przez dogmatyczne środowisko,
paraliżuje jakiekolwiek odruchy przyzwoitości.
Ludzkość jest przekonana, że skoro już nie płoną
stosy , to panuje powszechna swoboda myślenia.
4. Niutonowskie prawo powszechnego ciążenia jest
w istocie prawem powszechnego odpychania się
materii.
5. W przypadku kiedy najmniejsze cząstki materii od-
pychają się od siebie ,niemożliwe jest istnienie
jakichkolwiek ciał niebieskich.
6. Teoria Wielkiego Wybuchu we fragmencie, który
dotyczy koncentracji się materii jest pozbawiona
podstaw fizycznych oraz logicznych.
7. W astronomii powszechnie stosuje się metodę
zakładającą równowagę pomiędzy siłą grawitacyj
nego przyciągania się ciał, a siłą odśrodkową wyni–
kającą z ruchu obiektów kosmicznych po torach
eliptycznych lub kołowych.
Obie siły posiadają przeciwne kierunki działania.
W przypadku kiedy siła grawitacji jest siłą odpycha-
nia to jej kierunek działania jest zgodny z kierun -
kiem siły odśrodkowej.
W takiej sytuacji nie jest możliwy ruch planet wo
kół Słońca, ani także krążenie satelitów wokół
Ziemi, ponieważ zostałyby one odrzucone w Kos-
mos.
8. Nie mogą mieć miejsca ruchy obrotowe galaktyk
jak również mega galaktyk we Wszechświecie.
9. Z pobieżnych analiz wynika, iż łatwiej jest odkryć
nowy system astronomiczny, który będzie zgodny z
grawitacyjnym przyciąganiem materii, niźli wymy-
ślić nową teorię grawitacyjną poprawnie opisującą
przyciąganie materii w Heliocentryźmie.
10. Zamierzam w przyszłości ponownie odnieść się do
tych kwestii, lecz w rozszerzonym zakresie.
11. * Wzór Izaaka Newton na przyciąganie grawitacyjne
materii powinien być potwierdzany przez oblicze-
nia grawitacyjne, w których on występuje.
To jednak nie ma miejsca, ponieważ pojawiają się
istotne różnice, które go dyskredytują.
Pełną poprawność uzyskuje w przypadku, kiedy siły
przyciągania grawitacyjnego zastąpimy anty gra-
witacyjnym odpychaniem.
12*. Kolejną przeszkodą do zaakceptowania w nauce
przyciągania grawitacyjnego Newtona jest para-
doks grawitacyjny, który zaprzecza wręcz logiczno-
ści tej teorii.
26.09.2021 * Oznaczone gwiazdką fragmenty zostały
dołączone już po opublikowania
opracowania.
