https://niebocentryzm.blogspot.com/2022/11/anty-heliocentryczny-obrot-ziemi.html
20.11.2022
W dniu dzisiejszym przypada uroczystość,
Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata.
Spis treści.
1. Wstęp.
2. Naukowe interpretacje doby gwiazdowej
oraz słonecznej
3. Teza.
4. Poprawne wyliczenie czasu obrotu Ziemi.
4.1. Przypadek, w którym Ziemia nie podlega
zasadzie zachowania momentu pędu.
4.1.1. Rozpatrzenie czasu trwania doby słonecznej
i gwiazdowej, gdy Ziemia nie obiega Słońca.
4.1.2 . Rozpatrzenie czasu trwania doby słonecznej
i gwiazdowej kiedy Ziemia obiega Słońce.
4.2 . Przypadek, kiedy Ziemia podlega zasadzie
zachowania momentu pędu.
4.2.1. Poprawne wyliczenie czasu obrotu Ziemi
wokół własnej osi.
5. Ustalenie powodu przyjęcia błędnego czasu
dobowego obrotu Ziemi.
6. Teza anty heliocentryczna.
6.1 Noc i dzień, w przypadku kiedy oś Ziemi nie
zachowuje stałego kierunku w przestrzeni.
6.2 Noc i dzień, w przypadku kiedy oś Ziemi
zachowuje stały kierunek w przestrzeni.
6.2.1 Obliczenie długości dnia.
6.2.2. Obliczenie długości nocy.
6.2.3. Obliczenie długości doby jako sumy dnia
i nocy.
7. Obliczenie długości dnia i nocy przy założeniu,
iż czas obrotu planety trwa dobę gwiazdową.
8. Obliczenie długości dnia i nocy przy założeniu,
że czas obrotu planety trwa dobę słoneczną.
9. Eksperyment weryfikujący przyjęte tezy.
10. Wnioski.
1. Wstęp.
Pierwotna wersja tego opracowania dotyczyła jedynie poprawnego wyliczenia czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi. Kiedy, prawie po czterech miesiącach, odkryłem przyczynę, dla której zmanipulowano tę wartość, postanowiłem zaakcentować daleko idący skutek takiego działania.
Zapewne, bez znaczenia naukowego jest ów dzień, w którym pojąłem ten zamysł uczonych, lecz dla prawdy duchowej jest istotny.
Nastąpiło to 15 sierpnia, w Święto Wniebowzięcia
Najświętszej Maryi Panny oraz 102 rocznicę Cudu nad
Wisłą.
2. Naukowa interpretacja doby gwiazdowej oraz
słonecznej.
Interpretacja doby gwiazdowej.
Doba gwiazdowa, czas gwiazdowy między kolejnymi
górowaniami punktu równonocy wiosennej ( punktu
Barana ) i równy okresowi obrotu Ziemi wokół własnej
osi względem gwiazd, czyli 23 godzinom, 56 minutom,
i 4,091 średnim sekundom słonecznym ,lub 86164 sek)
Definicja pochodzi z Wikipedii.
Rys. 1.
S - Słońce
Z - Ziemia
1_ 2 - doba gwiazdowa
1_ 3 - doba słoneczna
Uwagi.
1. Czas trwania doby gwiazdowej jest wyznaczony
przez obserwację astronomiczną i jest poprawny.
2. Czas obrotu Ziemi wokół własnej osi, wynika z
wnioskowania i jest błędny.
Interpretacja doby słonecznej.
Doba słoneczna – okres pomiędzy dwoma kolejnymi
górowaniami Słońca.
Początek doby słonecznej wypada w tym samym mo-
mencie dla wszystkich miejsc leżących na tej samej dłu-
gości geograficznej ( długość doby słonecznej zmienia
się w ciągu roku, średnia długość, przyjęta umownie za stałą wartość wynosi 24 godziny , czyli 86400 sek).
Definicja pochodzi z Wikipedii.
Uwagi.
1. Czas trwania doby słonecznej jest zgodny z uśre-
dnioną obserwacją.
2. Doba słoneczna jest równa obrotowi Ziemi wo-
kół własnej osi, plus dodatkowemu czasowi jej obrotu, w celu ustawienia się względem Słońca w tej samej pozycji jaką posiadała dobę wcześniej.
3. Teza.
Przyjmuję zaskakującą tezę, iż Ziemia nie obiega Słońca.
Mikołaj Kopernik jako pierwszy popełnił ten historyczny błąd . Zadziwiająca jest jednak bierna postawa tysięcy wybitnych uczonych, którzy w przeciągu prawie pięciu-set lat nie potrafili wykazać błędnego dowodzenia wielkiego astronoma.
Gdyby nie fakt, iż układ słoneczny jest naszym najbliższym domem astronomicznym, to całość błędnej kon-
cepcji nowożytnej astronomii uległa już dekompozycji w poprzednim moim opracowaniu dotyczącym precesji
osi obrotów Ziemi*.
Przyjmuję , iż Ziemia wykonuje pełen obrót wokół własnej osi w czasie doby słonecznej, czyli w ciągu
24 godzin , 0,557,53 sek lub 86.400, 557.53 sek.
W dotychczasowych ustaleniach czas ten był równy dobie gwiazdowej wynosił 23 godziny, 56 min i 4,091 sekund.
Wyrażony w sekundach wynosił 86.164 sek .
Okresy doby gwiazdowej i słonecznej pozostają bez
zmian.
Zaakceptowanie takie założenia pozwala bez żadnego
problemu zrównać ze sobą liczbę obrotów naszej pla-
nety wokół Słońca jak i gwiazd.
Wynosi ona 365,2422 dób słonecznych.
Zmiana czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi wiąże
się jednak ze zmianą wielu stałych astronomicznych, jak
i podważeniem wiarygodności naukowej w projekto-
waniu i funkcjonowaniu niektórych działań w Kosmo-
sie.
4. Poprawne wyliczenie czasu obrotu Ziemi.
4.1. Przypadek, w którym Ziemia nie podlega
zasadzie zachowania momentu pędu.
Wersja ta jest czysto teoretyczna, pozwala jednak łatwiej zrozumieć istotę opracowania.
Rys. 2
F1. F2 - fragmenty rysunku
S – środek Słońca
Z – środek Ziemi
G - gwiazda
A – luneta A
B - luneta B
αS - 0.985650 - dobowy kąt obiegu Ziemi wokół
Słońca
4.1.1. Rozpatrzenie czasu trwania doby słonecznej
i gwiazdowej, gdy Ziemia nie obiega Słońca.
Opis ten odnosi się do fragmentu F1 rysunku.
Ziemia obraca się jedynie wokół własnej osi.
Luneta A jest skierowana w stronę Słońca, a luneta B
w kierunku gwiazdy G .
Ponowne ustawienie się obu lunet w pierwotnym kie-
runku nastąpi po wykonaniu przez Ziemię pełnego
obrotu wokół własnej osi.
W takim przypadku doba słoneczna i gwiazdowa były by sobie równe.
Nie istniałyby jednak odniesienia pozwalające ustalić
długość roku słonecznego oraz gwiazdowego.
4.1.2 . Rozpatrzenie czasu trwania doby słonecznej
i gwiazdowej, kiedy Ziemia obiega Słońce.
Opis dotyczy fragmentu F2 rysunku.
Podczas rozpatrywania położenia osi obrotów
względem linii łączącej środek Słońca ze środkiem Zie-
mi, proszę odnosić ją do rzutu osi Ziemi na płaszczyznę
ekliptyki, którą jest płaszczyzna rysunku.
W tym przypadku Ziemia obraca się wokół własnej
osi, jak również obiega Słońce.
Po upływie doby , Ziemia obiegnie Słońce o kąt αS .
Oś obrotu planety nie zmieniła swojego położenia
względem linii SZ, ponieważ kąt pomiędzy nimi nadal wynosi 900 .
Na skutek takiej kinematyki doba słoneczna jest równa
czasowi obrotu Ziemi wokół własnej osi.
Nie można w takim przypadku ustalić czasu trwania
roku słonecznego.
W odniesieniu do gwiazdy G, po upływie doby, linia
SZG uległa załamaniu w punkcie Z o kąt αS .
Wynika z tego, iż doba gwiazdowa jest krótsza od czasu
obrotu Ziemi wokół własnej osi o czas równoważny
jej obrotowi o tenże kąt.
Obliczenie wypadkowego kąta dobowego
obrotu Ziemi względem gwiazdy G.
α G = 3600 – αS [ 0 ]
α G = 3600 – 0,985.650
α G = 359,014.35 0
Obliczenie czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi.
α G = 3600 – αS [ 0 ]
TG = T - TαG [ s ]
TG - 86164 [ s ] doba gwiazdowa
T - czas obrotu Ziemi wokół własnej osi [ s ]
TαG - czas obrotu Ziemi o kąt α [ s ]
T = TG + TαG
T --- 3600 ( proporcja )
TαG ---- αS
T αS = 3600 TαG
TαG = T αS / 360
T = TG + T αS / 360
T - T αS / 360 = TG
T ( 1 - αS / 360 ) = TG
T = TG / ( 1 – αS / 360 )
T = 86.164 / ( 1- 0,985.65 / 360 )
T = 86.400, 557.53 [ s ]
Inny sposób wyliczenia czasu obrotu Ziemi.
TG ----- α G ( proporcja )
T ------ 3600
T = (TG * 3600 ) / α G [ s ]
T = ( 86.164 * 360 ) / ( 359,014.35 )
T = 86.400,557.53 [ s ]
Uwagi.
1. W przypadku kiedy Ziemia obiega Słońce nie podlegając zasadzie zachowania momentu pędu to czas
jej obrotu wokół własnej osi jest równy dobie słonecz-
nej i wynosi 86.400, 557.53 sekund.
2. W astronomii obowiązuje średnia wartość doby słonecznej, która wynosi 86.400 sek.
3. Jest to wynik teoretyczny wynikający z rozważania
nieistniejącego układu astronomicznego.
4.2 . Przypadek, kiedy Ziemia podlega zasadzie
zachowania momentu pędu.
ŻyroskopW – urządzenie do pomiaru lub utrzymywa-nia orientacji przestrzennej, działające na podstawie zasady zachowania momentu pędu. Został wynaleziony przez francuskiego fizyka Jeana Foucaulta w 1852 roku.
Przyrząd demonstrujący efekty żyroskopowe, także nazywany żyroskopem, ma postać krążka, który raz wprawiony w szybki ruch obrotowy zachowuje swoje pierwotne położenie osi obrotu , z niewielkimi ruchami precesyjnymi, które są uwzględniane w określaniu kierunku lub są eliminowane przez tłumienie.
Rys.3
Przypadek ten jest zgodny z astronomiczną interpretacją powstawania doby gwiazdowej i słonecznej.
Oś obrotów Ziemi podczas jej obiegu wokół Słońca jest zawsze skierowana w tym samym kierunku .
Na rysunku obrazuje go gwiazda P - Gwiazda Polarna
W chwili rozpoczęcia pomiarów, luneta A jest zwróco-
na w stronę Słońca, luneta B kierunku gwiazdy G.
Ziemia po upływie doby słonecznej zmieni swoje po-
łożenie i obiegnie Słońce o kąt αS .
W tym czasie wykona również pełen obrót wokół włas-
nej osi.
W astronomii przyjmuje się, że oś obrotów Ziemi zachowuje stały kierunek w przestrzeni.
Zjawisko to wynika z zasady zachowania momentu pędu, podobnie jak w wirującej tarczy żyroskopu.
W żyroskopie wirująca tarcza zawieszona jest na ramkach , które mogą się obracać w przestrzeni.
Płaszczyzna tarczy wyznacza płaszczyznę wirowania, która jest niezmienna. Zmiany w położeniu żyroskopu
ukazują ramki, które zmieniają swoje położenie wzglę-
dem wirującej tarczy.
Według ustaleń uczonych Ziemia jest wielkim kierunkowym żyroskopem.
Niestety jej bryła nie jest zawieszona na obrotowych ramkach, tak że nie możemy bezpośrednio obserwować zmiany jej położenia w przestrzeni.
Interpretacji tego zjawiska możemy dokonywać jedynie
w odniesieniu do praw obowiązujących w przyjętym modelu astronomicznym.
Układem odniesienia dla osi obrotów Ziemi są gwiazdy oraz Słońce.
Ten układ potwierdza zachowanie stałego kierunku osi obrotów w przestrzeni.
Nie informuje nas jednak o mechanice tego zjawiska.
Dla zgłębienia tego zagadnienia proponuję przyjąć dodatkowy układ odniesienia.
Jest nim linia SZ łącząca środek Słońca ze środkiem
Ziemi.
W początkowym położeniu, kąt pomiędzy osią obrotu planety a linią SZ, wynosi 900.
Po obiegnięciu Słońca o kąt αS , jego wartość wzrosła do
wartości, 900 + αS .
Jedynym sensownym wyjaśnieniem wzrostu wartości tego kąta jest przypisanie mu obrotu wokół osi ekliptyki.
W ciągu roku planeta obróci się wokół tej osi o kąt 3600.
Interpretacja ta jest zaskakująca, gdyż w powszechnym
odbiorze istnieje przeświadczenie, iż zachowanie sta-
łego kierunku osi obrotów Ziemi wyjaśnia zasada zachowania pędu lub efekt żyroskopowy.
Rys. 3 wskazuje, że bez obrotu Ziemi wokół osi ekliptyki
o kąt αS , oś Ziemi nie ustawi się w stronę Gwiazdy Polarnej.
Bez tego obrotu, oś obrotów Ziemi będzie obiegała Słonce nieustannie zmieniając kierunek w przestrzeni Rys.1.
Obrót ekliptyczny osi obrotów Ziemi jest bardzo wolny.
Jego prędkość kątowa wynosi 1,99 x 10 -7 1/s.
Najbystrzejsze oko nie dostrzeże tak wolnego obrotu,
dlatego można stwierdzić, iż oś pozostaje nieruchoma.
Nie należy zapominać, iż wokół osi ekliptyki dokonuje
się jeszcze jeden niewielki lecz istotny obrót.
Jest nim precesja osi obrotów Ziemi. Jego wartość
wynosi 0,0138890 w ciągu roku.
Kierunek obu obrotów jest zgodny.
Dla zachowania zgodności astronomicznej wystarczy
przyjąć, że Ziemia w ciągu roku słonecznego obraca się
wokół osi ekliptyki o kąt 360,0138890 .
Proponuję, nazwać obrotem ekliptycznym Ziemi ruch,
który zachowuje stałe położenie jej osi obrotów w przestrzeni.
Obrót ekliptyczny Ziemi jest tożsamy ze zjawiskiem za-
chowania momentu pędu czyli efektem żyroskopowym.
Uzyskujemy ten sam efekt mechaniczno astronomiczny.
Uwagi.
1. Stwierdzenie, że oś obrotów Ziemi, w trakcie jej
obiegu dookoła Słońca, wykonuje dodatkowy obrót
ekliptyczny jest cennym kluczem do zrozumienia programowych zawiłości Teorii Heliocentrycznej.
Prawda ta stanowi ogromne obciążenie dla tej teorii
i pozwala na nowe spojrzenie na istniejące w niej nie-
zgodności.
2. Mikołaj Kopernik nie mógł logicznie wyjaśnić, w jaki sposób oś Ziemi zachowuje stały kierunek w przesterzeni.
Uzasadnienie to powstało dopiero po roku 1852.
4.2.1 Poprawne wyliczenie czasu obrotu Ziemi
wokół własnej osi.
Poprawne wykonanie takiego obliczenia wymaga
uwzględnienia wszystkich ruchów jakie wykonuje nasz
glob.
W poniższych rozważaniach pominąłem jej dobowy obrót spowodowany precesją jej osi obrotów.
Postąpiłem tak, ponieważ precesja osi obrotów Ziemi jest zjawiskiem czysto teoretycznym*.
Obliczenie wypadkowego kąta dobowego
obrotu Ziemi względem gwiazdy G.
α O = 3600 – αS [ 0 ]
αo - wypadkowy kąt dobowego obrotu Ziemi wzglę-
dem gwiazdy G [ 0 ]
α O = 3600 – 0,985.650
α O = 359,014.350
Obliczenie czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi.
TG ----- α O ( proporcja )
T ------ 3600
TG - doba gwiazdowa - 86.164 [s ]
T = (TG * 3600 ) / α O [ s ]
T = ( 86.164 * 360 ) / (359,014.35 )
T = 86.400,557.53 [ s ]
Uwagi.
1. Dobowy obrót Ziemi trwa 24 godziny i 0,557.53 s.
2. Jego wartość jest zbliżona do doby słonecznej.
3. Teoria Heliocentryczna ustaliła, iż obrót naszej
planety wokół własnej osi trwa 23 godziny ,56 min,
4,091 sek.
4. W przypadku, gdy wyliczony czas dobowego obro-
tu Ziemi jest poprawny, to skutki tej różnicy są
katastrofalne dla obowiązującej teorii astronomi-
cznej.
5. Ustalenie powodu przyjęcia błędnego czasu
dobowego obrotu Ziemi.
Obowiązująca w astronomii wartość obrotu Ziemi, równa dobie gwiazdowej, jest niezgodna z mechaniką obrotu i obiegu planety.
Trudno zakwalifikować takie zdarzenie do przypadkowego błędu logicznego.
Nie mogli wybitni uczeni przez prawie pół tysiąca
lat tak gremialnie się mylić.
Uważam, iż jest to świadome działanie zmierzające do
zachowania poprawności Teorii Heliocentrycznej.
Takie działanie kwalifikuje się do ponadczasowego spis-
ku dążącego do ukrycia prawdy o prawdziwym Kosmo-
sie.
Manipulacja z precesją osi obrotów Ziemi unieruchomi-
ła Wszechświat*, a zmienienie czasu obrotu Ziemi uczy-
niła Słońce centrum naszego otoczenia, a Ziemię jego
satelitą.
6. Teza anty heliocentryczna.
Po przeanalizowaniu długości dnia oraz nocy podczas
równonocy wiosennej i jesiennej przyjmuję tezę, iż
sumaryczna długość dnia i nocy jest większa od czasu
trwania doby słonecznej.
Różnica wynosi 3minuty i 57,2 sekund.
Przypuszczam , że tą niezgodność dostrzeżono by jeszcze w czasach, kiedy ludzie poszukiwali prawdy.
Z powodu tej nierówności zmieniono czas obrotu Ziemi
wokół własnej osi.
Przyjęcie , że jest on równy dobie gwiazdowej, niweluje
tą sprzeczność.
Takie działanie jest jednak niezgodne z mechaniką
obrotu oraz obiegu naszego globu.
Skoro doba słoneczna jest krótsza od trwania dnia i nocy, to oznacza, iż Ziemia nie może obiegać Słońca, ponieważ jest to niezgodne z obserwacją astronomiczną.
6.1 Noc i dzień, w przypadku kiedy oś Ziemi nie
zachowuje stałego kierunku w przestrzeni.
Podczas takiego obrotu Ziemia wykonuje w ciągu
doby pełen obrót wokół własnej osi oraz obieg Słońca
o kąt 0,985,650 .
Ponieważ nie wykonuje żadnych dodatkowych ruchów,
to po upływie doby obróci się o kąt 3600 .
Doba będzie równa długości dnia oraz nocy.
Suma obu wielkości będzie zawsze stała, niezależnie od położenia planety w stosunku do Słońca.
Pory roku również nie będą występowały .
Uwagi.
1. W przedstawionym powyżej układzie, długość doby
jest równa czasowi obrotu planety wokół własnej
osi.
2. Długość dnia i nocy są zawsze równe sobie.
3. Czas trwania dnia i nocy jest równy obrotowi pla-
nety wokół jej osi.
4. Liczba dni w roku oraz czas ich trwania zależy od
od czasu trwania obrotu planety wokół własnej osi.
4. Zaprezentowany powyżej układ planetarny nie ist-
nieje w rzeczywistości.
6.2 Noc i dzień, w przypadku kiedy oś Ziemi zacho-
wuje stały kierunek w przestrzeni.
Przypadek ten jest zgodny z obowiązującym mode-
lem astronomicznym.
Rozpatrując tą wersję nie będę odnosił do doby gwia-zdowej oraz doby słonecznej.
Posłużę się jedynie czasem obrotu Ziemi wokół własnej
osi.
Wyprowadzony wzór będzie poprawny dla każdej pręd-
kości z jaką obraca się planeta.
Osobno ustalę czas trwania dnia oraz długość nocy.
Obie wartości składają się na dobę ziemską.
Rozważania przeprowadzę dla chwili, w której na
Ziemi panuje równonoc wiosenna lub jesienna.
W takich momentach dzień i noc są sobie równe.
6.2.1 Obliczenie długości dnia.
Rys.4
D – obserwator mierzący długość dnia.
D1 – położenie obserwatora D po wykonaniu przez
Ziemię połowy obrotu wokół własnej osi
D2 - położenie obserwatora D po wykonaniu przez
Ziemię połowy dobowego obrotu ekliptycznego,
0,5αS .
T – czas obrotu Ziemi wokół własnej osi - [h].
Po długim rozważaniu sposobu graficznego zapre-zentowania tego zjawiska, zrezygnowałem z ujęcia przemieszczenia się Ziemi wokół Słońca o kąt 0,5αS .
Na konturze planety zaznaczyłem jedynie kąt 0,5αS .
O taką wartość obiega Ziemia Słońce w czasie połowy
doby.
Opis zjawiska.
Ziemia obraca się wokół własnej osi i jednocześnie
obiega Słońce.
W czasie równonocy wiosennej dzień i noc trwają tyle samo.
Obserwator D umieszczony jest w miejscu na Ziemi,
w którym rozpoczyna się dla niego wschód Słońca.
Gdyby Ziemia obracała się tylko wokół własnej osi to
długość dnia przez niego obserwowana wynosiłaby
połowę czasu jej obrotu wokół własnej osi, 0,5 T.
Dzień trwałby do momentu, w którym znalazłby się on
w punkcie D1 .
W trakcie obrotu Ziemi wokół głównej osi dochodzi dodatkowy obrót wokół osi ekliptyki, który ustawia oś
planety zawsze w tym samym kierunku.
Kierunek tego obrotu jest przeciwny do kierunku obro-
tu wokół własnej osi.
Na skutek tego obrotu punkt D została przesunięty w lewą stronę.
Jego nowe położenie obrazuje punkt D2 .
Ponieważ w tym miejscu Słońce oświetla Ziemię, to panuje tam jeszcze dzień.
Do jego zakończenia planeta powinna wykonać jeszcze
obrót o kąt 0,5αS .
Na rysunku obrazuje go łuk D1 D2.
Wypadkowy, dzienny kąt obrotu Ziemi.
αD = 1800 - 0,5αS [ 0 ]
Czas trwania dnia.
αD ----- 0,5 T proporcja
1800 ----- tD
tD– czas trwania dnia [ s ]
tD = 0,5T * 1800 / αD [ s ]
tD = 0,5T * 1800 / ( 1800 - 0,5αS ) [ s ]
6.2.2. Obliczenie długości nocy.
Rys.5
N – obserwator mierzący długość dnia.
N1 – położenie obserwatora D po wykonaniu przez
Ziemię połowy obrotu wokół własnej osi
N2 - położenie obserwatora D po wykonaniu przez
Ziemię połowy dobowego obrotu ekliptycznego,
0,5αS .
T – czas obrotu Ziemi wokół własnej osi - [h].
Opis zjawiska.
Obserwator N umieszczony jest w miejscu na Ziemi,
w którym rozpoczyna się dla niego zachód Słońca.
Gdyby Ziemia obracała się tylko wokół własnej osi to
długość nocy przez niego obserwowana wynosiłaby
połowę czasu jej obrotu wokół własnej osi 0,5 T.
Noc trwałby do momentu, w którym znalazłby się on
w punkcie N1 .
W trakcie obrotu Ziemi wokół głównej osi dochodzi dodatkowy obrót wokół osi ekliptyki, który ustawia oś
planety zawsze w tym samym kierunku.
Kierunek tego obrotu jest przeciwny do kierunku obro-
tu wokół własnej osi.
Na skutek tego obrotu punkt N została przesunięty w prawą stronę.
Jego nowe położenie obrazuje punkt N2 .
Ponieważ w tym miejscu Słońce nie oświetla Ziemi, to panuje tam jeszcze noc.
Do jego zakończenia planeta powinna wykonać dodatkowy obrót o kąt 0,5αS .
Na rysunku obrazuje go łuk N1 N.
Wypadkowy, nocny kąt obrotu Ziemi.
αN = 1800 - 0,5αS [ 0 ]
Czas trwania nocy.
αN ----- 0,5 T proporcja
1800 ----- tN
tN– czas trwania nocy [ s ]
tN = 0,5T * 1800 / αN [ s ]
tN = 0,5T * 1800 / ( 1800 - 0,5αS ) [ s ]
6.2.3. Obliczenie długości doby jako sumy dnia i nocy.
tDN = tD + tN [ s ]
tDN = 0,5T * 1800/(1800 - 0,5αS) + 0,5T * 1800/
/ (1800 - 0,5αS)
tDN = T 1800 / (1800 - 0,5αS) [s]
Uwagi.
1. Powyżej wyprowadzony wzór wskazuje , iż sumaryczna długość dnia i nocy na Ziemi jest dłuższa od czasu
obrotu planety wokół własnej osi.
2. Jest on niezgodny z obowiązującymi ustaleniami.
7. Obliczenie długości dnia i nocy przy założeniu, iż
czas obrotu planety trwa dobę gwiazdową.
tDN = T 1800 / (1800 - 0,5αS) [ s ]
tDN = 86.164 * 1800 / (1800 - 0,5* 0,985,650)
tDN = 86.400,557.5 [ s ]
tDN = 24godz, 0,557.5sek.
tDN = 24godz
Uwagi.
1. Wyliczony czas długości dnia i nocy jest zgodny z dłu-
gością doby słonecznej na Ziemi.
2. Wynik ten dotyczy jednak przypadku, w którym czas
obrotu planety równa się dobie gwiazdowej.
8. Obliczenie długości dnia i nocy przy założeniu, że
czas obrotu planety trwa dobę słoneczną.
tDN = T 1800 / (1800 - 0,5αS) [ s ]
tDN = 86.400 * 1800 / (1800 - 0,5* 0,985,650)
tDN = 86.637,205 [ s ]
tDN = 24godz, 3 min,57,2 s
Uwagi.
1. W tym przypadku sumaryczna długość dnia i noc
jest większa niż trwa doba słoneczna.
2. Wynik ten jest niezgodny z obserwacją, ponieważ
długość dnia i nocy w obu równonocach jest równa
dobie słonecznej.
3. Podczas całorocznego obiegu Słońca sumaryczna dłu-
gość dnia i roku zostanie zachowana.
Będzie ona zawsze większa od doby słonecznej.
4.Ta właśnie przyczyna jest powodem niepoprawnego
ustalenia czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi.
5. Dzięki niej nie można było ukryć niezgodności ustaleń
Teorii Heliocentrycznej z obserwacjami astronomicz-
nymi.
6. Powyższe rozważania potwierdzają, iż sumaryczna
długość dnia oraz nocy wyklucza kopernikański układ
słoneczny.
7. Nie potrafię sobie wyobrazić możliwości pogodzenia
obiegu Słońca przez Ziemię przy zachowaniu zgodno-
ści obserwacji z Teorią Heliocentryczną.
8. Jedynym sensownym rozwiązaniem tego problemu
jest zaakceptowanie istnienia nieruchomej Ziemi
z obiegającym ją Słońcem.
9. Do tego szalonego pomysłu trzeba jeszcze dołączyć
dobowo gwiazdowy obrót całego nieboskłonu.
10. Z zainteresowaniem odniosę się do każdej bardziej
umiarkowanej propozycji, która rozwiąże ten gordy-
jski węzeł.
9. Eksperyment weryfikujący przyjęte tezy.
Uważam, iż nie jest dobrą zasadą przyjąć zaskaku-
jącą tezę i nie zaproponować możliwości jej weryfikacji.
Ponieważ nie można obdarzać astronomów zbyt wielkim zaufaniem, dlatego metoda potwierdzająca jej
poprawności winna umożliwić wykonanie tego ekspe-rtmentu nawet osobom z niewielką wiedzą astro-nomiczną.
9.1 Wprowadzenie do eksperymentu.
Kiedy obserwujemy z powierzchni Ziemi ciała niebieskie to nie jesteśmy w stanie określić które jest w ruchu, a które pozostaje w spoczynku.
Ujmując tą kwestię historycznie to kinematyka ciał nie-
bieskich wynikała z przyjętej teorii astronomicznej.
W geocentryzmie Ziemia trwała w bezruchu, a cały Kos-
mos się poruszał.
Teoria Heliocentryczna odwróciła tę zasadę.
Kosmos i Słońce się zatrzymały, a Ziemia ruszyła.
Żyroskop został wynaleziony przez Jeana Foucaulta w 1852 roku.
Uczony przeprowadził tym urządzeniem jedną próbę, która miała dowieść ruchu obrotowego Ziemi.
Nie powiodła się ona jednak, ponieważ tarcza żyros-
kopu pozostała nieruchoma.
Uczeni stwierdzili, iż żyroskop jest zbyt niedokładny,
żeby można było to wykazać.
Nie mieściło się im w umysłach, iż to Ziemia może pozostawać w bezruchu.
Od tego czasu minęło bardzo wiele czasu, żyroskopy
osiągnęły prawie stan doskonałości ale nikt nie pokusił
się o przeprowadzenie kolejnego eksperymentu.
Proponowane przeze mnie doświadczenie posiada szer-
szy zakres ponieważ umożliwia dodatkowo rozstrzy-
gnięcie obiegu Ziemi dookoła Słońca.
Kiedy w trakcie doświadczenia wykaże się , iż plane-
ta nie obraca wokół własnej osi ,to jest to wystarczająca przesłanka do odrzucenie jej obiegu wokół Słońca.
8.2 Opis eksperymentu.
Zaproponowany eksperyment w swojej istocie
rzeczywiście jest niezmiernie prosty.
Jedynym problemem technicznym może być pozyska-
nie żyroskopu.
Ustawiamy w plenerze, z doskonałym widokiem na Słońce, wypoziomowany stolik.
Na stoliku kładziemy podziałkę kątową.
Na środku tej podziałki ustawiamy żyroskop.
Tarcza żyroskopu powinna przyjąć pozycję pionową,
Dodatkowo nakierowujemy na środek Słońca, a podziałkę ustawiamy tak, żeby płaszczyzna tarczy była
skierowana na 00 .
Wirująca tarcza żyroskopu nie zmienia swojego położe-
nia w przestrzeni i jest przez cały czas ustalona w tym
samym kierunku.
Mechanizm ten wynika z zasady zachowania momentu
pędu.
Swoje położenie może za to zmieniać otoczenie żyroskopu.
Ziemia w ciągu godziny obraca się wokół własnej osi
o kąt 150 , a względem Słońca przesuwa się o kąt 0,0410 .
Istota tego eksperymentu sprowadza się do ustalenia,
które elementy otoczenia żyroskopu zmieniają swoje
położenie względem wirującej tarczy?
Istnieją tylko dwie możliwości;
1. Podziałka kątowa, na której stoi żyroskop ,obraca się względem tarczy żyroskopu.
Słońce oddala się od tarczy żyroskopu.
2. Podziałka kątowa pozostaje nieruchoma względem
tarczy żyroskopu.
Słońce oddala się od tarczy żyroskopu.
W obu przypadkach wirująca tarcza utrzymuje stały
kierunek w przestrzeni.
Nie ma na nią wpływu ruch obrotowy oraz obiegowy
Ziemi.
Ruch obiegowy wokół Słońca jest zbyt powolny, żeby
w ciągu godzinnego eksperymentu z jego powodu po-
działka kątowa w zauważalny sposób się obróciła.
Dlatego możemy go nie uwzględniać.
W pierwszym przypadku uzyskujemy pewność, iż
Ziemia obraca się wokół własnej osi i obiega Słońce.
Drugi przypadek potwierdza nieruchomą Ziemię oraz
obiegające ją Słońce.
Uwagi.
1. W nauce to eksperyment potwierdza tezę.
2. Mam cichą nadzieję, iż znajdzie się chociaż jedna osoba na ośmiomiliardowej planecie , która wykona to najważniejsze w erze nowożytnej doświadczenie.
10. Wnioski.
1. Jak wynika z powyższych ustaleń obrót Ziemi wokół
własnej osi jest niezgodny z zasadami kinematyki.
2. Astronomowie określili, iż trwa dobę gwiazdową,
23 h 56 min 4.091 s, czyli 86164 sekund.
3. Poprawnie ustalony czas tego obrotu powinien wy-
nosić 24 h , 0,557.53 sek. , czyli jest zbliżony do
długości doby słonecznej.
4. Czas trwania doby gwiazdowej nie ulega zmianie.
5. Średni czas trwania doby słonecznej również nie
podlega zmianie i wynosi 24 godzin.
6. Zamierzone przyjęcie krótszego dobowego obrotu
Ziemi wokół własnej osi pozwalało uratować Teorię
Heliocentryczną Mikołaja Kopernika przed kompro-
mitacją.
7. Poprawne ustalenie czasu obrotu Ziemi wokół wła-
snej osi spowodowałoby wydłużenie dobowego
trwania dnia i nocy.
Czas ten byłby dłuższy od doby słonecznej o 3 min,
56,556 sek.
Zjawisko takie jest niezgodne z elementarną logiką
i wywołałoby sprzeciw wielu astronomów.
8. Okres obrotu Ziemi wokół własnej osi ustala war-
tość jej prędkości kątowej, liczbę dni w roku, ilość
obrotów w roku słonecznym, orbitę geostacjonarną.
Ustalenia Alberta Einsteina tyczące prędkości świa-
tła w Szczególnej Teorii Względności również są
nieaktualne.
Na wokandę naukową ponownie powinna powrócić
sprawa eteru.
Wnioski z eksperyment Morleya Morrisona będą
potrzebował najlepszych adwokatów do obrony.
9. Największym skutkiem poprawnego obliczenia cza-
su obrotu Ziemi wokół własnej osi jest jednak zak-
westionowanie obiegu planety wokół Słońca.
Odnoszę wrażenie, iż niemożliwą rzeczą jest znale-
zienie jakiegoś salomonowego wyjścia z tej sytuacji.
10. Jedynym sensownym rozwiązaniem jest, przyjęcie
starej tezy, iż to Słońce oraz Księżyc obiegają Ziemię.
W takim przypadku Ziemia musi pozostać nierucho-
ma i zaprzestać obracania się wokół własnej osi.
11.Zaproponowany eksperyment z żyroskopem przypu-
szczalnie potwierdzi moje tezy.
Uważam, że gdyby był on łaskawy dla Teorii Helio-
centrycznej to demonstrowano by go publicznie
i na uczelniach, podobnie jak wahadło Foucaulta.
12. Na sam koniec pozostawiłem najbardziej szokujący
z wniosków.
Wstrzymanie dobowego obrotu Ziemi skutkuje au-
tomatycznie przyjęcie dobowego obrotu całego
Wszechświata.
Astronomowie rozszerzyli go do absurdalnych rozm-
iarów, 92 miliardów lat świetlnych.
W czasach przed kopernikańskich był on znacznie
skromniejszy.
Naukowa inflacja zatraciła się w tym szaleństwie.
13. Przyjęcie dobowego obrotu Kosmosu stanowi także
poważny problem dla Teorii Wielkiego Wybuchu.
Jakaż to przemożna siła mogłaby wprowadzić go w
dodatkowy ruch rotacyjny?
14. Opracowanie to, nie obliguje do natychmiastowe-
go odrzucenia Teorii Heliocentrycznej.
Logiczne podważenie wskazanych wątpliwości,
na pewno przywróci jej racjonalność.
* Znaki zodiaku i obroty Ziemi unicestwiają
Heliocentryzm i antycypują Niebocentryzm.
