Horyzont potwierdza Niebocentryzm.

https://niebocentryzm.blogspot.com/2019/04/horyzont-potwierdza-niebocentryzm.html

                                                                                                                                   14.04.2019

Dzisiejsza niedziela rozpoczyna Wielki Tydzień.

                          Spis treści.

      1.Wstęp.

      2.  Wikipedia o horyzoncie w Heliocentryźmie.

      3. Horyzont w Niebocentryźmie.

      4.  Istota pomiaru udowadniającego kształt

           Ziemi.     

      5. Pomiar ustalający kształt Ziemi.

      6. Ustalenie kształtu Ziemi.

     7.Test potwierdzający poprawność przepro-

                 wadzonego eksperymentu.

      8. Dokładność pomiarów.

      9. Pomiar horyzontu w samolocie.

   10. Wnioski.

 

                        1. Wstęp.

      Minęło już ponad  dwa miesiące od kiedy opublikowa-

łem opracowanie  ,, Heliocentryzm Kosmicznym oszustwem” . Przedstawiłem w nim między innymi sposoby

stalenia kształtu  Ziemi.

Dla przeciętnego człowieka są one jednak poza techni-cznymi  i finansowymi możliwościami. Dlatego nieustannie  poszukuję prostszej metody rozwiązania tego problemu.

Ciągle sobie powtarzam, iż musi ona istnieć, ponieważ na pewno Panu Bogu zależało, żeby ludzie już wcześniej

ustalili na jakim świecie przebywają.

Przewidział On doskonale wielkie oszustwa jakich

dopuszczą się zdemoralizowani uczeni i ich protektorzy.

Prostota rozwiązania która mi przyszła do głowy

jest aż szokująca. Ludzkość powinna już to zrozumieć kilka stuleci wcześniej.

Nie są konieczne super szybkie komputery, ani sztuczna inteligencja, jak i aparatura warta miliardów dolarów.

W ostatnich dziesięcioleciach badania astronomiczne i astrofizyczne przynajmniej tym się charakteryzują.

     2.  Wikipedia o horyzoncie w Heliocentryźmie.

     Horyzont- okrąg powstały w wyniku przecięcia sfery niebieskiej na dwie części, wyznaczający granicę miedzy przestrzenią widoczną a zasłoniętą przez Ziemię.

Płaszczyzna horyzontu jest zawsze prostopadła do lokalnej osi pionu.

     Wyróżnia się :

    Horyzont astronomiczny- okrąg wielki na sferze

niebieskiej, którego płaszczyzna jest prostopadła do osi pionu.

  - horyzont prawdziwy- okrąg będący wspólną częścią podstawy stożka o wierzchołku na wysokości oka obserwatora i powierzchni Ziemi.  Horyzont prawdziwy jest obniżony względem horyzontu astronomicznego o kąt zależny od wysokości obserwatora nad powierzchnią ziemi.

W nawigacji horyzont prawdziwy nazywa się geometrycznym

           Rys.1

      r – promień Ziemi

      α – kąt pomiędzy horyzontem astronomicznym

             a prawdziwym

      H- wysokość nad powierzchnią Ziemi

      l – odległość  do horyzontu prawdziwego

      l_n  - odległość do horyzontu astronomicznego

           we wklęsłej Ziemi

      l =( 2rH – H² )^0,5

      l_n = ( 2rH + H² )^0,5

 

      α = arc cos[ r/ (r + H ) ]

     

Wielkość obniżenia horyzontu prawdziwego dla

obserwatora na ziemi jest niewielka i wynosi 2-3 minut łuku, dlatego jest trudna do zauważenia.

Podczas lotu samolotem na wysokości 11000 metrów obniżenie to wynosi prawie 3⁰. 

        3. Horyzont w Niebocentryźmie.

     W teorii Ziemi pustej wewnątrz istnieje jedynie

horyzont astronomiczny. Wyznacza go płaszczyzna, prostopadła do promienia Ziemi w miejscu obserwacji.  Horyzont  jest zawsze na poziomie oczu obserwatora i wyznacza poziom.

      

      4.  Istota pomiaru udowadniającego kształt

           Ziemi.     

    Istota ustalenia kształtu naszej planety polega na ustaleniu wzajemnego położenia względem siebie obu horyzontów.

Potwierdzeniem teorii heliocentrycznej będzie wykazanie istnienia kąta pomiędzy horyzontem astronomicznym a geometrycznym.

Dowodem wykazującym prawdziwość teorii niebocentrycznej będzie zerowy kąt pomiędzy obydwoma horyzontami.

              5. Pomiar ustalający kształt Ziemi.

     W celu przeprowadzenia tego eksperymentu zbudowałem prosty przyrząd.

           Rys.2

Składał się on z drewnianego słupka, do którego przykręciłem za pomocą śruby listewkę. Zastosowanie połączenia śrubowego umożliwia obracanie listewką w celu jej pionowego ustalenia.

Do listewki przykręciłem głowicę obrotową, na której

umieściłem poziomnicę. Śruba regulacyjna mechanizmu pozwala manipulować poziomnicą w kierunku pionowym

Pomiar jest naprawdę bardzo prosty. Wystarczy w wybranym miejscu wbić w grunt drewniany słupek, tak aby poziomnica była skierowana w stronę mierzonego horyzontu.

Następnie ustawić pionowo listewkę i zablokować ją w tym położeniu śrubą.

Po dokonaniu wyżej wymienionych czynności można już przystąpić do pomiaru właściwego.

Staramy się ustawić poziomnicę tak, aby jej górna powie-

rzchnia pokrywała się z linią horyzontu.

Inaczej mówiąc, celujemy górną powierzchnią poziomnicy w linię horyzontu.

Po uzyskaniu zgraniu obu wartości blokujemy śrubą regulacyjną ustalone położenie poziomnicy.

Ocena pomiaru  polega na sprawdzeniu jakie położenie przyjęła poziomnica względem horyzontu.

Oceniamy wskazanie pęcherzyka powietrza w libelli poziomnicy.

W przypadku gdy wskaże on, iż poziomnica jest odchylona od kierunku poziomego i skierowana ku ziemi, w stronę horyzontu, to oznacza, iż pomiaru dokonywaliśmy na powierzchni okrągłej Ziemi.

W sytuacji, kiedy pęcherzyk powietrza potwierdzi poziome ustawienie poziomnicy, to wynik jednoznacznie dowiedzie, iż pomiaru dokonywaliśmy we wnętrzu Ziemi.

     Niech nikt z tego powodu nie popadnie w rozterkę egzystencjalną, ponieważ tak fundamentalna prawda może zależeć od maleńkiego pęcherzyka powietrza. Dla zrównoważenia przekazu proponuję odnieść się do dowodu, który wykorzystali uczeni dla wykazania Wielkiego Wybuchu.

Jest nim niewielki kawałek szkła.

                6. Ustalenie kształtu Ziemi.

     Mając przygotowany przyrząd astronomiczny oczekiwałem na pogodny i słoneczny dzień, który powinien wypaść w sobotę.

Idealne warunki zapanowały 2 marca, dlatego wraz z moim współpracownikiem, Jerzym Muzyką,

pojechaliśmy nad morze. Wybraliśmy miejsce, gdzie istniał wysoki klif nad jego brzegiem.

Pierwszego pomiaru dokonaliśmy na plaży tuż nad

samą wodą. Pomiar przeprowadziliśmy na wysokości około 2,4 metra nad powierzchnią morza.

Po wbiciu słupka w piasek, ustaliliśmy pion na listewce i zablokowaliśmy ją śrubą.

Następnie umocowaliśmy poziomnicę na obrotowej głowicy.

Wykorzystaliśmy poziomnicę o długości 2000 mm.

Jej dokładność wynosiła 0,5mm/m. długości.

Wybraliśmy taką długą poziomnicy w celu zwiększ-

enia dokładności jej ustawienia względem linii

horyzontu.

Sam pomiar przebiegał zgodnie z opisem wcześniej zaprezentowanym.

Każdy z nas wykonał po trzy pomiary.

Wszystkie były ze sobą zgodne i potwierdziły, iż istnieje tylko jeden horyzont – astronomiczny.

W tym przypadku  nie jest to nic nadzwyczajnego, ponieważ na tej wysokości kąt teoretyczny pomiędzy obydwoma horyzontami jest bliski zero.

Chcąc wykazać tą różnicę należałoby skonstrouować niezmiernie precyzyjny  układ pomiarowy.

     Osiągnięty rezultat podbudował nas jednak ogromnie dlatego z wielkim zapałem wypatrywaliśmy najwyższego miejsca nad brzegiem morza.

Po ustaleniu tego punktu przenieśliśmy tam nasz

przyrząd astronomiczny.

Szacunkowa wysokość ustawienia poziomicy nad poziomem morza wynosiła około 25 metrów  Wykonaliśmy w tym uroczym zakątku identyczne pomiary z tymi przeprowadzonymi na plaży.

Nie pojawiła się najmniejsza różnica po między mierzonym horyzontem geometrycznym a astro-nomicznym.                                                          Kąt teoretyczny pomiędzy obydwoma horyzon-tami w Teorii Heliocentrycznej powinien wynosić;

        α = arc cos[ r/ (r + H ) ]

      r- 6371,221 km. – promień Ziemi

      H – 0.025 km.  - wysokość nad poziomem

                                   morza   

     α = arc cos[ 6371,221/(6371,221 + 0,025)]

      α = 0,161⁰  

Jest on już znacznie większy od kąta dokładności poziomnicy, który wynosi 0,0286⁰.

W tej sytuacji możliwe jest już dostrzeżenie minimalnego odchylenia poziomnicy od poziomu horyzontu astronomicznego.

     Obliczenie odległości do horyzontu w przypa-

dku kulistej Ziemi.

                l =( 2rH – H² )^0,5 

       l = (2x 6371,221x0,025 – 0,025² )^0.5

           l = 17848,3 m. 

     Obliczenie odległości horyzontu w Niebocentry-

źmie.

                   l_n = ( 2rH + H² )^0,5

             l_n = ( 2x 6371,221x0,025 + 0.025² )^0,5

             l_n = 17848,3 m.

     Odległość horyzontu astronomicznego i geometrycz-

nego, dla niewielkich wysokości, w obu teoriach jest

przybliżona i wylicza się je z podobnych wzorów

        7.Test potwierdzający poprawność przepro-

                 wadzonego eksperymentu.

     Dla zweryfikowania wyników uzyskanych w przeprowadzonych obserwacjach nie trzeba się wcale o dwoływać się do skomplikowanych obliczeń.

W celu zweryfikowania dokładności użytej w doświadczeniu poziomnicy wystarczy przeprowadzić z nią kolejny eksperyment, ale nie w terenie, lecz na

stanowisku pomiarowym.

Owym laboratorium może być zwykły stół. Należy jednak na początku ustawić jego blat w pozycji poziomej.

Na stole kładziemy naszą poziomnicę i podkładamy pod jej jeden z końców podkładkę o określonej

grubości. Może to być drut, lub inny przedmiot.

Wysokość tej podkładki obliczamy dla długości użytej w pomiarach poziomnicy oraz wysokości na

jakiej dokonywaliśmy pomiarów.

W naszym przypadku wielkości te będą wynosiły:

    Długość poziomnicy 2000 mm.

   Wysokość nad powierzchnią morza – 25 m.

    Kąt pomiędzy horyzontem astronomicznym, a    geometrycznym – α = 0,161⁰ 

   Pod tym kątem powinna być pochylona poziomnica ukierunkowana na horyzont w heliocentryźmie.

Dla tego warunku obliczę jak wysoko należy unieść koniec poziomnicy, aby taki kąt uzyskać.

               x = tg0,161⁰ x 2000 [mm]

               x = 0,00281 x 2000

               x = 5,62 [mm]

Podkładamy pod jeden z końców naszej poziomnicy, położonej na wypoziomowanym stole, podkładkę o wyliczonej grubości. Obserwujemy następnie ustawienie pęcherzyka powietrza pomiędzy kreskami pomiarowymi libelli.

W przypadku gdy pęcherzyk powietrza nie ustawi

się równo pomiędzy nimi to będzie świadczyło, iż nasza poziomnica jest dostatecznie dokładna dla wykonania pomiaru horyzontu na tej wysokości.

W celu całkowitego upewnienia się co do dokładności pomiarów, należy obrócić poziomnicę o 180⁰

i w tym samym miejscu dokonać jeszcze jednej obserwacji. Jeśli stwierdzimy, iż pęcherzyk wychylił się o tą samą wartość to możemy z czystym sumieniem potwierdzić poprawność pomiarów.

     Z największą radością informuję czytelników tego bloga, że pomiar na stanowisku pomiarowym wykazał wyraźne przesunięcie się pęcherzyka powietrza pomiędzy kreskami zaznaczonymi na rurce libelli.

Przesunięcie pęcherzyka powietrza wyniosło około

1,5 mm.

Ponieważ libella poziomnicy zareagowała na tak małe pochylenie poziomnicy, to również powinna

się ona odchylić, gdyby istniały dwa horyzonty.

    W tej sytuacji nie powinienem powstrzymywać się od stwierdzenia, iż brak w bezpośredniej obserwacji istnienia jakiegokolwiek kąta pomiędzy horyzontem astronomicznym a geometrycznym jednoznacznie potwierdza tezę o oszustwie Teorii Heliocentrycznej.

Jest jednocześnie logicznym dowodem ,iż żyjemy we wnętrzu kuli, a nie na jej powierzchni zewnętrznej.

                     8. Dokładność pomiarów.

     Pozornie mogłoby się wydawać, iż dokładność pomiarów zaproponowanej przeze mnie metodzie jest bardzo mała. Nie jest to jednak tak oczywiste, jak by się mogło wydawać na pierwszy rzut oka.

Gdybyśmy pragnęli ustalić poziom horyzontu wykorzystując do tego celu poziom wskazany przez poziomnicę to popełnilibyśmy faktycznie spory błąd.

Dla kulistej Ziemi i pustej wewnątrz, horyzont obserwowany z wysokości 25 metrów powinien być widoczny w odległości  17084,3 m.

Maksymalny błąd jego wysokości powinien wynosić  8,542 m.

Możemy go wyliczyć z prostej zależności.

            1[m] – 0,0005[ m]       dokładność poziomnicy

             17084,3 [m] - x [m]

            x = 17084,3x0,0005/ 1

             x = 8,542 m

Jak widzimy jest to spora wielkość, której wartość wynika jedynie z dużej odległości do linii horyzontu.

Kiedy celujemy poziomnicą w horyzont, to popełniamy niewielki błąd, zależny jedynie od celności naszego oka. Linia horyzontu jest wąska, dlatego łatwo ją można dokładnie namierzyć.

Przyjmijmy, iż błąd zgrania poziomnicy z linią horyzontu może wynosić maksymalnie 0,005 metra.

Możemy ułożyć wówczas kolejną proporcję.

                   17084,3 [m]    -  0.005 [m] 

                          1 [m]  - y [m]

             y = 0,005x1/17084,3

                 y = 0,000293 mm

Otrzymamy wówczas dokładność pomiaru wynoszącą      0,000293mm / m. , co odpowiada błędowi kątowemu 1,66⁰x 10^-5.

Przy odniesieniu tej dokładności do wielkości kąta pomiędzy horyzontem niebieskim a geometrycznym [0,161⁰] możemy skłonić się ku tezie, iż pomiar został przeprowadzony z nadzwyczajną precyzją.

             9. Pomiar horyzontu w samolocie.

     Będąc jednak realistą uważam, iż kolejne pomiary tą metodą powinny  również zostać przeprowadzone na pokładach transkontynentalnych samolotów.

Takie statki powietrzne przemieszczają się na wysokości około 12000 m nad ziemią.

Trasa lotu powinna przebiegać nad oceanem lub morzem. Pomiar winny być przeprowadzony przy bardzo dobrej widoczności.

Odległość lini horyzontu na tej wysokości wynosi

391,2 km.

Kąt zawarty pomiędzy linią horyzontu niebieskiego

a teoretycznego wyniesie  3,51⁰.

Jest to już wartość dostrzegalna gołym okiem.

Pomiaru możemy dokonać poziomnicą nie krótszą,

niż 0,5 metra długości.

Dokładność jej powinna wynosić 0,5mm/m.

Do ustalenia położenia poziomnicy możemy użyć fotela lub jakiegoś blatu stolika.

Poziomowania dokonujemy przesuwając pod jednym z końców ustawionej poziomnicy zapałkę lub inny drobny przedmiot.

Celując górną powierzchnią poziomnicy w linię horyzontu dążymy do ich wzajemnego zgrania.

Po dokładnym zgraniu obu wielkości sprawdzamy

położenie pęcherzyka powietrza pomiędzy kreskami na libelli.

Pomiary powinniśmy powtórzyć wielokrotnie, a

uzyskane wyniki przesłać do sieci, najlepiej w formie filmu.

     Ponieważ nie możemy liczyć na wiarygodne obserwacje z Kosmosu, to wyniki pomiarów na wysokości 12000 metrów nad ziemią są jedną z najwiarygodniejszych metod pozwalających na ustalenie miejsca naszego życia na planecie Ziemia.

                       10. Wnioski.

     Opracowanie to wpisuje się w ciąg moich działań usiłujących zrozumieć  elementarną prawdę o miejscu naszego życia na tym bożym świecie.

Dążąc do jak najprecyzyjniejszego potwierdzenia moich tez o błędności teorii heliocentrycznej staram się wykorzystać każdą możliwą sytuację do potwierdzenia moich wniosków.

W tym celu zamierzam przeprowadzić kolejny eksperyment, lecz tym razem na wysokości aż

ponad 130 metrów nad poziomem morza.

Na tą chwilę muszę jeszcze  jednak poczekać do maja.                                                                          Wyniki tej obserwacji przedstawię w tym wpisie.

Kolejne pomiary mogą jedynie potwierdzić i upowszechnić pomiar przeprowadzony 2 marca 2019 r.

      Potwierdzenie istnienia tylko jednego horyzontu wpisuje się w kolejny dowód negujący Teorię Heliocen-
tryczną.

Za to Niebocentryzm  ma się coraz lepiej.